اُدھارا

’’کِتھوں آیا ایں؟‘‘ راشدہ نے غُصے نال وِکی نوں پُچھیا۔

          ’’مَیں۔۔۔۔ مَیں تے گرائونڈ وچ دوستاں نال کھیڈ رہیا ساں۔‘‘ وِکی دی کنبدی جہی اواز نکلی۔ جویں چوری کردا پھڑیا گیا ہووے۔

          ’’کہڑے دوستاں نال سیں؟‘‘ راشدہ نے جرح کیتی۔

          ’’سارے ای سن۔ گُڈو وی‘ رضوان وی‘ پپو تے نعیم وی۔ اسیں کرکٹ کھیڈ رہے ساں۔‘‘ وِکی نے دَسیا۔

          گل کردیاں اوہ ماں نال نظر نہیں سی ملا رہیا۔ اوہدے تھِڑکے ہوئے لہجے پاروں راشدہ نوں یقین نہیں سی آ رہیا کہ اوہ واقعی گرائونڈ توں آ رہیا اے۔ اُتوں اوہدا نظراں نہ ملا کے گل کرنا اوہدے شُبھے نوں ہور وی شکتی بخش رہیا سی۔ راشدہ نوں شک سی کہ وِکی ایس ویلے یاسمین دے گھروں آ رہیا اے۔ اوہنوں ایس گل اُتے بڑا غُصّا آوندا سی کہ اوہدی گوانڈھن یاسمین اوہدے گھر سنھ لاون دی کوشش کر رہی اے۔ وِکی دی اجے عمر ای کیہ سی‘ تیرھویں وچ پَیر پایا سی۔ اجے اوہدیاں مُساں پھُٹ رہیاں سن تے ایہ کپّتی یاسمین اوہدے وِکی نوں کُراہے پانا چاہندی سی۔ اوہنوں ویلیوں پہلاں جوان کر کے اپنے چاء پورے کرن دے جتن وچ سی۔ بدمعاش کسے پاسے دی۔ راشدہ نے دل ای دل وچ اوہنوں گالھ کڈھی۔

          ’’وِکی! مینوں تیریاں حرکتاں چنگیاں نہیں لگدیاں۔ بندا بن جا۔‘‘ اوہنے احتیاطی تدبیر کردیاں ہویاں وِکی نوں چتاونی دینا مناسب نہ سمجھیا۔

          ’’میں کیتا کیہ اے‘‘ وِکی نے کمزور جہیا احتجاج کیتا۔

          ’’تیرا خیال اے کہ مینوں کجھ نہیں پتا؟ اجے تُوں ایڈا سیانا نہیں ہویا۔ سمجھیا ایں ناں۔‘‘ راشدہ دا غُصّا کسے طرحاں قابو ای نہیں سی آ رہیا۔

          وِکی چُپ چپیتا اندر کمرے وچ ٹُر گیا۔ اوہنوں سمجھ نہیں سی آ رہی کہ ماں دن بدن اوہدی دشمن کیوں ہوندی جا رہی اے۔ جدوں دا اوہنوں پتا لگیا سی کہ وال مرداں دی نشانی ہوندے نیں‘ ماپیاں نال اوہدے تعلقات ہور دے ہور ہو گئے سن۔ پہلاں اوہ ماپیاں توں کجھ وی نہیں سی لکاندا ہوندا۔ ماپے ای اوہدے رازدار ہوندے سن۔ پر ہن تے اوہنوں انج لگدا سی جویں ماپے ای اوہدے دشمن نیں۔ وڈا بھرا جاوید وی کدے مُونہ نہیں سی لاندا۔ کدے کسے کم پاروں اوہنوں بُلا لیندا تاں بُلا لیندا‘ نہیں تے کدے وی اوہدے کسے مسئلے وچ اوہدی مدد نہیں سی کیتی۔ ماں وی ہُن گَلّے کَتھّے مہنے دیندی تے پیو وی جویں ہر ویلے غُصّے وچ ای بھریا رہندا۔ اوہنوں لگدا کہ گھر وچ کوئی وی اوہنوں پیار نہیں کردا۔ ایہو جہے ماحول وچ یار مِتر ای اوہدے اکلاپے دا سہارا ہوندے سن پر اوہناں نال وی زیادا ملن اُتے پابندی لگ گئی سی۔ فلانے نال نہ مِل‘ فلانے کول نہ جا۔ اپنی عمر توں وڈے مُنڈیاں نال نہیں کھیڈنا۔ سکول توں سِدھا گھر آون دا حکم تاں خیر بالپن توں چل ای رہیا سی۔

          وِکی ہُن نوویں جماعت وچ اپڑ گیا سی پر ماپے اوہنوں رَتّا وی ازادی دے کے راضی نہیں سن۔ دو دن اوہ گوانڈھن خالا یاسمین دے گھر کیہ گیا‘ خورے ماں نوں کویں پتا لگ گیا تے اوہدے ول جاون اُتے وی پابندی لگ گئی۔ اوہ کیہ کرے‘ کِتھے جاو۔ کدی کدی وِکی دا دل کردا کہ گھروں نس جاوے۔ اوہنوں رضوان اُتے رشک آوندا جہڑا اوہدے نال ای سکول پیا سی پر دو واری فیل ہون پاروں ہن ستویں پڑھدا سی۔ رضوان پچھلے سال گھروں نس گیا سی۔ کویں اوہدی ماں رو رو کے اوہنوں یاد کردی سی۔ پیو وی انج چُپ ہو گیا سی جویں ماں مر گئی ہووے۔ بھرا وی اُداس اُداس سن۔ پتا نہیں اوہناں نے رضوان نوں کِتھے کِتھے بھالیا۔ اخبار وچ اشتہار دتا۔ اخیر چھیویں دن رضوان آپ ای گھر پرت آیا سی۔ کویں اوہدی ماں رو رو کے اوہنوں چُمدی سی۔ وِکی نوں ایہ سبھ کجھ یاد آوندا تے کئی واری اوہدے اتھرو نکل آوندے۔ اوہدا جی کردا کہ اوہ وی گھروں نس جاوے تے انجے اِک ہفتے بعد واپس آوے۔ فیر ایہناں ظالم گھر والیاں نوں پتا لگے گا اپنے ظلماں دا۔

          فیر اوہ جھَک جاندا۔ رضوان نے چھے دن گھروں باہر رہن بارے بہت ساریاں گلّاں سنائیاں سن۔ گندیاں گندیاں گلّاں وی۔ اوہ ساریاں گلّاں گھر وچ تاں کیہ‘ کسے نوں دَسن والیاں نہیں سن۔ اوہناں بارے ای سوچ کے وِکی ڈر جاندا۔ شاید ایہو وجھا سی کہ اوہ گھروں نسن دا منصوبا تاں کئی وار بنا بیٹھا سی پر اِک وار وی ایس منصوبے اُتے عمل نہیں سی کر سکیا۔

          ایڈی وڈی دشمناں بھری دنیا وچ خالا یاسمین اوہدا اِکو اِک سہارا سی۔ اوہدے گھر جاندا تاں کول بہا کے اوہنوں کھواندی پیاندی‘ پیسے وی دیندی تے بڑا پیار کردی۔ پر ایہناں پیسیاں نے ای تاں سارا کم خراب کیتا سی۔ پہلی وار اوہ خالا یاسمن ول گیا۔ واپس آون لگیاں خالا یاسمین نے اوہنو پیسے دتے۔ اوہ خالا دے گھروں باہر نکلیا تاں بوہے اگے ای آیس کریم والا کھلوتا سی۔ وِکی نے اوہناں پیسیاں دی آیس کریم لَے لئی تے مزے نال چُسکے لاندا گھر وڑیا۔ اگے ماں ساہمنے بیٹھی سی۔

          ’’کتھوں آیا ایں؟ ایہ آیس کریم کِتھوں لئی آ؟‘‘ ماں نے پچھیا۔

          ’’خالا یاسمین نے پیسے دتے سن۔ میں اوہناں دی آیس کریم لَے لئی۔‘‘

          ’’یاسمین نے پیسے دتے سن؟ کیوں؟؟‘‘ ماں نے عجیب جہے لہجے نال پچھیا۔

          ’’میں اوہناں دے گھر گیا ساں۔۔۔۔۔‘‘

          ’’کیہ کرن گیا سیں؟‘‘ ماں نے غُصے نال پچھیا۔ غُصے دی بہتائی پاروں اوہ اُٹھ کے کھلو گئی۔

          وِکی حیران سی۔ ماں نِکی جہی گل اُتے اینا غُصا کیوں ہو رہی اے۔ پہلاں وی کدے کدے اوہ گلی وچ کھلوتا ہوندا تاں یاسمین اوہنوں بلا کے کوئی سبزی سودا منگوا لیندی ہوندی سی۔ ماں نوں وی ایس گل دا پتا سی پر ہن ماں اینا ناراض ہو رہی اے۔ اج کہڑی نویں گل ہو گئی اے جے اوہ باہر گلی وچ کھلون دی بجائے یاسمین دے گھر اندر ٹُر گیا اے۔

          ’’اگوں کدے جے تُوں اوہدے گھر گیا تاں میں تیریاں لتاں وڈھ دیاں گی۔‘‘ ماں نے غُصے نال آکھیا۔

          ’’پر ہویا کیہ اے؟‘‘ وِکی دی اواز وچ ڈر تے حیرانی سی۔

          ’’بس‘ میں تینوں کَہ دتا اے ناں۔ آیندا توں اوہدے گھر نہیں جانا۔ سودا وی نہیں لیا کے دینا۔ جے اوہ حرامزادی تینوں بلاوے تاں اوہدے نیڑے نہیں جانا۔‘‘

          وِکی نوں سمجھ نہیں سی آ رہی کہ آخر ہو کیہ گیا اے۔ پر ماں اینے غُصّے وچ سی کہ وِکی نے ہور بحث نہیں کیتی۔

          فیر اوہنوں یاد آیا کہ کِنّے ای دن پہلاں سلیم دی ماں وی سلیم نوں لَے کے یاسمین دے گھر آئی سی۔ اوہنے بُوہا کھڑکایا‘ اگوں خالا یاسمین نے بوہا کھولھیا تاں اوہ بغیر دُعا سلام کیتے‘ سِدھی اندر لنگھ گئی سی۔ فیر اندروں اوہدے اُچی اُچی بولن دی اواز آوندی رہی۔ تھوڑی دیر بعد اوہ یاسمین نوں گالھاں کڈھی باہر نکلی۔ رولا سُن کے وکی دی ماں نے بُوہیوں باہر جھانکیا۔ سلیم تے وکی اِکو اِک سکول وچ پڑھدے سن تے وِکی دی ماں وی سلیم دی ماں نوں جاندی سی۔ اوہنوں ویکھ کے وِکی دی ماں نے پچھیا ’’بھین کیہ گل اے؟‘‘

          ’’بدکار کسے پاسے دی۔ میرے سلیم نوں پُٹھے کارے پان لگی اے۔ وڈی مالدار۔ پیسے دیندی اے۔۔۔۔۔‘‘ سلیم دی ماں نے آکھیا۔ نال ای اوہدی نظر کھلوتے وکی اُتے پئی تے کہن لگی ’’ایہناں ڈایناں توں رب بچاوے۔ اپنے جوان پُتراں دا دھیان رکھیا کرو۔‘‘

          ایہ گل یاد آئی تاں وِکی نوں سمجھ آئی کہ ایس گل دے بعد ای اوہدی اپنی ماں نے وی اوہنوں یاسمین ول جاون توں ٹھاکنا شروع کر دتا اے۔ پر کیوں؟ ماں مینوں کاہدے توں بچانا چاہندی اے؟ ایس کیوں دا جواب وِکی نوں نہیں سی مل رہیا۔

          وِکی نوں یاسمین اُتے بڑا ترس آوندا۔ یاسمین دے گھر اولاد کوئی نہیں سی۔ اِک واری گھر وچ گلّاں ہو رہیاں سن تاں وکی نوں پتا لگیا کہ خالا یاسمین دے گھر بہت پہلاں اِک کاکا جمیا سی جہڑا آپ وکی نالوں وی دو مہینے وڈا سی۔ پر اوہ تِن چار مہینے دا ہو کے مر گیا سی۔ بعد وچ خالا یاسمین دے گھر کوئی اولاد نہیں سی ہوئی۔ اوہ سارا دن گھر وچ بند رہندی۔ اوہدا خاوند کسے دفتر وچ نوکری کردا سی جتھوں شامیں دیر نال گھر آوندا۔ یاسمین کلّی سارا دن گھر وچ رہندی۔ محلے دیاں دُوجیاں زنانیاں وانگ اوہنے گھر دے بُوہے وچ کھلو کے کدی وی آنڈھناں گوانڈھناں نال گپاں نہیں سن ماریاں۔ کدے کدے ایتوار والے دن اوہدا خاوند اوہنوں باہر سیر کراون لَے جاندا۔ یاسمین نوں گھروں باہر نکلن دی عادت نہیں سی۔ اوہ کدے کدے وِکی یاں محلے دے کسے ہور مُنڈے کولوں سبزی یاں کوئی ہور سودا منگوا لیندی ہوندی سی۔ نہیں تاں اوہنوں گھر دے باہرلے بوہے وچ وی کدی کسے نے کھلوتا نہیں سی ویکھیا۔ وکی نے خالا یاسمین نوں ہسدیاں تاں کیہ‘ کدی مسکراندیاں وی نہیں سی ویکھیا۔

          وِکی کولوں وی اوہ اکثر گھر دا سودا سبزی منگوا لیندی سی‘ پر جدوں دا سلیم دی ماں اوہنوں گالھاں کڈھ کے گئی سی‘ وکی دی ماں نے وی اوہنوں یاسمین ول جان توں منع کر دتا سی۔ وکی نے کتاباں وچ گوانڈھیاں تے بزرگاں دے حق بارے بہت کجھ پڑھیا ہویا سی پر اوہدی ماں اوہنوں ایہو جہے حق ادا کرن توں روکن لگ پئی سی۔

          راشدہ پریشان سی۔ اوہدا پُتر مساں اجے جوان ہون دے پَینڈے ای پیا سی۔ ایہ الھڑ تے نادان عمر بڑی خطرناک ہوندی اے۔ مُنڈے کُڑیاں نُوں نویاں نویاں گلّاں دا پتا لگدا اے‘ اوہ ہر قِسم دے تجربے آپ کر ویکھنا چاہندے نیں۔ ایہو ایس عمر دی ماڑی گل اے۔ بھَیڑے لوک ایس عمر دے ایس تجسس توں فایدا چکدے نیں تے اوہناں نوں ماڑے راہ ٹور دیندے نیں۔ ماپیاں دا فرض اے کہ اوہ اولاد اُتے نظر رکھن تے بالاں نوں کُراہے نہ پین دین۔ پر مُنڈیاں دے معاملے وچ ماواں کجھ وی نہیں کر سکدیاں۔ مُنڈے گھر بیٹھے رہن والے جی نہیں ہوندے۔ باہر اوہ کیہ کردے نیں‘ کیہ کھیہ کھاندے نیں‘ ماواں نوں کیہ پتا۔ مُنڈیاں واسطے پیو دی موجودگی بڑی ضروری ہوندی اے۔ پر لطیف نوں ایہدا خیال ای نہیں۔ ہزار وار آکھیا اے‘ مُنڈیاں کولوں پُچھ ای لیا کر‘ اج سارا دن کیہ کردے رہے‘ کِتھے گئے‘ کیہ پڑھیا۔ لطیف صرف ہس چھڈدا اے۔ نوکری وی اجہی اے کہ سویر دا گیا‘ کدی شامیں چھے وجے‘ کدی ست تے کدی ایہدے نالوں وی لیٹ گھر آَندا اے۔ بنک دی نوکری دا ایہو ای نقصان اے۔ پر کیہ کیتا جاوے‘ ایسے نوکری پاروں اوہناں دے گھر محلے دے دُوجے لوکاں نالوں ذرا ودھ خشحالی اے۔ اوس دن میں صاف لفظاں وچ دَسیا کہ یاسمین ساڈے پُتر نوں خراب کر رہی اے تاں ہس کے کہن لگیا‘ سگوں چنگا اے‘ پُتر چھیتی جوان ہووے‘ اسیں اوہدا ویاہ کریے تے نُوننہ لیائیے۔ لطیف آپ وی تاں ایہو جہیا ای سی۔ کویں اپنے مُنڈیپے دا قِصّا سناندا اے۔ جدوں اِک پکی عمر دی رن نے اوہنوں۔۔۔۔۔ راشدہ کھِجھ گئی۔ لطیف اپنے پُتر نوں وی اپنے ورگا ویکھنا چاہندا اے۔ جتھوں تیک ہویا‘ میں آپ وکی دی نگرانی کراں گا۔ اوہنے سوچیا۔

          اِک واری اوہنوں خیال آیا کہ یاسمین نوں سمجھاوے۔ فیر اوہنوں آپ ای اپنی ایہ صلاح بے عقلاں والی لگی۔ یاسمین کوئی من لوے گی کہ وکی نال اوہدا کوئی تعلق اے۔ ایہو جہیاں پھپھے کُٹناں کدوں پراں اُتے پانی پین دیندیاں نیں۔ اوہ صاف مُکر جاوے گی۔ جے کدی میں وکی نوں اوہدے گھروں نکلدیاں وی ویکھ لیا تاں آکھ دیوے گی کہ میں تاں سودا سبزی منگاون لئی بلایا سی۔ کیہ کراں‘ کویں روکاں؟ وکی نے اجے جوان ہونا اے۔ ایسے عمرے ایہناں کماں وچ پَے گیا تاں کسے پاسے جوگا نہیں رہن لگا۔ صحت ای نہیں‘ پڑھائی وی خراب ہووے گی۔ اگے چل کے کیہ کرے گا؟ راشدہ نوں سوچ سوچ کے کچیچیاں آ رہیاں سن۔

          سارے گھر والیاں نوں ناشتا کرا کے‘ بھانڈے دھو کے اوہ ویلھی ہوئی تاں ساڈھے دس وج رہے سن۔ گلی محلے دے سارے مرد اپنے اپنے کماں کاراں نوں جا چکے سن۔ بال سکولاں وچ سن تے ہر پاسے چُپ ورتی ہوئی سی۔ راشدہ بھانڈے دھون مگروں گھر وچ جھاڑو ٹاکی کرن دا سوچ رہی سی کہ جمادار نے آ بُوہا کھڑکایا۔ اوہنوں کُوڑا دین لئی اوہ بوہے تیکر آئی۔ ایویں اوہنوں احساس ہویا کہ اوسے ای پل سکولی یونیفارم پائی کوئی مُنڈا یاسمین دے گھر اندر گیا اے۔ کیہ وکی؟ یاسمین چونک گئی۔ کدھرے انج تے نہیں کہ وکی سکولوں نس کے آ جاندا ہووے تے اوس بدکار رن دی ہوس پوری کردا ہووے؟ انج ہونا کہڑا مشکل اے؟

          یاسمین دی فکر ٹیسی اُتے اپڑ گئی۔

          کیہ کراں؟ اوہدا بُوہا جا کھڑکاواں؟

          نہیں‘ کیہ فایدا۔ اوہ آکھے گی کہ میں سبزی منگانی سی‘ ایس لئی بلایا اے۔ وکی دے سکولوں نس کے آون بارے وی کوئی نہ کوئی بہانا لبھ جاوے گا۔ انج نہیں۔ انج کرن دا کوئی فایدا نہیں۔

          لطیف نوں فون کراں کہ چھیتی آ جاوے؟

          اوہ آ کے کیہ کر لوے گا؟ اوہدے واسطے تاں اُنج ای ایہ معمولی گل اے۔ بہتر ہووے گا کہ ایہناں نوں رنگے ہتھ پھڑاں تے جُتیاں ماراں۔ اُتوں چھت ولوں جانی آں۔ نیواں جہیا تے بنیرا اے‘ راشدہ نے سوچیا تے پوڑھیاں چڑھن لگ پئی۔

          اوہنے بڑے ارام نال منجی کندھ نال لائی۔ کندھ کوئی اینی اُچی وی نہیں سی۔ اُچی کرن دی لوڑ ای نہیں سی۔ دوہاں گھر والے چھت ورتدے ای نہیں سن۔ راشدہ اپنے بچپن وچ مُنڈیاں دے نال رَل کے کھیڈدی رہی سی۔ محلے والے اوہنوں ماہی مُنڈا آکھدے ہوندے سن۔ اوہ کئی وار کندھاں اُتے چڑھ جاندی سی۔ ایہ کم اوہنوں بڑا سوکھا لگدا سی۔ اوہنوں صرف ایہ جھاکا آ رہیا سی کہ کندھاں اُتے چڑھیاں کئی سال ہو گئے سن تے ایس عمر وچ ایہ کم مناسب نہیں سی لگدا۔ ایتھے ویکھ کون رہیا اے مینوں؟ اوہنے سوچیا۔ اِک واری اوہدا دل دھڑکیا۔ کدھرے پَیر ای نہ تلھک جاوے۔۔۔۔۔ پر اپنے پُتر بارے سوچ کے اوہدے وجود اندر ہمت بھر گھتی۔ ایس گشتی نوں مزا چکھا کے رہواں گی اج۔ اوہنے سوچیا۔ اوہدے من اندر یاسمین بارے نفرت دا سمندر چھلاں مار رہیا سی۔ اوہ سوچ رہی سی کہ دوہاں نوں رنگے ہتھ پھڑ کے یاسمین نوں جُتی نال ماراں گی۔ وِکی نال بعد وچ نبڑ لواں گی۔

          پولے پَیریں اوہ کندھ اُتے چڑھی۔ نیویں جہی کندھ دے دُوجے پاسے اوہنے میز پئی ویکھ لئی سی جہدے راہیں گھر وچ لتھنا کوئی مسئلا ای نہیں سی۔

          کسے بِلّی وانگ بے اواز اوہ یاسمین د ے کوٹھے اُتے لتھ گئی۔ پَیریں پائی ربڑ دی جُتی دی اواز اُکا ای نہیں س۔ اگے پوڑھیاں راہیں پولے پَیر لتھدی اوہ تھلے پسار ول آ گئی۔ ہولے ہولے گلّاں کرن دی اواز آ رہی سی۔ ایہ اواز پسار دے نال والے کمرے وچوں آ رہی سی۔ کمرے دا بُوہا ادّھا ڈھویا ہویا سی۔ راشدہ دے وجود وچ لہُو دی بجائے اُبلدا پارا دوڑ رہیا سی۔ اوہدے کن گرم ہو گئے سن۔ ایس بازاری رن نوں اج مزا چکھاواں گی‘ کویں بگانے پُتر نوں خراب کردی اے۔ اوہنے پَیروں جُتی لاہن دی سوچی پر ایس کم توں باز ای رہی۔ جُتی لاہن وچ ویلا ای کِنا لگنا اے۔ اوہنے ایدھر اودھر نظر دوڑائی۔ کدھرے مسالا پیہن والا گھوٹنا نظر پوے تاں اوہدے نال ایہدے پاسے سیکاں۔ پر گھوٹنا کدھرے وی نہیں سی۔ جُتی ای ٹھیک رہوے گی۔ اوہنے سوچیا تے اَگے ودھی۔

          بُوہے لاگے جا کے اوہ کندھ دے نال لگ کے کھلو گئی۔ ادھ بھِیڑے بُوہے تھانی اوہنے اندر جھانکیا۔ دوویں منجی اُتے سن۔ پرلی کندھ نال ڈَٹھی منجی دا رُخ انج دا سی کہ دوہاں دی سِدھی نظر بُوہے ول نہیں سی پَے سکدی۔ راشدہ نے ویکھیا کہ منجی دے سرھانے والے پاسے یاسمین باہی نال لتاں لمکا کے بیٹھی سی۔ وِکی اوسے باہی ول لیٹیا ہویا سی تے اوہدا سر یاسمین دی جھولی وچ سی۔ دوویں بڑے مگن ہو کے گلّاں کر رہے سن۔ اوہ آل دوال توں اُکا بے پرواہ سن۔ یاسمین‘ وکی دے سر دے والاں وچ اُنگلاں وی پھیر رہی سی۔ دوہاں دی گلّاں دی اواز بڑی ہولی سی۔ راشدہ نے کن لا کے گل سنن دا جتن کیتا۔ ادھ پچدھا فقرا اوہدے کنیں پیا۔ اوہدا بے غیرت پُتر بول رہیا سی ’’۔۔۔۔۔۔ غُصے ہوندی اے کہ نہ ملیا کر۔‘‘ راشدہ دا غُصّے نال بُرا حال ہو گیا۔ اوہدا پُتر اوس بدمعاشن نال اوہدی ای لُوتی لا رہیا سی۔ اوہنوں دَس رہیا سی کہ ماں مینوں تیرے نال نہیں ملن دیندی۔ اجے پوری طرحاں جمیا نہیں حرامزادا تے کویں ماں بارے بکواس کر رہیا اے۔ راشدہ نے فیر سوچیا۔ فیر اوہنے دھیان اندر ول کر دتا۔ یاسمین بول رہی سی۔ ’’کیہ کراں‘ مینوں پتا اے کہ تیری ماں غُصّے ہوندی اے پر میں وی دل دے ہتھوں مجبور آں۔‘‘

          ’’تسیں کیوں دل دے ہتھوں مجبور او؟ تہاڈے دل نوں کیہ ہویا اے؟‘‘ وِکی نے بڑی معصومیت نال پچھیا۔ کوئی ہور ویلا ہوندا تاں راشدہ ہس ہس کے دُہری ہو جاندی۔ اوہدا پُتر نہ اجے پوری طرحاں جوان ہویا سی تے نہ ای بچّا رہیا سی۔ اوہنوں کئی گلّاں دا پتا ای نہیں سی پر ایہ ڈاین اوہنوں خراب کرن اُتے لک بنھی بیٹھی سی۔

          ’’میرے دل وچ اِک مگھور اے وکی۔۔۔۔۔‘‘ راشدہ نے سنیا۔ اگے یاسمین دی اواز کسے چیک ورگی ہو گئی۔ ’’میرا ببلو وی تیرے ہان دا سی۔ میرا اِکو اِک پُتر۔۔۔۔۔ اج ہوندا تے تیرے جِنّا ہوندا۔۔۔۔۔ تیری تھاں میں اوہدے سر دے والاں وچ اُنگلاں پھیردی تے مینوں کوئی وی نہ روکدا۔‘‘ یاسمین نے آکھیا تے بھباں مار کے روون لگ پئی۔

          ’’میرے نصیباں وچ تے اُدھارا پُتر وی کوئی نہیں۔۔۔۔۔‘‘ یاسمین نے روندیاں روندیاں انج آکھیا جویں وَین کر رہی ہووے۔

          کمرے وچ سوائے یاسمین دے ڈسکورے بھرن دی اواز دے‘ ہور کجھ وی نہیں سی تے راشدہ دے جُسے وِچلا خون دا سارا اُبال برف بن گیا ہویا سی۔

٭٭٭٭٭