جدّی پُشتی نوکر
میں آکھیا آپنے چودھری نوں
سائیں! سنیا ایں نال دی وسدی وچ
سرکاری مکتب کھلّا اے
جتھے پڑھدٍن بال غریباں دے
جتھے مفت کتاباں ڈٍھیندیاں ھِن
کائی فیس پڑھائی دی نئیں لگدی
میں سُنیا ایں علم خزانہ ایں
ایہہ علم ایں چانن اکھیاں دا
ست پیڑھیاں میریاں ہڈھیاں ھِن
سرکار دی تابعداری وچ
ایہیو منگناں اجر غلامی دا
صدیاں دیاں انّھیاں اکھیاں وچ
میں علم دا سرمہ پاونا ایں
میں آپنا پتر ۔۔۔۔۔پڑھاونا ایں
اگّوں دِھڑک کے چودھری آھدا اے
او کجھ سوچ سمجھ کے بولیا کر
تیرا پتر سکولے جاسی تا
ایہنوں ویکھ کے تھینہہ دیاں لوکاں نوں
رِیس اَمسی بال پڑھاون دی
جے رسم پڑھائی دی چل پئی تاں
میرے بخت دا سورج ڈھل جاسی
میرے مال دے پٹّھے کیں کرنِن
او میرے کون نوٍھیسی کُتیاں نوں
مینوں حقّہ کون بَھکھا دیسی
میرے بال شٍکاروں ہٹسٍن تاں
لَڑ کون مریسی گڈّی تے
اوھدے سُن کے بول حقارت دے
چُپ کر کے گھر نوں رلٍک پیُم
رھیا وسدا ساون اکھیاں دا
ساری رات سُچیندیاں گذر گئی
میرا پتر اے نازک پھلّا ں توں
نئیں اگ رکھ سکدا ڈپّھے تے
نئیں گرم ھوٍیزہ چا سکدا
ایہیا سوچ سچیندیاں اکھ لگ گئی
ہٍک ویکھیا منظر خواب دے وچ
میرے پتر دی کنڈ تے بستہ اے
اوہدے ہتھ اٍچ ہار اے پھلّاں دا
اُتاں اَڈیاں چا کے گَل میرے
اوہ ہار پواوناں چاہندا اے
اجے اکھ دا خواب ادھورا ھَا
اٍدّوں گھر دا کُنڈا کھڑٍک پیا
میں پچھیا کون ایں ۔۔۔کی آہدائیں
اگّوں بولیا مُنشی چودھری دا
او تینوں چودھری صاحب سدیندے ھٍن
میں آکھیا، آکھیں چودھری نوں
مینوں نا فرمانی معاف کرے
میرے پَیریں لج دیاں بیڑیاں ھٍن
میرے عاقب ہتھ مفلوج تاں نئیں
میں اَج لا ڈٍھڈھ چوں ڈھو لئی اے
میں کئیں دی نوکری نئیں کرنی
سٍر دیساں ہیٹھ تٍگاری دے
ہاں دیساں چٍیر پہاڑاں دا
رخ دیساں موڑ سمندراں دا
او وَنج۔۔۔۔آکھیں آپنے چودھری نوں
سٍکھّے اٹکل آپ بھکھاون دی
یاں حقّہ پیوناں چَھڈ دیوے
صدیاں دیاں انّھیاں اکّھیاں وچ
میں علم دا سُرمہ پاوناں ایں
میں اَج لا ڈٍھڈھ چوں ڈھو لئی اے
میں آپنا پتر پڑھاونا ایں
میں آپنا پتر پڑھاونا ایں۔
“
