پنڈ وچ کُجھ بہت بھیانک واپرے گا

اِک بہت چھوٹے جیہے پنڈ دے بارے وچ سوچو جِتھے اِک بُڈھڑی مائی رہندی اے ، جیہدے دو بچے ہن ، اِک ستارھاں ورھیاں دا تے دُوجی چودھاں دی۔ اوہ اوہناں نوں چھاہ ویلے دی روٹی پروس رہی اے تے اوس دے چہرے اُتوں چنتا جھلکدی اے۔ بچے اوس کولوں پُچھدے نیں کہ اوہنوں کیہ ہویا اے ؟ تاں اوہ بولدی اے

۔ مینوں نہیں پتہ ، پر میں ایس احساس نال جاگدی رہی ہاں کہ ایس پنڈ نال کُجھ بھیڑا ہون والا اے۔ 

دونویں اپنی ماں اُتے ہس چھڈدے نیں۔ کہاوت ہے کہ جو کُجھ وی ہوندا اے ، بزرگاں نوں اوس داپہلاں توں ہی احساس ہو جاندا اے۔ مُنڈا بِلیئرڈ کھیڈن ٹُر جاندا اے ، تے اجے اوہ اِک بے حد آسان گیند نوں جتن ہی والا ہوندا اے کہ دُوجا کھڈاری بول پیندا اے 

۔ میں اِک پیسو دی شرط لاؤندا ہاں کہ توں ایہہ نہیں جِت سکیں گا۔ 

لاگے کھڑا ہر کوئی ہس پینداا ے۔ مُنڈا وی ہسدا اے۔ اوہ گیند کھیڈدا اے تے جِت نہیں سکدا۔ شرط دا اِک پیسو دیندا اے تے سبھ اوس نوں پُچھدے نیں کہ کیہ ہویا ، کِنا آسان تاں سی ایس نوں جِت لینا۔ اوہ جواب دیندا اے 

۔ بے شک، پر مینوں اِک گل دی چِنتا سی ، اج سویرے میری ماں نے ایہہ دسیا کہ ایس پنڈ وچ کُجھ بہت منداواپرن والا اے۔ 

سارے لوک اوس اُتے ہس چھڈدے نیں ، تے اوس کولوں پیسو جِتن والا بندہ اپنے گھر پرت آؤندا اے ، جتھے اوہ اپنی ماں ، پوتری یاں پھر کسے رشتے دار دے کول کھڑوتااے۔ اپنے پیسو دے بارے چائیں چائیں آکھدا اے 

۔ میں ایہہ پیسو داماسو کولوں بڑا سوکھا جِت لیا کیوں جو اوہ مُورکھ اے۔ 

۔ پر اوہ مُورکھ کیوں اے ؟ 

۔ بھئی ! کیوں جو اوہ اِک سبھ توں آسان جیہی گیند اپنی ماں ولوں دتی اِک چتاؤنی وجہوں نہیں جت سکیا ، چتاؤنی موجب ایس پنڈ دے نال کُجھ بہت بھیڑا ہون والا اے۔ 

اگوں اوس دی ماں کہندی اے    

۔ توں بزرگاں دی پشین گوئی دی کِھلی نہ اُڈا، کیوں جو کدے کدائیں اوہ سچ وی ہو جاندی اے۔ 

رشتے دار اوس نوں سُندی اے تے گوشت خریدن ٹُر جاندی اے ۔اوہ قصائی نوں آکھدی اے:

۔ اِک پاؤنڈ گوشت دے یاں اجیہا کرکہ جدوں گوشت ٹُکیاہی جا رہیااے تاں بہتر اے کہ دو پاؤنڈ ….. مینوں کُجھ زیادہ دے چھڈ کیوں جو لوک ایہہ آکھدے پِھردے نیں کہ پنڈ وچ کُجھ بہت منداواپرن والا اے۔ 

قصائی اوس نوں گوشت پھڑاؤندا اے تے جدوں اِک دُوجی تیویں اِک پاؤنڈ گوشت لین آؤندی اے ، تاں اوس نوں کہندا اے

۔ تُسیں دو پاؤنڈ لے جاؤ کیوں جو لوک ایہہ کہندے پِھردے ہن کہ کوئی بہت مندا کاراہون والا اے ، تے اوس لئی تیار ہو رہے نیں ، تے سامان خرید رہے نیں۔ 

اوہ بُڈھڑی تیویں جواب دیندی اے

۔ میرے بال ودھیرے نیں ،چنگا توں مینوں چار پاؤنڈ تول دے۔

اوہ چار پاؤنڈ گوشت لے کے ٹُر جاندی اے ، تے کہانی نوں لما نہ کرن دے لحاظ نال دس دینا چاہوندا ہاں کہ قصائی دا سارا گوشت اگلے ادّھے گھنٹے وچ مُک جاندا اے ، اوہ اِک دُوجی گاں کوہندااے ، اوہ وی پوری وِک جاندی اے تے افواہ پھیلدی ٹُری جاندی اے۔ اِک ویلا اجیہا آؤندا اے جدوں ایس پنڈدی سمچی دُنیا ، کُجھ ہون دی اُڈیک کرن لگدی اے۔ سبھ کم کار رُک جاندااے تے دوپہر مگروں دو وجے نِت وانگوں ہی گرمی شروع ہو جاندی اے۔ کوئی بول اُٹھدا اے

۔ گوہ کیتا کِسے نے کہ گرمی کیسی اے اج ؟

۔ پر ایس پنڈ وچ تاں ہمیشاں توں گرمی پیندی رہی اے۔

اینی گرمی کہ پنڈ دے ڈھولکئے سازاں نوں ٹار نال ڈھک کے رکھدے تے اوہناں نوں چھاں وچ وجاؤندے کیوں جو دُھپے وجاؤن نال اوہ چِھج کے برباد ہو جاندے۔ 

۔ جو وی ہووے ، کوئی بولدا اے ، ’’ ایس گھڑی اینی گرمی پہلاں کدے نہیں پئی سی۔ 

۔ پربعد دوپہر دو وجے اجیہا ہی وقت اے جدوں گرمی سبھ توں باہلی ہوندی اے۔ 

۔ ہاں ، پر اینی گرمی وی نہیں ہوندی جِنی کہ ہُن ہے۔ 

سُنے پِنڈ دی خالی چوکھنڈی وچ ، اچن چیت اِک چھوٹی چِڑی اُتردی اے تے افواہ پھیلدی اے 

۔ چوکھنڈی وچ اِک چِڑی اے۔ 

تے ڈر نال کمبدا سمچا پنڈ چِڑی نوں ویکھن آ جاندا اے۔ 

۔ پر لوکو! چِڑیاں دا ایتھے اُترنا تاں ہمیشاں توں ہی لگیا آؤندااے۔ 

۔ ہاں ، پر ایس ویلے کدے نہیں۔ 

پنڈ واسیاں دے وچ اِک اجیہے تناو دا پل آ جاندا اے کہ ہر کوئی ایتھوں ٹُر جان لئی اُتاؤلا ہو جاندا اے ، پر اجیہا کرن دا ساہس نہیں ہوندا ۔ 

۔ میرے وچ ہے اینی ہمت۔ کوئی چیکدا اے ، ’’میں تاں نکلدا ہاں۔ 

اوہ اپنے مال اسباب ، بچیاں تے جنوراں نوں گڈے اُتے رکھدا اے تے اوس گلی وچوں لنگھندا اے جتھوں لوک ایہہ سبھ ویکھ رہے ہوندے نیں۔ اینے وچ لوک کہن لگدے ہن ۔جیکر ایہہ اینی ہمت وکھا سکدا اے ، تاں پھر اسیں لوک وی نکل ٹُردے ہاں۔ 

تے لوک سچ مُچ پنڈ نوں خالی کرن لگدے ہن۔ سامان ، جنور سبھ کُجھ اپنے نال لے جاندے ہوئے۔ 

جا رہے آخری لوکاں وچوں اِک بولدا اے 

 اجیہا نہ ہووے کہ ایس سراپ دا اثر ساڈے گھر وچ بچیاں رہ گئیاں چیزاں اُتے آن پئے ۔تے اگ لا چھڈدا اے۔ پھر دُوسرے وی اپنے اپنے گھراں نوں ساڑ دیندے نیں۔ 

اصلوں گھابرے ہوئے اوہ لوک بھجدے نیں جیویں کہ کسے جنگ کارن اُچالا ہو رہیا ہووے۔تے اوہناں سبھناں دے وچکار پشین گوئی کرن والی اوہ عورت کُوکدی اے

۔میں آکھیاسی نا کہ کُجھ بہت بھیانک واپرن والا اے ، تے لوکاں نے کہیاسی کہ میں پاگل ہاں۔

۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔

http://monthlyanhad.blogspot.com/2016/06/garcia-marquez-di-khani.html

“