لمبراں دی مائی تے حکیم دا علاج
لمبراں دی مائی سی بیمار مینوں سدیا
تے بستہ دوایاں والا موڈے تے میں لدیا
ویکھی اوہدی نبض ساواں وچ چل سی
ہلکا بُخار سی تے باقی مائی ول سی
مائی دیاں مُنڈیاں نُوں سدیا میں کول کول
مائی وچوں دسیاں بیماریاں وی پھول پھول
معدے چہ خرابی آ تے پٹھیاں چہ کھچ آ
گُردے وی فیل نے سوج نالے وچ آ
گرمی مثانے وچ پِتّہ وی تیزابی آ
جِگر متاثر آ تے خُون چہ خرابی آ
پھیپھڑے چہ ٹی بی مزید بغل گاندے آ
دل دا وی لگدا اے وال کوئی بند آ
آ دو پُوریاں نے معدے دی صفائی لئی
پٹھیاں دی کھچ لئی تے لتاں دی تھکائی لئی
نیر نئی کالجے مربع پورا چکھ کے
اے ماشا کھانا اے مالائی وچ رکھ کے
اے پوری کھاؤ گی بُخار سارا ٹوٹ جاؤ
موڑاں دیاں پیراں توں وی جان اوکی چُھٹ جاؤ
اج کل عام یرقان دا رواج آ
اے اِک کیپسول دمے دا علاج آ
سارے ای علاج دسے طب دی کتاب نال
کھان پین دسیا میں لمبراں دے حساب نال
اِک کِلو دودھ پینا کوسا جیا بُوری دا
پایا کہ کِیو دیسی چھنّا اِک چُوری دا
چارے ای مربعے کھانے لسّی پینی دب کے
پانڈا وی بنا کے کھانا دیسی انڈے لبھ کے
مچھی ہووے کُکڑی یا پایا قیمہ چھوٹے دا
دال وی مسور دی تے ساگ باتھو کوٹے دا
پینی ہووے رو تے کماد وچوں پیڑ کے
کھانا ہووے گُڑ تے کراہی وچ چِیڑ کے
کھانا پینا اپنے مقدراں تے لیکھاں دا
ایناں کہ تے کھائے مائی باقی فیر ویکھاں گا
دُوجے دن گیا میں دوائی دین مائی نوں
ٹال کہیڑا سکدا اے رب ولوں آئی نوں
رب دا ایہہ کرنا کہ مائی مر گئی سی
مائی دیاں مُنڈیاں نے مینوں ای وچھا لیا
مائی لئی جو پھٹّہ آندا اوہدے اُتے پا لیا
رال مل سوڑ لائی مینوں اوہناں سب ناں
کہن لگے مائی دے نال ای تینوں دبنا
اِک جنا کانا میرا میچ کے وی لے گیا
ببو لیکا ہو کے میں وی سوچاں وچ پے گیا
بھئی عالمِ روا وچ سر وچ سوا پیو
قبر وچ مائی نال کرنا نکاح پیو
سارے ای تیار بیٹھے مینوں دفنون لئی
ربّا کوئی کل دے فرشتہ بچون لئی
بابا اِک بولیا اوے ہوش کرو لمبروں
کلی دفناؤں مائی ماں ای تہاڈی کنجرو
مُنڈا کہندا مائی دا توان ایناں پر دے
حکیم ساڈے بُوڑھے دا ویاہ دُوجا کر دے
میّت ویڑے پئی آ
بُوڑھا اگوں بولیا گل آ اصول دی
رنگ ہووے چِٹّا ذرا عمرو معقول دی
فِٹّے مُنہ حکیم دا ننان بولی مائی دی
توہن ای نہ سیدھی ہووے مائی دے جوائی دی
لیرے میرے پاٹ گے تے کچھّا کلّا رے گیا
تے کچھّے نوں ای کُوٹ کے میں پُھوڑی اُتے بہہ گیا
پُھوڑی اُتے مائی دا جوائی مینوں آ پیا
کئی واری اینج لگا کچّھا پُنجے جا پیا
منٹاں دے وچ ہوئی پنڈ وچ ہائے ہائے
مائی دے جنازے نالوں مینوں بوہتے ویکھن آئے
ترلے میں پائی جاواں ہاتھ پیر پھڑ کے
لوکاں نے چھڈایا مینوں آپوں وچ واڑ کے
مِنتاں میں کِیتیاں وس ہوندا رب دے
ساہ کِدوں وادھ دے داوائی نال سب دے
دِتّی جو میں مائی نوں دوائی بڑی کھری سی
میری ماں وی ایسے ای دوائی نال مری سی
“
