وے میں اکثر سوچ کے رہ وینداں ہوندے سجنڑاں نال نہ جنگ ہِن
اْڈوں دل دا ہر ہِک زخم گواہ ھِم مارے سجنڑاں تیر تفنگ ہِن
ہِم وت وی کوشش رہ آوے وڈھے اوکھے لبھدے سنگ ہِن
میڈے اپنڑیں ڈھیں ہِن گردش وِچ تاہیں سجنڑ آڈھےؔ توں تنگ ہِن
نہ ونج وے ماھی ویلا کاویل اے
شالا کوئی نہ نِکھڑے دِیگر دے ویلے
ضِد چھوڑ ڈھولا ڈھینہ تھئے ٹْریساں آدھے سفر تائیں خود نال ویساں
جاں تائیں نظر سی کنڈ ناں ولیساں مدت دے وِچھڑاں دا رب کیتا میل اے
بہہ رات ساری بھرساں مروڑے منہ ڈیدی راہساں سم پوسی توڑے
گالیں کریسن کیں لکھ تے کڑوڑ اے تیں باجھ دنیا تتڑی کوں جیل اے
ودّا سامنڑے قاتل خوشیاں دا ہے نِت ماتم اس دل دا
حد مْک گی ہِم مظلومی دی ہر موڑ تے ظالم مِلدا
میڈی حالت ڈیکھ کے غیر رونے جس درد ڈِتّم او کِھلدا
آڈھاؔ نگری چھوڑ بے درداں دی اے او ہا حل اس مشکل دا
من من کے منتاں اج ہوئی قریب آں نیں کول بائندا کیڈی بدنصیب آں
تاہیں نہ بھاندی ہو گئ غریب آں نہیں دوش تیں تے قسمت دا کھیل اے
اے رات ول کے وت ماہی نہ آسی ساہ اس بدن وِچ راہسی نہ راہسی
کر ترس ڈھولا ہاں اللہ راسی چلا نہیں توں میں تے غم دی اے ریل اے
ڈے نہیں وے ماہی صدمہ جدائی سہہ اے نہ سکیا خود ذات الہی
تائیں لامکاں تے سدئیا چا ماہی یاراں دا مِلنڑاں میرا ج لیل اے
خبر کرو ونج نال مبارک آکھو آس تیڈی اج پْج گئی
تیڈے ھِجر فراق سفاق دے وِچ آکھو جِند آڈھے دی پُج گئی
جنوں ختم کرنڑں دی ضِد ھائیا اونوں کھا ظْلمات دی پُج گئی
بھانویں ماتم کر بھانویں جشن منا تیڈے عشق دی شمع پُج گئی
بس کر توں آڈھاؔ کر نہ دلیلا، واہ رے خدا اے من گِھن اپیلاں
کیتا رد گدا نوں کدی نہیں اسیلاں مجبور ہو نہیں مندڑا نہ فیل اے
