(Last Updated On: )
’’کھانا کھا لئو۔‘‘ دی واج سُندیاں سار ای انج افراتفری پے گئی جیویں کسے دشمن ملک نے حملہ کر دِتا ہووے۔ لوک بانہواں ٹنگ کے گوشت والیاں ڈِشاں نُوں راہ وِچ اِی اِنج بوچ لیندے جیویں اوہناں کوئی انعام جتنا ہووے۔ بندیاں دی ازلی بھکھ ننگی ہو گئی سی۔ میں کنی واری کوشش کیتی بھئی مینوں وی کدھروں کوئی موقع ملے تے میں وی کوئی پیٹ پوجا کر لواں۔میں بڑی بے بسی نال آل دوالے جھاتی ماری تے اِک نُکرے اِک بزرگ نُوں پلیٹ وچ نرا سلاد رکھ کے بھورا بھورا کھاندیاں ویکھ کے بڑا حیران ہویا۔ میں اِک صحافی آں تے ایہو جیہی خبر دی تلاش وچ رہنا واں۔ مینوں اپنا کھان پینا تے بھُل گیا تے میں ہولی ہولی اوس بزرگ کول جا کھلوتا ۔ ایدھر اودھر ویکھ کے میں گل شروع کیتی۔۔۔میاں جی ایہہ کیہ ہو رہیا اے ‘ ویکھوں ناں کیویں اَنھ پیا ہویااے۔ بزرگ نے بڑی حسرت نال اودھر ویکھیا تے آکھن لگا۔ بس ویلے دی گل اے ناں‘ لوک ذرا خیال نہیں کردے ۔ میں آکھیا میں تہاڈے واسطے کھانا لیائون دی کوشش کردا واں۔ میں تُرن لگا تے بزرگ نے آکھیا۔۔۔نہیں نہیں۔۔۔پُتر میں آپے ای نہیں کھا رہیا ۔ڈاکٹر نے بند کیتا ہویا اے۔
مینوں اوس بزرگ تے بڑا ترس آیا۔ میں گل اگانہہ ٹوردے ہوئے اینویں ای آکھیا ۔ میں تہانوں پہلاں کدھرے ویکھیا اے ، پر یاد نہیں آ رہیا۔ بزرگ نے آکھیا۔نہیں او پُتر ۔۔۔میں تے گھٹ ای باہر نکلدا واں۔ ایہہ تے شیخ مختار نے بوہتا ای مجبور کیتا تے مینوں ایتھے آئونا پیا۔ ویسے میں فیصل ٹائون وچ رہنا واں۔۔۔تُسیں کیہ کردے او؟
میں آکھیا۔۔۔جی میں اِک صحافی آں‘ مینوں تہاڈے ورگے بزرگاں نال گل بات کر کے بڑی خوشی ہندی اے۔بزرگ گلاں کردے کردے مینوں پراں لے گیا ۔لوگ کھا پی کے ویہلے ہو گئے تے بزرگ نے وی ٹینٹ چوں باہر نکلن لگیاں مینوں آکھیا۔۔۔ کدی ملنا‘ میں آکھیا ضرور حاضر ہوواں گا تے فیر بوجھے چوں اپنا کارڈ کڈھ کے مینوں پھڑاندے ہوئے آکھیا۔۔۔ایہہ میرا پتہ اے۔ مینوں اوہ بزرگ بڑاای نِگھاجہیا لگیا‘ گل آئی گئی ہو گئی۔
واہوا دِناں مگروں میں اوہدروں دی لنگھ رہیا ساں تے مینوں اوس بزرگ دا خیال آگیا ۔ سوچیا کیوں نہ ملدا چلاں۔ تھوڑے چر بعد ای میں اِک بڑی وڈی تے سوہنی کوٹھی دے باہر لگی ہوئی گھنٹی دا بٹن دبا رہیا ساں۔ تھوڑے جہئے چِر پِچھوں اِک ہولے جہئے مُنڈے نے باہر آ کے مینوں سِر تُوں پیراں تیک ویکھیا تے پُچھن لگا۔۔۔ہاں جی کیہنوں ملنا جے‘ میں آکھیا‘ میاں صاحب نُوں دَسو۔۔۔رحمان آیا اے۔ صحافی‘ اخبار والا‘ رحمان۔
اوہ گل سُن کے اندر چلا گیا تے فیر بھوندے پیریں آ کے مینوں نال لے گیا ۔ اِک سجے سجائے ڈارئینگ روم وِچ مینوں بٹھا کے اوہ اندر چلا گیا ۔ کُجھ منٹاں مگروں میاں صاحب وی آ گئے۔ مینوں بڑی گرم جوشی نال جپھی پا کے ملے تے بیٹھن دا آکھ کے آپ وی میرے لاگے ای بہہ گئے تے نوکرنوں کُجھ لیائون دا اشارہ کیتا‘ میاں صاحب آکھن لگے ۔۔۔رحمان صاحب میں کُجھ دِناں تُوں تہانوں یاد کر رہیا ساں تے فیر میں سوچیا‘ خورے تُسیں بھُل گئے ہووو۔ آہو بھائی ایہہ اخبار والے لوگ بڑے وڈے بندے ہندے نے ناں۔
میں ایڈی وڈی کوٹھی چہ اینی چُپ چپان ویکھدے ہوئے آکھیا ۔۔۔لگدا اے باقی جی شاید کِدھرے گئے ہوئے نیں۔ بزرگ نے اُداس جیہا ہاسا ہس کے آکھیا۔۔۔بس بیٹا ایہہ چُپ چان تے کئی سالاں تُوں میری زندگی دا حصہ اے۔ میں حیرانی نال آکھیا‘ خیر تے ہے؟ بزرگ نے آکھیا ہُن تے بس ایہہ کندھاں کوٹھے ای میری گل سُنن واسطے رہ گئے نیں تے فیر نیویں پا کے آکھن لگا ایہہ ایڈی وڈی کوٹھی میرے واسطے اِک پنجرہ اے۔۔۔ ایسا پنجرہ جیہدے وچ میں کسے ڈاروں وِچھڑے ہوئے پنچھی وانگوں کلا ای کُرلاندا رہنا واں۔ میں بڑے گُوہ تے حیرت نال اوہدی گل سُن رہیا ساں۔ اوہ آکھ رہیا سی ۔پُتر میں بڑے اوکھے دِن ویکھے نیں۔ سِر تے کپڑے دی گٹھڑی چُک کے پنجاہ پنجاہ میل پیدل اِی سفر کیتا اے۔ میرے تے بڑی غریبی سی فیر رب نے سُن لئی ‘ اِک منُڈا باہر چلا گیا۔ کُجھ چر بعد اوہنے دوجے دونہواں چھوٹیاں نُوں وی اپنے کول سد لیا۔ اِک کُڑی سی اوہدا ویاہ کیتا تے جوائی کھیہڑے پے گیا بھئی مینوں وی باہر گھلائو تے فیر اوہدے نال دھی وی اوتھے ای چلی گئی ، پر میں تے میرے گھر والی اسیں دونویں ایتھے کلے رہ گئے۔ پہلاں تے اوہ دھڑا دھڑ پیسہ گھلدے رہے۔ ایہناں پیسہ آئون لگ پیا بھئی مینوں سانبھنا اوکھا ہو گیا۔ گھر والی نے آکھنا ، بھلیا لوکا! اپنی خوش حالی وِچ اوکھے ویلے نوں نہ بھُل، پر مینوں دولت دی خماری نے اَنھیاں کر چھڈیا سی۔ مینوں اللہ دی مخلوق اینویں کیڑے مکوڑے جیہی لگدی ۔ جدوں مینوں کوئی آکھدا ‘تہاڈے رب نے دن پھیرے نیں تے تُسیں ہُن کُجھ اوہدی راہ تے وی خرچ کر دیا کرو۔ اَگوں میں غصے نال آکھدا رب تہاڈے دن کیوں نہیں پھیردا۔ پتہ نہیں تُسیں کیہڑا رب لئی پھردے او۔
فیر ایسراں ہویا بھئی رب نے بخشی ہوئی اپنی ساری دولت ہولی ہولی دواواں دے راہے واپس لینی شروع کر دِتی۔ ایہو جہیاں بیماریاں نے گھیرا پا لیا جیہڑیاں کسے نوں دس نہیں سکدا۔۔۔اللہ مینوں معاف کر دیوے۔
پنج چھ سال پہلوں وڈا پُتر آیا سی تے ایہہ کوٹھی بنوا کے فیر چلا گیا ۔ سنیااے اوہدے نال نال نِکیاں دونہواں نے وی اوتھے کوئی میماں کیتیاں ہوئیاں نیں۔ مہینے دو مہینے پِچھوں خرچہ گھلائوندے رہندے نیں۔ پچھلے ورہے میرے گھر والی اللہ نُوں پیاری ہو گئی ۔ اوہناں نے ٹیلی فون تے ای افسوس دا اظہار کر کے گل مُکا دِتی۔
میں کدی کدی سوچنا واں جدوں ایہہ کوٹھی کار نہیں سی ۔ کِناں سکھ سی۔ خوشیاں نال میرے گھر دا ویہڑا بھریا رہندا سی۔ سارے بچے میریاں اکھاں دے سامنے سَن۔ میں کِناں بد قسمت ہاں بھئی میں اپنے پوترے ‘ پوتریاں تے دوہتے دوہتیاں دی شکل تک نہیں ویکھی۔ اُتوں بیماریاں ایہو جہیاں لگ گئیاں۔ اپنی پسند دی کوئی شئے کھا پی نہیں سکدا۔ کھان، پین ، چلن پھرن حتٰی کہ سون ہر پاسے سے پرہیز پرہیز۔ زندگی بوجھ لگن لگ پئی اے ۔۔۔جدوں پیسہ کول نہیں سی ۔ اودوں بڑا کُجھ کھان نُوں جی کردا سی۔ ہُن جے پیسہ اے تے کُجھ کھا نہیں سکدا۔
کول کوئی شے نہ ہووے تے صبر آجاندا اے پر سب کُجھ ہندیاں سندیاں وی ہر ویلے دل ترسدا رہوے تے ایتوں ودھ کیہ عذاب ہو سکداا ے۔ نوکر نے میرے سامنے کھان والیاں ون سونیاں کئی شیواں رکھیاں ہوئیاں سن۔ پر میرے ذہن وچ اِک درویش د ی ’’خیرات نہ روکو نہیں تے تہاڈتے کولوں رِزق روک لیا جاوے گا‘‘ دی تشریح گونج رہی سی۔
٭…٭…٭
"
