میرے نال اوہدی پہلی ملاقات پٹنہ دی اک فوجی چوکی چہ ہوئی سی۔ ڈوگرا فوجی لما اُچا فٹیا ہویا۔ گوشت دا پہاڑ ای لگ دا سی۔ جہنوں ویکھ کے بندہ اک وار تے ڈر جاندا سی۔ اوہدی زبان قینچی وانگوں چل دی۔ فیر اوہ گل کرن والے نوں اِکے ٹک ایسراں گھور دا رہندا۔ جیویں اوہنوں کھا جانا ہووے۔ ناساں نوں ڈھک دیاں ہویاں اوہدیاں موٹیاں تے لمیاں مچھاں ہر کسے دا مذاق اڈاندیاں۔ اوہدے بھارے جثے نالوں ویں بوہتی پچھان اوہدیاں مچھاں سن۔ جہناں دی وجہ نال مینوں اوہدے پورے وجود توں نفرت ہو گئی سی۔ ایس نفرت دی وجہ مینوں جتھوں تک یاد اے میرا پئیو سی۔ میرے پئیو دا وی ایسراں دا جثہ، لمیاں تے بھاریاں مچھاں تے دل چہ کھب جان والیاں چمکدیاں ہویاں اکھاں سن۔ پہلے پہل میں ایہہ فیصلہ ای نہ کر سکیا بھئی مینوں اوہدی کیہڑی گل توں نفرت اے۔ فیر پتہ لگا بھئی ایہدی وجہ اوہ لمیاں تکھیاں تے بھاریاں مچھاں سن۔ جیہڑیاں ویلے کویلے اوہدے منہ تے پھڑکدیاں رہندیاں۔ ماں توں بے وجہ مارن ویلے غصے نال اتانہہ ٹھانہہ ہلدیاں اوہدیاں مچھاں میرے جثے چہ اگ لا دیندیاں۔ ایسراں لگدا جیویں اوہ ساڈی بے وسی دا مذاق اُڈا رہیاں نیں۔ کدی کدی میرا جی کردا اوہدے سُتیاں ایہناں نوں پُٹ کے کِتے دور سُٹ دواں۔ پر ایہہ خواہش کدی پوری نہ ہوئی۔ کیوں جے اوہدے جاگ جان دا سوچ کے میری ہمت جواب دے جاندی۔ ایسراں نہ کدی برسات آئی تے نہ کیڑی دے پَر نکلے۔ میں ایہہ خواہش کدی کسے اگے ظاہر نہ کیتی۔ اک دن چیک چہاڑے نال میری اکھ کھلی تے میں ویکھیا ماں بسترے دی نکرے لگ کے چپ چپیتی روئی جا رہی سی۔ تے نال نال اپنے کپڑے وی درست کر دی جاندی سی۔ میرا پئیو کجھ چر پہلوں اوہدے کولوں اُٹھ کے گیا سی۔ اوس دن پہلی واری میں اپنی ایس خواہش دا اظہار اپنی ماں کول کیتا۔ اوہ اپنا رونا بھل کے میرے ول ڈھور بھوری ہو کے ویکھن لگ پئی تے فیر اوہنے مینوں گھٹ کے اپنے سینے نال لا لیا۔ پر مونہوں کجھ نہ بولی۔ ماں دا سبھا وی عجیب ای سی۔ روز رات تک مار کھاندی۔ چپ چپیتی روندی رہندی تے اگلے دن فیر گواہنڈیاں کول اَبے دیاں صفتاں کردی نہ تھکدی۔ مینوں اوہدی ایہہ عادت چنگی نہ لگدی۔ تے اپنے پئیو تے ہور غصہ اؤن لگ پیندا۔ کجھ وڈا ہویا تے پنڈ دے مہاجن پنواری لال نوں اپنیاں لمیاں مچھاں دے رُعب تے لوکاں تے ظلم کر دیاں ویکھیا۔ فیر مینوں یقین ہو گیا بھئی مرد دیاں مچھاں اوہدے سبھا ورگیاں ہندیاں نیں۔ ایہناں دی لمبائی تے موٹائی توں بندے دے کردار دا پتہ لگ جاندا اے۔ اخیر میں نفسیاتی طور تے ہر اوس بندے نال نفرت کرن لگ پیا جیہدیاں مچھاں لمیاں تے موٹیاں ہندیاں۔
پٹنہ دے ڈیڑھ سالہ فوجی قیام دوران شاید ای دو تن واری اوہدا سامنا ہویا۔ تے اساں دونواں نے پل دی پل اک دوجے ول ویکھیا تے فیر اپن اپنی راہے پے گئے۔ پر فیر وی ایس نکے جہئے ٹاکرے وچہ وی اوہدیاں لمیاں تے موٹیاں مچھاں دا سنیہا میرے تیک اپڑ گیا۔ جیویں آکھ رہئیاں ہون ’’تیری گھأ بوٹ توں ودھ کوئی حیثیت نئیں‘‘۔
ایتھوںتیک گل کر کے میں کجھ دیر لئی ساہ لیا۔ تے میری جوان دھی نے چاء لاگے رکھدے ہوئے بسکٹاں والی پلیٹ اگانہہ کر دِتی۔ تے فیر دوجے پروہنیاں وانگوں گوہ نال میری گل سنن لگ پئی۔ باہر تیز ہوا دے جھکھڑ بوہے دے تختیاں نال وج وج کے سر بھنوا رہئے سن۔ کدی کدی کسے پکھو دی سہمی سہمی واج رات دے کرب وچہ وادھا کر رہی سی۔ میرے اندر وی یاداں دے جھکھڑ جھل جھل کے ویتے سمے نوں واج دے رہئے سن۔ کجھ چر چاء دی پیالی چوں اٹھن والی ہواڑ نوں اینویں بے خیالی چہ گھور گھور دے میں اپنی گل فیر چھوئی۔ دوسری واری میری اوہدی ملاقات سالانہ کھیڈاں دے موقعے تے کوڈی دے اک میچ وچہ ہوئی۔ اوہ چیتے وانگوں طاقت ور تے پھرتیلا سی۔ دوجے پاسے ولوں کھیڈ دے ہوئے اوہدیاں ہلدیاں ہویاں لمیاں مچھاں ہر کسے نوں اپنے ولے گوہ نال ویکھن تے مجبور کردیاں رہیاں۔ ساری کھیڈ چہ اوہ اک وار وی پھڑیا نئیں سی گیا۔ سوائے اس واری جدوں میں اوہنوں جپھا پایا سی۔ میں اوہنوں مچھاں والا پنواری لال جان دے ہویاں اپنی ساری نفرت نوں اپنے جپھے چہ لے آندا سی۔ پل دی پل تے اوہدیاں اکھاں چہ حیرانی دی چمک وکھالی دتی فیر لوکاں دے رولے توں پریشان ہو کے اوہ سنبھلیں بھئی جواناں آکھ کے مچھی وانگوں میرے جپھے چوں تلک تے گیا پر اوہنوں ایہہ جپھا کدی نہ بھلیا۔ فیر اوہدے بارے کجھ ہور جانکاری ہوئی تے پتہ لگا بھئی اوہ تے اوہدی کلی کلی بھین ایں اوہدا خاندان ایں۔ ماں پیئو کدوں دے مر کھپ گئے سن۔ ہن اوہ دونویں بھین بھرا اک دوجے لئی جیندے سن۔ ا وہدا بس اکو ای شوق سی بھئی میں اپنی بھین نوں سوہا جوڑا پوانا ایں۔ بھین دی عمر جہنی کچی سی بھرا دی اوہنی ای پکی سی۔ پنڈ دے تے گھر دے حالات تے اوہدی ایہہ خواہش پوری نئیں سی کر دے۔ اوہنے فوج چہ نوکری کر لئی تے فیر پیسہ پیسہ جوڑ کے اپنی بھین دی ذمہ داری دے دھیان وچہ رُجھ گیا۔ اپنے ویاہ دی گل تے اوہنے ماں پئیو دے نال دفنا دِتی سی۔ بس ماں جائی دی فکر ای رہ گئی سی۔ اُٹھدا بہیندا ایہو ای سوچ دا رہندا بھئی میری بھین خیریں خیریں اپنے گھر والی ہو جائے۔ تے فکر لتھے۔ پر ایہہ فکر لتھدا وکھالی نئیں سی دے رہیا۔ ایہدی وجہ اک تے اوہدی بھین دی معمولی شکل و صورت تے دوجے پنڈ دے اپنے گھٹیا تے پرانے رسم و رواج دے نال نال پیسے دھیلے ولوں ویں اکھیائی۔ ایہو جہئے کماں چہ داج دا رولا ودھ جاندا اے۔ اوہدی ایہو ای پریشانی اوہنوں ہر ویلے ٹنبدی رہندی۔ ایہہ سب کجھ جان کے وی میرے دلوں اوہدی نفرت گھٹن دی تھاں ہور ودھ رہی سی۔ میرا تے بس ایہو ای جی کردا سی بھئی میں اوہدیاں لمیاں تے موٹیاں مچھاں پٹ کے وگا کے دور سُٹ دیواں۔ پر میرے کول اوہدی کوئی خاص وجہ وی نئیں سی۔ ایہناں دناں وچہ ای ملک دے حالات وگڑے تے سن سنتالی دے رولیاں نیں اوہ رنگ وکھایا بھئی دھرتی کنب گئی۔ اوہدی ہک تے انگنت لوکاں دے سر لتھ لتھ کے ڈگے۔ اسیں اپنا سب کجھ اوتھے ای چھڈ چھڈا کے پاکستان آ گئے۔ ایسراں کِنے سال ویت گئے۔ ایہناں دناں چہ میرا ویاہ ہو گیا۔ فوج دی نوکری ایسراں ایں رہی بھانویں ایس گل نوں چر ہو گیا اے پر میں جانناواں کہ انسان دے لاشعور دا چھپہ اوہدے کولوں کی کی کروا دیندا اے۔ میرے ذہن چہ ستا ہویا سپ پتہ نئیں کدوں جاگ گیا۔ تاں ایں اوہ ہنیر جھلیا جہنے میریاں نینداں حرام کر دِتیاں۔ ہن سوچناواں تے اپنے آپ نوں بُرا لگن لگ پیناواں۔ میرے اندر انسانیت پتہ نئیں کِتھے جا سُتی سی۔ میں کنیاں ایں ٹھنڈیاں لمیاں راتاں لمیاں موٹیاں مچھاں نال لڑدیاں گزار دِتیاں۔ کسے مردے ہوئے وجود دیاں ہاواں ہر ویلے میرے کناں چہ وج دیاں رہندیاں نیں۔ کوئی کِناں ویں حوصلے والا ہووے۔ اوس دکھ توں چھٹکارا لبھ سکدا اے جیہڑا ہر ویلے اوہدی روح نال چمڑیا رہنداہووے۔ میں نئیں جاندا اوہ کوئی ایسی لڑائی نئیں سی۔ سدھی سانویں کسے دی ہک وچہ گولی مار دینی تے فیر اوہدی لاش نوں مدھول کے لنگھ جانا۔ مرن توں پہلوں اوہدے مونہوں نکلن والی آخری واج، بھین… میری بھین… جہدے توں شاید میں مردے دم تیک وی نجات نہ پاسکاں۔ اوہ ویلا بھانویں بوہت پچھے رہ گیا اے پر فیر وی سیالی راتاں چہ نِگھیاں رضائیاں چہ بچیاں نال لمے پئے میںسوچ دا رہناواں بھئی اوس دن جو میں کیتا اوہ مینوں کرنا چاہی دا سی۔ ویکھن نوں تے اوہ کارنامہ سی۔ فوجی جِت، جہدے تے خوش ہو کے میری ترقی ہوئی، مینوں تغمے ملے۔
چاء والے لمے لمے گھٹ بھر دے ہویاں میں آکھیا۔ سارے ای میریاں گلاں بڑے گوہ نال سن رہے سن۔ اوہناں دے خیال چہ میں ہوش حواس رکھن والا اِک پورا بندہ ساں، جہدے اندر ساریاں انسانی خوبیاں موجود سن۔ جہدی حیاتی بہادری تے دلیری دے کارنامیاں نال بھری ہوئی سی۔ پر پتہ نئیں اوس ویلے حیاتی دی کیہڑی ہنیری نکر سامنے اؤن والی سی، مینوں بڑی بے چینی سی، جہدے پاروں میں شرمندہ وی ساں، میں سوچ وی نئیں ساں سکدا بھئی اوس رات میرا اوہدا ٹاکرا ہو سکدا اے۔
تناں دِناں توں سپلائی لائن کٹ جان پاروں ساڈی لڑائی اؤن والی کمک دے آسرے تے چل رہی سی۔ جیہڑی لڑائی دے حساب نال بڑی اہمیت والی سی۔ اِک وار تے رات دے ہنیرے چہ چپ چپیتے پچھانہہ پرتن بارے وی سوچیا گیا تاں جے ہور جانی نقصان توں بچیا جا سکے۔ پر جواناں دے حوصلے پکیرے سن۔ کدی کدی دے اکا دُکا فائر نال دشمن چوکنا ہو کے دور ای مورچہ بند سی۔ اوہ رات بڑی خوفناک سی، بڑی زور دی لڑائی چھڑ گئی۔ پلاننگ مطابق میں تے میرے دو سنگی اِک خاص پاسے ول ودھ رہے ساں، تاں جے رسد واسطے کوئی راہ نکل سکے۔ پچھوں کور فائر سانوں مل رہیا سی۔ فیر پتہ نئیں کیویں اوہناں نوں شک ہو گیا تے نوبت ایتھوں تیک آ پہنچی بھئی ساڈا پرتن دا رستہ بند ہندا وکھالی دین لگ پیا۔ میرے دونویں جوان ویں شہید ہو گئے۔ میرے کول وی گولی ناں دی کوئی شئے نہ رہ گئی۔ نمھا جیہئا کھڑکا ہویا میں ویکھیا کجھ دور پرچھانویں جہئے نظریں آئے۔ میں سنگین لاہ کے ہتھ وچہ پھڑ لئی تے اپنے آپ نوں اؤن والے خطرے لئی تیار کر لیا۔ میں گوہ نال ویکھیا اوہ تِن جنے سن۔ جیہڑے کلے کلے ہو کے اگے ودھ رہئے سن۔ اوہ میرے توں بے خبر چھوہلی نال میرے کولوں دی اگانہہ لنگھ گئے۔ جے میرے کول گولیاں ہندیاں تے شکار بلکل قابو وچہ سی۔ میں حالے ایہہ سوچ ای رہیا سی تے اوہ اچانک میرے لاگے آن کھلوتا۔ اوہو ای ڈوگرا سپاہی، لما، اُچا، پھٹیا ہویا، گوشت دا پہاڑ، چاننی رات چہ جھاڑیاں دے اوہلے اوہ میرے ساہمنے گن پھڑ کے کھلوتا مچھاں نوں تاء دے رہیا سی۔ چراں بعد اسیں اِک دوجے دے سامنے پھر کھلوتے ہوئے ساں۔ ا وہنے مینوں پچھانیا ہووے یا ناں پر میں اوہدیاں لمیاں موٹیاں تے ڈراؤنیاں مچھاں نوں کیویں بھلا سکدا ساں۔ جیہڑیاں دوجیاں نوں سوائے گھاء بوٹ دے ہور کجھ نہ جان دیاں ہون۔ کجھ پل اوہ میرے ہتھ چہ پھڑی سنگین نوں ویکھدا رہیا فیر اوہ میرے ولے ودھیا، میں ڈر کے پچھانہہ ہٹ گیا۔ اوہنے اک پیر ہور اگے ودھایا۔ میں ہور پچھے کھسکیا۔ میریاں اکھاں انجانے خوف نال گن دی لبلی تے جمیاں اوہدیاں انگلاں تے سنگین دی خونی دھار تے ٹکیاں ہویاں سن۔ ا وہنے اپنیاں بانہواں نوں حرکت دِتی، میں سمجھیا، لو جی قصہ ختم ہو گیا، میں خونی سنگین توں بچن واسطے اُچھل کے پچھانہہ ہٹیا۔ فیر اوہ اچانک رُک گیا۔ تے حیرانی نال میرے ولے ویکھن لگ پیا۔ جیویں معاملے نوں سمجھن دی کوشش کر رہیا ہووے۔ جیویں اوہنوں سمجھ نہ آ رہئی ہووے بھئی مینوں کی ہو رہئیا اے۔ اوہ میرے توں اک قدم دی وتھ تے سی، خورے ایہنی ایں وتھ زندگی تے موت وچکار سی۔ اوہ میرے ساہمنے کسے وحشی لگڑ بگڑ وانگوں کھلوتا مچھاں نوں تاء دے رہیا سی۔ اوہدی ویکھنی توں انج لگ رہیا سی جیویں اوہ اگلے پل ای میرے تے جھپٹ پوے گا۔ گولی دی تھاں خورے اوہ سنگین نال ای میرا شکار کرنا چاہندا سی۔ یاں خورے کسے جاپھی وانگوں جپھا مار کے میرے وجود چہ گولی اتارنا چاہ رہیا سی۔ میں بڑی مایوسی نال اپنے دشمن ول ویکھیا۔ پکی تے یقینی موت دی بِڑک مینوں اپنے لاگے ای محسوس ہو رہئی سی۔ موت دے ایس اخیر لے پلاں چہ میریاں بند اکھاں اگے اوہو پرانی فلم چل رہئی سی۔ بال پُنا، ظالم پئیو، اتھرو پونجھدی ماں، پنواری لال دیاں مچھاں، ویتے ہوئے سنہرے ویلے، بیوی بچے، تے اوہ ڈوگرا سپاہی، لما، اُچا، پھٹیا ہویا گوشت دا پہاڑ، میرا سریر کنبن لگ پیا۔
کجھ چر جدوں کجھ نہ ہویا تے میں حیرانی نال اکھاں کھول کے ویکھیا، اوہ گن پھڑ کے بلکل میرے لاگے کھلوتا ہویا سی۔ ایہناں لاگے بھئی چاننی رات چہ میں اُوہدیاں اکھاں چہ جھاک سکدا ساں۔ کجھ پل انجانے جہئے جذبے دل چہ مچل دے رہئے۔ اوہ بلکل میرے لاگے پتھر بنیا میری پل پل بدل دی حالت ویکھدا رہیا۔ فیر اوہنے اپنیاں لمیاں موٹیاں مچھاں انج پھڑکائیاں جیویں آکھ رہیا ہووے، گھاء بوٹ، سب گھاء بوٹ، فیر میر ولے پچھا کر کے ترپیا۔ اوہدیاں مچھاں دے پھڑکا نے جیویں مینوں پاگل کر دِتا۔ میں اک دم اگے ودھیا تے اوہنوں دبوچ لیا۔ فیر مینوں پتہ نئیں کی ہویا۔ بس رات دے ہنیرے چہ جیہڑیاں عجیب جیہئاں واجاں اُٹھ رہیاں سن اوہ کسے انسان دیاں نئیں سن۔ اوہ کیہڑے مونہہ چوں نکل رہئیاں سن میں نئیں جاندا، اِک واری، دو واری، تِن واری یاں ایہدے توں ویں بوہت زیادہ، پتہ نئیں کِنی واری۔ میں تے جیویں پاگل ہو گیا ساں۔ مینوں لگ رہیا سی وحشی لگڑ بگڑ اوہ نئیں میں آں۔ جو کجھ ہویا اوہ مینوں سمجھ نئیں سی آ رہیا۔ ایتھوں تیک بھئی میں اپنے آپ توں ویں اوپرا ساں۔ پتہ نئیں میں اوس ویلے مَر گیا ساں، یاں جی پیا ساں۔ نئیں خورے میں بچ جان دی خوشی چہ مَر گیا ساں۔ خیر جو کجھ وی ہویااوہ جدوں پرتیا تے سنگین اوہدے لک نوں پار کر کے دل چہ اتر گئی سی۔ اوہ نزع دی حالت وچہ میرے ولے گھمیا اوہدے چہرے تے دکھ تے حیرانی دے پرچھانویں گوہڑے ہو گئے سن۔ لہو اوہدے اُچے لمے پھٹے ہوئے گوشت دے پہاڑ ورگے جثے چوں تیز دھار وانگوں ڈلھ رہئیا سی۔ اوہ کجھ نہ جان دے ہوئے چپ چپیتا اکے ٹک بے یقینی جہئی نال کدی مینوں تے کدی اپنے جثے چوں وگدے لہو دے دھارے نوں ویکھ رہیا سی۔ تے فیر اوہ چکرا کے بھوں تے آن ڈگا۔ اُوہدے مونہوں بس ایہو ای نکلیا، بھین … میری پیاری بھین … تے فیر اوہدے دم توڑ دے جثے دے جھٹکیاں نال اوہدے بوجھے چوں کنیاں ساریاں کچ دیاں چوڑیاں اوہدے آل دوالے کھلر گئیاں۔ پھیر وگن والے لال گاڑے لہو چہ انج رل مل گئیاں جیویں سوہا جوڑا پا کے آئیاں ہون۔ پلاں وچہ سب کجھ ای بدل گیا۔ ایہہ سب کجھ پتہ نئیں کیویں بدل گیا۔ ہن سوچناواں تے خیال آؤندا اے مینوں ایسراں نئیں سی کرنا چاہی دا۔ اوہ خورے کوئی کندھ ڈھاؤنا چاہندا سی۔ پر میں اوہنوں کندھ دے تھلے دے دِتا۔ میں نئیں سی جاندا اوہ کیہڑی نیت نال میرے ولے ودھ رہیا سی۔ کسے نوں دوجے دے اندر دے بھیت دا کی پتہ لگ سکدا اے۔ بندہ کندھوں پار تے نئیں ناں ویکھ سکدا۔ اوہنوں مارن لگیاں میں سوچ وی نئیں ساں سکدا بھئی ساری حیاتی اوہدا ڈھیندا ہویا جثہ، سوہا جوڑا پاؤن والیاں کچ دیاں چوڑیاں، بھین دے ویاہ لئی چھٹی دی عرضی میرے واسطے عمر بھر دا عذاب بن جانا ایں۔ اوہدیاں لمیاں مچھاں ہن ویں چاننیاں راتاں چہ میرے جثے دوالے ولھیٹا ماری رکھدیاں نیں۔ اُوہ اج وی بھین دے ویاہ لئی چھٹی والی درخواست ہتھ چہ پھڑ کے میرے ولے اِکے ٹک ویکھدا رہندا اے۔ جیویں اوہدے نال ہون والے دھرو تے اوہنوں یقین نہ آیا ہووے۔ کدی کدی اک کے میرا جی کردا اے میں اوہنوں جپھا مار لواں، ہور کجھ نئیں تے ایہناں ایں آکھ دیوے، ’’سنبھلیں بھئی جواناں‘‘ پر اوہ کجھ بولدا ای نئیں، بس اپنیاں چمکدیاں حیران اکھاں نال گھور دا رہندا اے جہناں وچہ دنیا بھر دی حیرت تے دکھ کٹھا ہویا ہندا اے۔ بس جاندا جاندا ایہناں ایں آکھدا اے، بھین … میری بھین … چنگا ہنداجے اوہ اُٹھدا تے اپنے کڑڑے ہتھاں نال میرا گل گھٹ دیندا۔ خورے ایسراں ایں مینوں کجھ سکون مل جاندا۔ پر ایسراں کدی نہ ہویا۔ اوہدا جثہ میریاں اکھاں دے ساہمنے ذبح کیتے ہوئے سنڈھے وانگوں کنب دا رہندا۔ تے اوہدی کنبنی میرے شعور وچہ کُھب گئی اے۔ میں اوہنوں گوہ نال ویکھنا واں تے اوہدے چہرے تے اج وی اوہو ای حیرت تے دُکھ وکھالی دیندا اے ۔ جیہڑی بال پُنے چہ کسے معصوم دے چہرے تے ہندی اے۔ جیویں آکھ رہیا ہووے توں چنگی نئیں کیتی تیرے توں ایہہ اُمید نئیں سی۔ میرے دل دا ایہہ عمر بھر دا روگ جہنوں میرے سوا کوئی نئیں جاندا۔ مینوں راتاں نوں سؤن نئیں دیندا۔ اوہ ڈوگرا جوان، ماں کا دینا، میرے کولوں جت گیا اے۔ میں اوہنوں مار کے وی ہار گیا واں۔ اوہدیاں مچھاں ٹھیک ای آکھدیاں ہندیاں سن، سب گھاء بوٹ، گھاء بوٹ… میں ویں گھاء بوت ای آں۔ اوہدی گن چہ گولیاں موجود سن، اوہ چاہندا تے دوروں ایں میرا پھکا نہ رہن دیندا۔ پر پتہ نئیں کیوں اوہنے ایسراں نئیں کیتا۔
ایہہ آکھدے ہویاں میریاں اکھاں سلھیاں ہو گئیاں۔ کول بیٹھی ہوئی میری دھی جیہدے ویاہ تے آئے ہوئے لوکاں نوں میں ایہہ کہانی سنا رہئیا ساں، میرے کولوں روندی ہوئی ، ایسراں کنب کے اُٹھی جیویں اوس رات مَرن والا ڈوگرا جوان اُوہدا وِیر ہووے۔ اتھرو پونجھن لگیاں اوہدیاں چوڑیاں چھنکیاں تے مینوں ایسراں لگا جیویں اوہ میری لہولہان میت دے آل دوالے دائرہ بنان لگیاں ہون۔
