تنویر بخاری۔۔۔ پنجابی دا مینارہ نور

ساڈے اپنے عہد وچ اجہے شاعر تے قلمکار موجود نیں جہیڑے فکر تے فن دے اجہے چراغ روشن کرن لئی دن رات مصروف نیں ۔۔کہ اوہناں توں پھٹن والی روشنی لوکائی لئی کیف تے وجدان دا سر چشمہ ثابت ھو رہی اے ۔۔ایسے قبیلے وچوں اک شاعر تنویر بخاری ہوری نیں ۔۔۔جہناں دا فنی قد ایس عہد وچ سارے پنجابی لکھاریاں چوں اچیرا اے ۔۔۔۔ایہناں اتے پنجابی ادب نوں ہمیشہ مان تے فخر رہوے گا ۔۔۔
خلیل آتش ہوریں پنجابی دی ہر من پیاری شعری روایت دے اک نمائندہ شاعر اے۔۔اوہناں جناب تنویر بخاری نوں انج نذرانہ عقیدت پیش کیتا اے ۔۔۔
کہندے نیں کڑیال کلاں
جنڈیالے کول اک گراں
اوتھے اک تنویر بخاری
آرٹ تے شعر دی اوہ الماری
مینوں لگدا نرا مداری
گھڑی مڑی اوہ اگ دھراوے
بھابی تائیں ناچ نچاوے
مینوں اوہدی سمجھ نہ آوے
چار چفیرے ایہدے تھبے
اتے ہیٹھاں ، سجے ، کھبے
گواچ گیا ایہ کدھروں لبھے
۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔
خلیل آتش ہوریں اپنی اک ہور منظوم نظم وچ تنویر بخاری ہوراں نوں انج نذرانہ پیش کردے نیں ۔۔۔ونگی لئی کجھ شعر ۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔
“شیشا “سامنے رکھ بخاریا! میں
حرف حرف وچ تیری تصویر ویکھاں
مصرعے مصرعے چوں ڈلھکدی ڈھلک تیری
شعر پتھر دے اتے لکیر ویکھاں
وارث بیلیاں دے بنے ہین کھدو
ڈلھا رانجھے دی اکھ دا نیر ویکھاں
آتش وچ تنویر ، تنویر ، آتش
اک روح دے دو سریر ویکھاں
ایتھوں تک تخیل اڈان تیری
شروع وچ تیری اخیر ویکھاں
ظفر علی پنجابی دا کہواں تینوں
نثر وچ آزاد اسیر ویکھاں
چنی تاریاں دی لے کے ،غزل ووہٹی
بیٹھی سامنے بڑی دلگیر ویکھاں
جہنوں”مست فقیر”میں ویکھیا اے
اوہنوں اپنے پیار دا پیر ویکھاں
رسا سو ہتھ ای ، گنڈھ سرے اتے
گل ایس اتے گل مکدی اے
آتش وچ قصور ملنگ پھردا
اوہنوں وچ کڑیال ، فقیر ویکھاں
۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔