ممبراں دی مائی سی بیمار مینوں سدّیا
بستہ دوائیاں والا موڈے تے میں لادیا
ویکھی اودی نبض تے ساہواں وِچ چل سی
ہلکا بُخار سی تے باقی مائی وَل سی
مائی دیاں مُنڈیاں نوں سدیا میں کول کول
مائی وِچوں دسیاں بیماریاں وی پَھول پَھول
اِکو پُوڑی دِتّی اے میں ودّیا دوائی دی
صحت پلا کِداں ٹھیک ہوئے گی نہ مائی دی
دوجے دن گیا میں دوائی دَین مائی نوں
تے ٹال کَیڑا سکدا اے ربّ ولّوں آئی نوں
تبّ دا اے کرنا کہ مائی مر گئی سی
میرے لئی وی موت دا سامان کر گئی سے
مائی دیاں منڈیاں نے مینوں ای وچھا لیا
مائی لئی جو منجا آندا اودے اُتّے پا لیا
رَل مِل سول لا مینوں اونا سبھنا
اکھن لگے مائی دے ای نال تینوں دبّنا
اک جینا کانا میرا میچ کی وی لے گیا
سب کُج ویکھ کے میں وی سوچاں وِچ پے گیا
عالمِ ارواح وِچ سر وچ سَوَا پَؤ
قبر وچ مائی نال کرنا نکاح پَؤ؟
توبہ توبہ توبہ توبہ توبہ توبہ
بابا اِک بولیا اوئے ہوش کرو لمبڑو
کلّی دفناؤ مائی، ماں اے تواڈی کنجرو
لِیڑے میرے پھاڑ دیتّے، کچھا کلّا رہ گیا
کچھے نوں ای کونجّ کے میں پُھوڑی اُتے بھہ گیا
مِنٹاں دے وچ ہوئی پِنڈ وِچ ہائے ہائے
مائی دے جنازے نالوں مینوں بَھوتے ویکھن آئے
ترلے میں پائی جاواں ہتھ پَیر پھڑ کے
لوکاں نے چھڈایاں مینوں اپوں وِچ وڑ کے
مِنّتاں میں کیتیاں اوے وسّ ہُندا رب دے
ساہ کدوں ودّدے دوائی نال سب دے
دِتّی جو میں مائی نوں دوائی بڑی کھری سی
میری ماں وی کنجرو اس دوائی نال مری سی
