اج کرواچوتھ ہے۔ میں اداس من نال تڑکے اٹھ کے نہا لء۔ چپ چاپ سرگھی کھا کے بیڈ روم وچ آ گئی ہاں۔ رمن اجے تک گھوک ستا پیا...۔ مہندی رتے ہتھاں ول دیکھدی ہاں۔ ہر سال دی طرحاں کل مہندی والی نوں گھر بلوا کے مہندی لگوا لئی۔ مینوں مہندی لگواون تے رمن نوں مہندی والا ہتھ پھڑ کے تکن دا بہت شوق ہے۔
ستے پئے رمن ول دیکھدے بہت پچھے پج گئی ہاں۔ ویاہ توں بعد میرے چاواں نوں دون سوایا کرن لئی امریکہ توں انڈیا صرف کرواچوتھ کرکے ہی آیا سی۔ ادوں وی اسنے مہندی لگواون لئی پارلر والی گھر بلائی سی۔ کرواچوتھ توں اک دن پہلاں اسیں دوویں سارا دن جالندھر دے رینک بازار وچ گھمدے رہے...۔
شام نوں گھر آئے تاں رمن دے وڈے بھرا بلرام نے اسنوں تھوڑا جیہا غصے 'چ کیہا سی، "رمن! توں سارا دن روینا نوں لے کے گھمدا رہیا۔ ادھے ممی ڈیڈی اڈیکدے ہون گے۔ جلدی چلو۔"
رمن توں پہلاں میں بول پئی سی، "بھاء جی! ممی نے ای تاں سانوں جالندھر بھیجیا۔ آہ دیکھو ممی دے پسند دیاں ریلاں (کناں وچ پاون والا گہنہ) لے کے آئے آں۔"
"اوہ تاں کوئی نہیں روینا میرا مطلب پئی ایہنوں تاں اتھے دے ریتی رواجاں دا نہیں پتہ، توں تاں ٹیم سر گھر لے آوندی۔"
"چلو بھاء جی! چلدے آں دس منٹ دا تاں رستہ، ساڈے پنڈ دا...۔"
اسیں پنڈ پہنچے تاں ساڈے گھر دا وہڑھا میریاں چاچیاں تائیانں نال بھریا ہویا سی۔ سبھ سانوں اڈیک رہے سن۔
"ہائے!" رمن نے پاسہ پرتیا۔ میں یاداں 'چوں باہر نکلی ہاں...۔
"تسیں ٹھیک او؟" جلدی نال اٹھ کے رمن دے متھے تے پولا جیہا ہتھ ٹکا دتی۔
"ہاں۔" رمن نے سر ہلاوندے مڑ اکھاں بند کر لئیاں نیں۔
میں رمن دے سجے پاسے بیڈ 'تے ڈھوء لا کے بیٹھ گئی ہاں۔
مینوں مڑ یاد آ رہیا کہ پچھلے سال کرواچوتھ والے دن انڈیا توں کہانی کار ہرمیت دا فون آیا سی
"ہیلو!"
"ست سری اکال بھین جی! کیہ حال چال آ؟"
"ٹھیک ٹھاک آں! چن ویکھ رھی آں بھراوا۔"
"ہا ہا ہا...تہاڈا اصلی چن کتھے آ؟ ست سری اکال بلا دیاں!"
"بھاء جی! اوہ تاں کم دیاں بدلاں 'چ چھپیا بیٹھا۔ ادھی رات توں بعد ای نکلو۔"
"ہا ہا ہا! بھین جی! وشال جی فون نہیں چک رہے۔ اوہناں نوں کہنا کہ کل نوں فون ضرور کرن۔ ضروری کم آں۔"
ہرمیت مینوں پہلی واری 2006 وچ اک ساہتک سمیلن دوران ملپیٹس ملیا سی۔ سمیلن توں بعد شاعر وشال نال گھر آیا۔ ادوں توں ہی میرے ساہتک پریوار دا حصہ بن گیا۔
وشال نال وی پندراں سال توں ساہتک اتے پروارک سانجھ ہے۔ اسدے پریوار وچ اپنی اہمیت مینوں ادوں پتہ لگی، جدوں اسدے چھوٹے بیٹے حرمن دے ویاہ 'تے جاگو ویلے دیر نال پہنچی سی۔۔ اس نے جاگو کسے ہور نوں چکن نہیں سی دتی...۔ میریاں اکھاں زبردستی بند ہو رہیاں ہن۔ مینوں یاد آ رہے...ویاہ توں دس کو دن بعد اک رات جدوں چن دی چاننی روشنداناں دے جھروکھے چیر کے ساڈے کمرے 'چ چانن رشماں بکھیرن لگی تاں اچانک رمن سوفے توں اٹھ کے کھڑھا ہو گیا
"روینا! چل باغ نوں چلیئے۔"
"ایس ویلے؟"
"دیکھ باہر کنی سوہنی چاننی آں۔"
"رمن! جے بھاء جی، بھابی جاں کوئی ہور جاگ پیا؟"
"سبھ ستے پئے...۔"
اسنے میری بانہہ پھڑ کے اس ڈھنگ نال کیہا کہ میرے کول نانہہ کہن دی گنجائش ہی نہ رہی...۔
اسیں چپ چاپ کمرے دا دروازہ بند کرکے پچھلے گیٹ راہیں باغ ول نوں چل پئے۔ میرے سہرے پنڈ 'چ صرف پنج ست گھر ہی ہن۔ سارے گھر کھیتاں وچ ہی بنے ہوئے نیں۔ نہ کوئی ہٹی ناٹی بھٹھی۔ نہ اپنی پنچائت۔ اسے کرکے میں اسدا ناں 'توراں کنٹری'رکھیا ہویا۔ پیکے پنڈ دیاں بھیڑیاں گلیاں چھڈ کے، سہرے پنڈ دے کھلے ڈلھے گھر وچ رہنا تے کھلیاں سڑکاں تے ترنا میرے لئی وکھرا انوبھو سی۔ اتھے تاں دن ویلے وی راہ کنڈھے کوئی گھٹ ودھ ہی ملدا۔ رات نوں تاں کسے دے ملن دا سوال ہی پیدا نہیں سی ہندا۔ سڑک دے کنارے دوویں پاسے لگیاں ٹاہلیاں دیاں پالاں چن دی چاننی وچ من موہ رہیاں سن۔ میں نویں جگہ ہون کرکے گھبرا رہی سی۔ رمن نے میرا ہتھ پھڑیا ہویا سی۔ اسدا سارا دھیان میرے ول سی...۔
باغ وچ پہنچے تاں سڑک دے کنارے پانی دی موٹر چل رہی سی۔ چاننی رات وچ چبچے 'چ ڈگ رہیا موٹر دا پانی انجھ لگ رہیا سی جیویں چاندی کھلر رہی ہووے۔ موٹر دے کول ہی کھڑے ہوئے غلاب، چن دی چاننی وچ مسکرا رہے جاپدے سن۔ رمن نے اک خل توڑن لئی ہتھ ودھایا۔ میں اس دا ہتھ پھڑ لیا، "ایہہ ڈالیوں ٹٹ کے مرجھا جاوگا۔"
رمن بناں کجھ کہے موٹر دے باہر پئی کرسی تے بیٹھ گیا۔ مینوں ساہمنے پئی کرسی تے بیٹھن لئی اشارہ کیتا۔ اسیں دوویں چن دی چاننی نوں نہارن لگیے۔ رمن نے چن ول تکیا، "میں امریکہ 'چ ایہناں راتاں توں وانجھا ہو گیا سی۔ اک دن چن پورے جوبن 'تے سی۔ میں اپنی کار چک کے سلینس دے خارم ایریئے ول چلا گیا۔ جو ساڈے پنڈ وانگ ای کھلھا ڈلاہا۔ میں چاننی 'چ کھڑ کے چچن نوں نہارن لگا۔ کھیتاں 'چ سنچائی لئی لگائے ہزاراں ہی خہارے اکاش ول اٹھ اٹھ کے 'لیٹس' دیاں کرومبلاں 'تے ڈگ رہے سی۔ بہت ای دلکش نظارہ سی۔ مینوں ادوں پتہ لگا جدوں 'ہائیوے پیٹرول' نے لائیٹاں دے کے میرے پچھے گڈی کھڑی کرکے کیہا کہ ہیلو! تسیں ایتھے کیہ کر رہے او؟ تہانوں کوئی سہیتا چاہیہیدی؟ میں کیہا کہ نہیں سر! میں تاں خل مون لائیٹ 'چ قدرت دا آننند مانن آیاں۔ اوہ حیران ہو کے بولیا کہ تہانوں نہیں پتہ؟ تسیں ایتھے رک نہیں سکدے۔ کرپا کرکے واپس چلے جاو۔ میں دھون نیمیں پائی ایہہ سوچدا واپس آ گیا کہ کدی اپنے پنڈ جاونگا تاں چن دی چاننی 'چ اپنے کھیتاں دا نظارہ ضرور مانونگا۔"
"رمن ادوں ایہہ تاں نہیں سوچیا ہونا کہ تہاڈے نال ایہہ نظارہ کوئی ہور وی مانونگا؟"
"ہاں! ایہہ تاں پتہ سی پر ایہہ نہیں پتہ سی کہ اوہ توں ہوئینگی۔ کئی واری انڈیا آیا تے کئی کالجاں دے چکر وی لائے۔"
"پھیر کوئی کڑی پسند نہیں آئی؟"
"نہیں کیونکہ میرے سپنے 'چ کوئی عام کڑی نہیں وارث دی ہیر آوندی سی۔ اج میرا دل ایہہ وی دیکھنا چوندھا سی کہ چن دی چاننی 'چ میری ہیر کنی سوہنی لگدی آ؟"
"...تاں پھیر اج کتے تہاڈا وارث شاہ جھوٹھا تاں نہیں پے گیا؟"
"بابے وارث نوں کون جھٹھلا سکدے...؟
ادھی رات توں بعد اسیں اک دوجے دا ہتھ پھڑی گھر واپس آ گئے...۔
باہر گاربیج والے ٹرک دے رولے نال میری اکھ کھلھ گئی ہے۔ میں اپنیاں اکھاں مڑ بند کر لئیاں نیں۔
ایہہ سچ مچ ممی ڈیڈی دیاں پارکھو اکھاں دا کمال ہے، جو مینوں پتی دے روپ وچ محبوب ملیا۔ میری چھوٹی چھوٹی خوشی دا دھیان رکھدا۔ گھر دے ہر کم 'چ برابر ہتھ وٹاوندا...۔
پچھلے ویہہ سالاں دا ساتھ اسے کرکے ہی ویہہ مہینیاں جیہا لگدے۔ بس اکو کمی رہی ہے کہ بچہ چھوٹا ہون کارن شخٹ الگ الگ ہو گئی۔ اس توں بعد کدی وی شام نوں گھر اکٹھے رہِ ہی نہنہیں سکے۔ سارا ہفتا اک دوجے نوں دیکھن لئی ترسدے رہنا...۔
ساہت وچ رچی تاں مینوں بہت پہلاں توں سی پر اس اکلتا نوں گھٹ کرن وچ ایہہ شوق ہور وی سہائی ہویا۔ میں سوچدی ہاں، جے کر 'پنجابی لکھاری' سبھا نہ ہوندی تاں میری زندگی دا روپ کیہو جیہا ہندا؟ رمن آپ چاہے کم تے ہووے پر مینوں سدا ہی کجھ نہ کجھ لکھن پڑھن لئی پریردا رہندے۔ میں اس نوں کویتاواں لکھ کے فون تے سناوندی رہندی ہاں...۔
میریاں سخیاں میرے کولوں ساڈے انے گہرے پیار دا راز پچھدیاں نے تاں میں ہس کے کہہ چھڈدی ہاں، "شاید! ایسے لئی کہ ساڈے کول اک دوجے نوں ملن دا وقت ای نہیں ہندا۔ اڈیکدے ای رہِ جائیدا...۔"
رمن نے کافی سوچ وچار کرکے ہور کم کرن لئی من بنایا۔ اسنے اپنے دوست ستنام دے اتشاہت کرن 'تے ٹرک دا لائیسینس لے کے ٹرک کھرید لیا۔ اسیں بہت خوش ہوئے۔ اس کرکے نہیں کہ رمن نے ٹرک لیا۔ اس لئی کہ ہن ساڈا سکیجوئل (شڈیول) اک ہو گیا...۔
اسیں دوویں سویرے کم تے جاندے۔ نقش دسویں کلاس وچ ہو گیا۔ اوہ بس تے سکول آون جان لگا۔ رات نوں تنے ہی گھر ہندے۔ رات دا کھانا دوویں مل کے بناوندے۔ نقش ٹیبل سیٹ کرکے کینڈل جگا کے کہندا، "ٹا ڈاکٹر کینڈل ڈنر...۔"
اسیں تناں نے ہر ویکینڈ سٹوراں، لائبریری، پارک، ساہتک جاں سبھیاچارک سماگماں 'چ جانا شروع کر دتا۔
سچ تاں ایہہ ہے کہ رمن نوں آپ وی ساہت نال بہت لگاو ہے۔ جسونت سنگھ کنول دے ناولاں دے پاتر اس دے چیتیاں 'چ جیوندے ہن۔ بلہے شاہ تے شاہ حسین دیاں کافیاں اسدا دل ٹمبدیاں نے تے وارث دی ہیر دا تاں اوہ مدئی آ۔ اسے لئی میرے حسن دی تلنا ہیر نال کردا رہندے۔
جدوں وی کوئی ساہتکار گھر آوندے، اوہ رمن دی ساہتک سوجھ بوجھ تے مہمان مہمان نوازی توں پربھاوت ہوئے بناں نہیں رہِ سکدا۔ پچھلی واری انڈیا توں پرنسیپل سرون سنگھ ملن آئے تاں اوہناں جان لگیاں کیہا، "روینا! میں تاں رمن دا اپاشک بن کے جا رہیاں۔"
رمن دے نگھے ساتھ کارن میں ساہتک سرگرمیاں دے نال نال سبھیاچارک سماگماں وچ وی سرگرم ہو گئی۔ ہر شے ہی چنگی چنگی لگن لگ پئی۔ اک دن اسیں اکٹھے 'تیاں' توں واپس آ رہے س سی۔ میں رمن ول تکدے کیہا، "میرا ساتھ دین لئی دھنواد!"
"دھنواد کیہڑی گل دا؟ ایہہ تاں میرا خرز بندا۔"
"تہانوں نہیں پتہ، ساڈے سبھیاچار 'چ ساہتکاراں تے کلاکاراں نوں گھروں بالکل سہیوگ نہیں ملدا۔ اک دن میں کوی بسرا جی نوں 'لکھاری سبھا' دی میٹنگ بارے فون کیتا، حال چال پپچھیا تاں اوہناں کیہا کہ بیک دی پرابلم بہت ودھ گئی ہن۔ بہتی دیر بیٹھیا نہیں جاندا۔
میں اگیوں ہور سوال پا دتا، "بصرہ صاحب! اک گل دسو؟ آہ ساڈے ساہتکاراں نوں بیک دی پروبلم کیوں ہوندی آ؟"
اگیوں ہس کے بولے، "بیٹا جی کیونکہ ایہناں دی بیک 'تے ہوندا ای کوئی نہیں۔"
سندے ہی رمن کپاہ وانگ کھڑ گیا سی...۔
میں ستے پئے رمن ول تک کے ہوکا بھردی ہاں۔ میریاں اکھاں نم ہو رہیاں۔ مینوں یاد آ رہے کہ میرا دیس پندراں اگست منا رہیا سی۔ ادھر میں وی ہر کسے نوں فون تے 'آزادی دوس' دیاں ودھائیاں دے رہی سی۔ اچانک میریاں خوشیاں نوں گرہن لگ گیا۔ میں اپنی شخٹ ختم کرکے رمن نوں رٹین وچ فون کیتا
"ہیلو! رمن کتھے کو پہنچے؟ میں گھر جا کے چاہ رکھاں؟"
"روینا! میرے تاں سٹ لگ گئی؟"
"کداں؟"
"میں سکریو ڈرائیور نال ٹرک دی لائیٹ خکس کرن لگا سی۔ اوہ میرے ہتھوں سلپ کرکے اکھ 'چ لگا۔ اکھ کھلھ نہیں رئھی۔"
"مے 911 کال کراں؟"
"نہیں! توں کسے نوں نال لے کے مینوں اوکلینڈ پورٹ توں گھر لے چل۔"
میرے من نوں تھوڑی تسلی ہوئی۔ میں وشال بھاء جی نوں فون کیتا پر اسدا فون مل نہیں رہیا سی۔ اپنیاں سہیلیاں بلوندر، سریندر تے سوتا نوں فون کیتے۔ سبھ دے فون بند پئے سن۔ میں تلملا اٹھی سی، 'آہ کاہدی امریکہ فون تاں سبھ کول نے پر گل کرن دا وقت کسے کول نہیں۔' آخر پرو. کلونت سنگھ نے فون چکیا تاں میں شکر منایا، "ہیلو! بھاء جی! رمن دے سٹ لگ گئی۔ کیہ تسیں مینوںں اوکلینڈ ایئر پورٹ تک رائیڈ دے سکدے او...؟"
ادھے گھنٹے وچ ہی اسیں رمن کول پہنچ گئے۔ اوہ پورٹ توں تھوڑا ارے ٹرک کول اک اکھ 'تے ہتھ رکھ کے کھڑھا سی۔ میں کار 'چوں باہر نکل کے اس نوں گھٹ کے پھڑ لیا۔ اس نے بھرے من نال کیہا، "روینا! مینوں اس اکھ 'نہ کچھ نہیں دس رہیا۔"
"سبھ ٹھیک ہوئے گا! چلو ایمرجینسی چلدے آں۔"
پور. صاحب وی کار موڑدے بولے، "رمن، بھاء جی! حوصلہ رکھو! سبھ ٹھیک ہوئے گا...۔"
سینٹ روز ہسپتال ساڈے گھر توں چار پنج بلاک دی دوری 'تے ہے۔ پرو. کلونت سنگھ سانوں ایمرجینسی گیٹ دے ساہمنے اتار کے چلے گئے۔
سینٹ روز ہسپتال پہنچدے ہی اوہناں رمن نوں داخل کر لیا...۔
میں نقش نوں فون کیتا، "بیٹا! تیرے ڈیڈ دے سٹ لگ گئی۔"
"ماں! میری چنتا نہ کریں۔میں ٹھیک آں۔ سکولوں آ کے دو سیب کھا لئے۔ دودھ وی پی لیا۔ ہوم ورک کرن لگاں ہن...۔"
رمن نوں ویٹنگ روم وچ لیا کے ڈاکٹر نے مینوں سوچت کیتا، "اسیں رمن نوں ہنے ایمبولینس وچ پا کے ہائیلینڈ ہسپتال اوکلینڈ شفٹ کرن لگے آں۔"
"...پر کیوں ڈاکٹر؟"
"ویکینڈ ہون کرکے ایتھے اکھاں دے ڈاکٹر وی نہیں تے ساڈے کول ہور ٹیسٹ کرن واسطے مشیناں وی نہیں۔ گڈ نیوز ایہہ آ کہ اکھ دے پچھے ناڑاں نوں کجھ نہیں ہویا۔"
رمن نے سٹریچر توں میری بانہہ کھچی، "روینا! ڈاکٹر کیہ کہہ رہیا؟ میری اکھ بچ وی جاو؟"
میں رمن دے متھے تے ہتھ رکھ دتا، میری آواز ساتھ نہیں دے رہی سی۔ مڑ اپنے آپ نوں سانبھدے ہوئے رمن نوں حوصلہ دتا، "بس! اسیں ہنے ہائیلینڈ ہسپتال جا رہے آں۔ اج ویکینڈڈ کرکے بہتے ڈاکٹر کم نہیں کر رھے...۔"
ایمبولیس سٹاخ کجھ ہی پلاں وچ پہنچ گیا۔ رمن نوں ایمبولینس وچ پا کے ایمبولیٹری نرس نے مینوں اس دے سرہانے بنی سیٹ تے بیٹھن لئی اشارہ کیتا۔ ساری واٹ نرس رمن دا بلڈ پریشر چ چیک کردی رہی۔ میں اپنا ہتھ اس دے متھے تے رکھی چھڈیا۔
رمن نوں اس حالت وچ وی نقش دی چنتا لگی ہوئی سی، "روینا! وشال بھاء جی نوں کہہ نقش نوں اپنے کول لے جاو۔"
میں فون کیتا پر وشال بھاء جی نے فون نہ چکیا۔ میں مڑ پرو. کلونت سنگھ نوں فون کیتا
"ہیلو! بھاء جی! اسیں ہائیلینڈ اوکلینڈ جا رہے آں۔ تسیں اک واری گھر جا کے نقش نوں وشال بھاء جی دے گھر چھڈ آو۔ جے اوہ گھر نہ ہوئے تاں اپنے گھر لے جائیو پلیز!"
"بھین جی، تسیں رمن دا دھیان رکھو۔ میں نقش نوں لے آونگا...۔"
اسیں ہائیلینڈ ہسپتال اوکلینڈ پہنچے تاں رمن واسطے بیڈ تیار کیتا ہویا سی۔ ڈاکٹراں دی ٹیم رمن دی اکھ نوں چیک کرن آ گئی...۔
میری نگاہ ساہمنے دیوار تے لگے کلاک 'تے پئی ہے۔
مینوں یاد آ رہیا کہ اس دن رات دے ساڈھے نوں وج گئے سن جدوں اک ڈاکٹر نے آ کے رمن نال ہتھ ملایا، "ہائے! میں آئی سرجن سکاٹ ہاں۔کی ہویا؟"
"ٹرک دی لائیٹ پھکس کردا سی کہ سکریو ڈرائیور میرے ہتھوں سلپ کرکے میری اکھ 'تے لگا۔ کچھ دیر تاں مینوں کجھ پتہ نہیں لگا۔ پھر اک دم اکھ اگے نیرھا آ گیا۔ ہن مینوں کچھ ویی دکھائی نہیں دے رہیا۔"
اک ہور ڈاکٹر آ کے بولیا، "ہائے میں آئی سرجن ڈون ہاں۔ سوری! ٹریخک 'چ خس گیا سی۔"
ڈاکٹر سکاٹ نے اکھ دیاں کئی خوٹو کھچیاں تے دوویں ڈاکٹر اک پاسے ہو کے صلاح کرن لگے۔
ڈاکٹر ڈون رمن دے کول بیٹھ گیا، "رمن! تیری اکھ دا لینج ڈسلوکیٹ ہو گیا۔ سانوں ہنے سرجری کرنی پوُ۔"
"ڈاکٹر میری اکھ بچ تاں جاو؟"
"اجے کہہ نہیں سکدے! سرجری توں بعد ای پتہ لگو۔ پوری کوشش کراںگے۔ کھانا کدوں کھادھا سی؟"
"ساڈھے گیاراں وجے۔"
"بہت ودھیا اسیں انستھیسیا دے سکدے آں۔ کوئی دقت نہیں آوگی۔ چنگا سرجری دی تیاری کردے آں...۔"
اپنے آپ نوں بہت کٹھور کیتا ہون دے باو جود میریاں اکھاں بھر آئیاں سن۔ میرا فون وجیا
"ہیلو! ماں میں وشال انکل دے گھر انٹی کول آں۔ اپنے کپڑے لے آیاں۔سویرے اتھوں ایں پڑھن چلا جاوں۔"
"اچھا بیٹے، توں اپنا دھیان رکھیں۔" میری آواز بھاری ہو گئی سی۔
"ماں! بی پاجیٹو ڈیڈ ٹھیک ہو جان گے...۔"
ڈاکٹراں نے آ کے رمن کولو کجھ پیپراں تے سائین کروائے۔ میں اک واری پھر ترلا کیتا، "ڈاکٹر رمن دی اکھ بچا لینا، پلیز ؟"
ڈاکٹر ڈون نے جواب دتا، "اکھ دا نقصان بوتھ ہو گیا۔ سکیننگ رپورٹاں توں پورا پتہ نہیں لگ رہیا۔ اکھ کھول کے ای پورا پتہ لگو۔ جے کر اندر خون وگیا ہویا تاں سانوں اکھ کڈھنی وی پے سکدی آ۔"
"نہیں! ڈاکٹر صاحب!" رمن ولکیا سی۔
میرا حوصلہ وی ٹٹ گیا سی۔ میں ڈاکٹر دے اگے ہتھ جوڑے دتے، "اچھا! ڈاکٹر صاحب تسیں جو بیتھر سمجھدے او کرو۔ مینوں میرا رمن واپس کر دیو۔ میں تہانوں رب من کے، ایہنوں بھیج رئھی آں ۔"
میرا فون مڑ وجیا سی
"ہیلو! بھین جی وشال بولداں۔ سوری اج کم دی میٹنگ سی۔ فون کار وچ ای چھڈ گیا۔ پرو. صاحب توں پتہ لگا۔ کیہ حال آ ہن بھاء ہناں دا؟"
"بھاء جی! سرجری کرن لگے آ۔ میں بزی آں۔ بعد 'چ کال کراں گی۔ تسیں نقش دا دھیان رکھیو...۔"
ایہناں سوچاں وچ گھری نوں ہی دوپہر سخر تے آ گئی ہے۔ میں رمن دی اکھ وچ دوائی پاون لئی اٹھی ہاں۔ رمن نے ہولی جہی کہے، "روینا، ٹائم کیہ ہو گیا؟ پانی؟"
میں رمن نوں پانی پھڑا کے پھر بیٹھ گئی ہاں۔ تھکاوٹ محسوس کر رہی ہاں۔ رمن نے اکھاں بند کر لئیاں ہن۔
اس دن رات دے باراں وج گئے سن۔ میں رمن دے نال سرجری روم ول تر پئی سی۔ ڈاکٹراں نے مینوں ویٹنگ روم وچ بیٹھنھن لئی کیہا تاں میں نہ چاہندے ہوئے وی رمن دا ہتھ چھڈ دتا۔ اینے وڈے ہسپتال 'چ اکلی کھڑی ڈول گئی سی، 'ڈیڈی تسیں اینی جلدی کیوں چھڈ گئے؟' میرا دل کردا سی کہ ممی دی گود 'چ سر رکھ کے اچی اچی چی روواں۔ ممی تاں آپ اجے سٹروک توں بعد ہسپتال توں گھر آئے ہن۔ اوہناں نوں کیویں دسانگی؟ اودھر میرا بھرا اکلا تے ایدھر میں اکلی؟ میرا رمن توں بناں ایتھے کون آں؟ اپنے ننان نندوئیے، جیٹھاں جٹھانیاں نوں کیہ جواب دیاں گی؟ سوچ سوچ کے روح کمبن لگ پئی۔ سرجری روم والا گیٹ کھول کے نرس واپس آئی تاں میں کھڑی ہو کے پچھیا، "رمن دا کیہ حال ہن؟"
"انستھیسیا دے دتا۔ اوہ ٹھیک آ۔ توں چنتا نہ کر۔ ڈاکٹر بہت ودھیا۔ میں تینوں ہور کمبل لیا کے دنی آں۔ تینوں تاں کمبنی چھڑی آ۔ جے کوخی پینی تاں دس؟ حالے اتھے ای سوں جا۔"
"دھنواد! بس کمبل دے دیو!" میں بینچ تے لمی پے گئی۔اوہ میرے اپر دو کمبل ہور دے کے "گڈ نائیٹ!" آکھ چلی گئی۔
میں مڑ بیٹھ گئی پر میتھوں بیٹھیا نہیں سی جا رہیا۔ بینچ تے لمی پے گئی۔ ہتھ جوڑ کے سبھ گرو پیر، دیوی دیوتے دھیا لئے۔ کئی سکھناں سکھ لئیاں۔ ہر واری منگی سکھ مینوں رمن دی اکھ اگے چھوٹی لگدی۔ اکھاں بند کرکے دوویں ہتھ جوڑے، "پروردگار! میرے رمن دی اکھ واپس کردے۔ میں اپنی اکھ دان کر دیاں گی۔ اچانک مینوں لگیا کہ ڈیڈی نے میرے سر تے ہتھ رکھ کے مینوں کلاوے 'چ لے لیا، "بچو! اسے دا ناں زندگی آ۔ دخ سکھ سبھ سریر نال ای ہندے۔ گھبراونا نینھ۔ سبھ ٹھیک ہو جاو۔"
"ڈیڈی!" میری چیک نکلدے میں بینچ توں الری پر آسے پاسے کوئی نہیں سی۔ مڑ لمی پے گئی۔ وار وار اٹھ کے سرجری روم ول جاندے راہ ول تکدی رہی۔ ساہمنے لگے کلاک ول دیکھدے میریاں اکھاں پاٹنیاں آ گئیاں...۔
سویر دے تن وجے دروازہ کھلھا سی۔ ڈاکٹر سرجری روم ولوں آ رہے سی۔
ڈاکٹر ڈون دے چہرے تے خوشی دی جھلک سی، "مبارکاں! رمن دی اکھ بچا لئی۔"
"ڈاکٹر. ڈون کنھاں شبداں نال دھنواد کراں۔ تسی مسیہے او۔"
"اجے گھٹو گھٹو دو واری ہور سرجری ہووُ۔ نظر واپس آ جاو پر ٹائم بہت لگناں۔"
"کی میں رمن کول جا سکدی آں؟"
"نہیں! توں اتھے ای انتظار کر رمن نوں تھوڑی دیر بعد اسے رستے رکوری روم 'چ لے کے جان گے۔"
سویر دے پنج وجے نرس رمن نوں لے کے آئی۔ رمن بے ہوشی دی حالت وچ سی۔ میں اوہدے کول بیٹھ گئی...۔
وشال بھاء جی دا فون آیا
"ہیلو! روینا کداں ہن؟"
"ہیلو! بھاء جی میں اج ساری رات بہت اوکھی کٹی...۔"
"بھین جی! تسیں مینوں راتیں کیوں نہیں بلایا؟ میں ہنے آیا۔ نقش نے روٹی چنگی طرحاں نہیں کھادھی۔ ستا پیا۔ سدھا نوں کہنا اوہنے جو کھانا ہویا پچھ کے بنا دئے...۔"
رمن نوں ہوش آیا تاں میں اسدے متھے تے ہتھ پھیردے ہوئے کیہا، "مبارک! اکھ بچ گئی...۔"
"ہاں! میں ہن ٹھیک آں۔ نرس مینوں سرجری روم 'چ لے کے پہنچی تاں بہت تیز روشنی سی۔ میں اپنیاں اکھاں بند کر لئیاں۔ کہندی، تہانوں سلاون لگے آں۔ اہتوں بعد کیہ ہویا؟ کچھ پپتہ نہیں۔"
شام نوں رمن نوں دوائیاں دے کے ہسپتال توں ڈسچارج کر دتا...۔
اچانک گھڑی ول دیکھدی ہاں۔ ڈھائی وج چلے نے پر رمن اجے تک ستا پیا۔ نقش سکولوں آون والا۔ میں اوتھے دی اوتھے ہی بیٹھی ہاں۔ اٹھ کے ای میل کھولی اے۔ اس دن وی تاں ہسپتال توں گھر آ کے چھٹی لئی ای میل ہی کیتی سی۔ میری سپروائیزر دی اسے وقت ای میل آ گئی۔ کم دی چنتا نہ کر۔ اسیں سبھ پربندھ کر لواں گے۔ توں اپنا تے پریوار دا دھیان رکھ...۔
میری زندگی ہن بندغی بن گئی ہے۔ سارا دن رمن دی دیکھ بھال کردی ہاں۔ دوستاں متراں دے فون آوندے نیں۔ سبھ نوں ساڈی چنتا پر میرے کولوں گل نہیں کر ہوندی پر میں رمن دے ساہمنے ڈولنا نہیں چاہندی۔ ٹیکسٹ میسیج کرنے شروع کر دتے ہن...۔
انسورینس نوں فون کیتا تاں نیٹورک ہور نکلیا۔ نیٹورک وچوں ڈاکٹر لبھ کے ریٹنا سپیشلسٹ نال ایپوئنٹمینٹ بنائی۔ سارا ریکارڈ ہائیلینڈ ہسپتال توں منگوا لیا۔ اسیں ڈاکٹر کول پہنچ گئے۔ اس دی سہائک نے رمن دی اکھ چیک کرکے سانوں اک کمرے 'چ بٹھا دتا۔
پنج منٹاں بعد گورے رنگ اتے چہرے 'تے ہلکی جہی مسکان والی ڈاکٹر. رخاگا نے ساڈے نال ہتھ ملا کے رمن دی اکھ چیک کردے پچھیا، "رمن پہلی سرجری کنھے کیتی؟"
"ڈاکٹر. ڈون نے ہائیلینڈ ایمرجینسی وارڈ 'چ۔"
"سرجری تاں بہت ودھیا ہوئی آ پر لینز بالکل ٹٹ گیا۔ 'ریٹنا' دا نقصان وی ہویا۔ مینوں 'کورنیا' سپیشلسٹ نال وی گل کرنی پوگی۔ چلو باہر چل کے دیکھدے آں۔"
باہر آئے تاں ڈاکٹر. رخاگا، ڈاکٹر. ڈی مارٹینی نال اگلے دن دی ایپوئنٹمینٹ بنوا کے سانوں سنبودھت ہوئی، "گھبراونا نہیں۔ تسیں میرے کول آئے او؟ پوری کوشش کراں گی۔ میرے یوگ کوئی ہور سیوا ہوئی تاں دسیو...۔"
اگلے دن اسیں ڈاکٹر. مارٹینی کول پہنچ گئے۔
گورے رنگ تے چھوٹے جہے قد والا ڈاکٹر. مارٹینی وینگ نال بولیا، "ہائے! کیہ ہو گیا بئی رمن؟"
"بس اک سکریو ڈرائیور ہتھوں تلک کے اکھ 'چ لگ گیا۔"
اس نے اکھ چیک کرکے اسے وقت ڈاکٹر. رخاگا نوں فون کیتا
"لگدا! سانوں اک واری پھیر 'کٹھے کم کرن دا موقع مل رہیا۔ سرجری اگلے ہفتے ای کرنی پوُ۔"
ڈاکٹر. مسکرا رہیا سی۔ میں گھبرا رہی سی۔ اکلی سبھ کیویں کراں گی؟
"بھین جی! تسیں مینوں ٹائم تے تاریکاں نوٹ کروا دیو۔ میں ہر تھاں نال چلانگا...۔ اپنے کم دیاں ساریاں ایپوئنٹمینٹاں کینسل کر دیاںگا۔" وشال بھاء جی نے تسلی دتی سی۔
میں رمن تے حلقہ جیہا کمبل دے کے رسوئی وچ آ کھڑی ہاں...۔ اس دن نقش نے رسوئی وچ میریاں اکھاں وچوں ہنجو ڈگدے تک لئے سی۔ اوہنے میرے کول آ کے میریاں اکھاں پونجھیاں، "ماں! میں ڈیڈ نوں لے کے آیا تسیں لونگ روم 'چ بیٹھو۔"
اوہ مینوں سوخے تے بٹھا کے رمن نوں اپروں پھڑ کے لونگ روم 'چ لے گیا۔ ٹی وی 'تے 'دا سیکرٹ آخ لائیخ' مووی لگا دتی۔ مووی دا سارآنش ایہہ سی کہ تہاڈے وچار ہی تہاڈی زندگی نوں پربھاوت کردے ہن۔ گروتا نیم ہے۔ جے کر چنگا سوچوگے تاں چنگا ہی ہووے گا۔ ماڑا سوچوگے تاں اوہ ہی وچار آ کے تہاڈی زندغی نال ٹکراونگے۔ ماڑیاں گھٹناواں واپرنگیاں۔ مووی ختم ہوئی تاں نقش ٹی وی بند کرکے بولیا، "دیکھیا ماں! رونا نہیں۔زندگی خوش رہن لئی آ۔"
میں نقش دا متھا چمیاں، "میرا بیٹا انا وڈا تے انا سیانا ہو گیا۔ مینوں پتہ وی نہیں لگا؟" رمن نے وی نقش نوں کول بٹھا کے پیار کیتا...۔
رمن نوں اکھ دے نال نال ہر وقت کم دی چنتا لگی ہوئی سی۔ دماغ 'تے ٹرک دیاں قشطاں دا بوجھ۔ رمن دا دوست ستنام ملن آیا۔ رمن نوں پریشان دیکھ کے اس نے کیہا، "میں کل ہی 'ڈڈی ایم وی' جا کے پیپر تیار کرداں تے پیسیاں دا پربندھ کرکے ٹرک کھرید لیناں۔"
ستنام سارے پیپر تیار کرکے، بینک 'چ پیسے جھماں کروا کے ٹرک دی چابی لے گیا۔ رمن چابی دیندے وقت بہت اداس ہو گیا، "میں تاں ٹرک بڑے چاء 'نہ لیاندا سی۔"
"یار! توں چنتا نہ کر! ٹھیک ہو، ٹرک ہور آ جاو۔"
رمن دی چنتا کجھ گھٹ گئی...۔
دوجی سرجری ویلے مینوں ہفتے دی چھٹی مل گئی۔ سانوں آوندے وقت دیر ہو جانی سی۔ میں اپنی سہیلی بلوندر نوں نقش کول رہن لئی بینتی کیتی۔
اس دن، اسیں سویرے ہی برکلے پہنچ گئے۔ سرجری شام نوں تن وجے سی۔نرساں نے سرجری توں پہلاں سارے ٹیسٹ کر لئے سن۔ ڈاکٹر. رخاگا نے آوندے ہی پچھیا، "ہن کداں رمن؟"
" ڈاکٹر. مینوں اپنی اکھ تھوڑی ساخ لگ رئھی۔"
ڈاکٹر. رخاگا نے اپنا سجا ہتھ رمن دے سر 'تے رکھ کے جھک کے اکھ نوں چیک کیتا۔ اسدے چہرے تے چمک آ گئی، "ہاں! اکھ ساخ ہو گئی۔ ایہہ تاں کوئی کرشما ہویا؟ مینوں یقین نہیں آ رہیا۔ میں بوتھ خوش آں۔"
"سچ ڈاکٹر! تاں پھر ایہہ روینا دیاں ارداساں دا اثر آ۔" رمن نے میرا ہتھ پھڑ لیا۔
ساڈے چہرے تے مسکراہٹ آ گئی۔
"تسیں دونوں بارھ حال 'چ چلے جاو! ڈاکٹر. مارٹینی آ رہیا۔ میں صلاح کرکے سرجری دا اک حصہ گھٹ کر دیناں۔ اس کرشمے کارن ساڈھے تن گھنٹے دی تھاں سرجری ہن اک گھنٹے 'چ ہووے گی۔"
ڈاکٹراں انوسار ایہہ میجر سرجری سی۔ رمن نے میتھوں وعدہ لیا کہ اسیں باہر جا کے کجھ کھا پی لواں گے۔ وشال بھاء جی کوفی لے آئے...۔
ڈیڈھ گھنٹے بعد ڈاکٹر. رخاگا آ کے بولی، "مبارک! سرجری ٹھیک ہو گئی پر ہن بہت ساودھانی رکھنیں پوُ۔ جے کر اک مہینہ سبھ ٹھیک رہیا تاں ہور سرجری دی لوڑ نہیں پینی۔ میں 'ریٹنا'' پھکس کر 'تا۔ ڈاکٹر. مارٹینی نوں تھوڑا سماں ہور لگے گا۔ اوہدے حصے دا کم رہندا۔ گھر جا کے کوئی وی تکلیخ ہووے تاں مینوں فون کر دینا۔"
"تہاڈا بہت بہت دھنواد! ڈاکٹر. رخاگا...!"
کجھ دیر بعد رسیپشنسٹ سانوں رکوری روم ول لے گئی ۔
"مبارک! سرجری کامیاب رہی۔ وچاری چھوٹی جیہی اکھ تے اینی وڈی سرجری پر اسیں کر ای دتی۔" رکوری روم دے باہر ڈاکٹر. مارٹینی مسکرا کے بولیا۔
"دھنواد! ڈاکٹر. مارٹینی۔"
"تسیں ہن دو گھنٹے بعد رمن نوں لے کے جا سکدے او۔ کل دس وجے میرے اوکلینڈ والے کلینک لے کے آوناں۔ میں پٹی کھول کے اکھ چیک کراں گا۔ گڈ نائیٹ...!"
میں چاہ کپ وچ پائی ہے۔
نقش باہروں کھیڈ کے آگیائے۔ اس لئی دودھ گرم کردی ہوئی، سوچدی ہاں سوموار توں کم والا رٹین شروع ہو جاوے گا۔ رمن گھر اکلا بور ہووے گا۔ چھٹی جو ختم ہو گئی...۔
میں کم تے جانا شروع کر دتی۔ سویرے پنج وجے ستی اٹھدی ہاں۔ سبھ لئی بریکپھاسٹ اتے لنچ تیار کردی ہاں۔ نقش سکول چلا جاندا۔ رمن دا گھر دل نہیں لگدا۔ میں کم تے اس بارے سوچ کے اداس رہندی ہاں۔ کم توں لنچ ویلے تے پھر تن وجے اکھ وچ دوائی پا کے جاندی ہاں۔ شام نوں آ کے رات دا کھانا بنا کے، بلاںں دی سیٹلمینٹ کرن لئی انشورینس والیاں نوں فون کردی ہاں۔ نقش نوںں ٹیوشن توں بعد گیم تے لے کے جانا پیندا۔ خارمیسی توں دوائی لیاونی۔ کئی واری کم توں پراجیکٹ گھر لے آوندی ہاں۔ رات دے باراں وج جاندے نے پر کم ختم ہون وچ ہی نہیں آوندا۔ ڈاکٹراں مطابق رمن نوں ٹھیک ہون لئی پورے چھ مہینے لگنگے...۔
مینوں لگ رہیا کہ میں آٹومیٹک امریکن مشین بن گئی ہاں۔ میرے گیئر لوڑ مطابق آپے بدل جاندے نیں۔ ہن تاں اتھرو وی لوڑ مطابق آپے وگن لگ جاندے نیں۔ ساہمنے بیٹھا رمن گہہ نال ل میرے ول دیکھدا ہے پر اس توں پہلاں کہ اوہ کجھ کہے میں بول پیندی ہاں، "پھر کیہ ہویا؟ اج تک تاں تسیں مینوں خلاں وانگ ای رکھیا سی۔ چھ مہینے جھٹ لنگھ جان گے۔"
ایہہ تاں شکر ہے کہ اس واری کرواچوتھ شنیوار ہے۔ میں نقش نوں کھانا دے کے رمن دی اکھ وچ دوائی پا کے دال چول بنا لئے نیں۔ چندرما نوں ارگھ دین لئی گھاہ دیاں تڑاں توڑ کے، پلیٹ 'چ کچے چول پا کے رکھ دتے ہن...۔
مینوں یاد آوندے جد پچھلے سال کرواچوتھ رکھیا سی۔ رمن نوں چھٹی نہیں سی مل رہی۔ رمن دا سپروائیزر بوبی پنجابی سی۔ میں رمن نوں دسے بناں اسنوں فون کرکے کیہا
"بوبی بھاء جی! ست سری اکال۔ میں روینا، رمن دی وائیف بولدی آں۔"
"ست سری اکال روینا۔ ہاں دسو؟"
"تہانوں پتہ اج کرواچوتھ آ؟"
"ہانجی! اصل 'چ میری وائیف نے کرواچوتھ رکھیا ہویا۔ میں چن نکلن توں پہلاں گھر پہنچناں۔ بس ترن ای لگا سی۔"
"میں وی کرواچوتھ رکھیا، رمن نوں وی چھٹی دے دیو پلیز۔"
"اصل 'چ اوہدے ڈپارٹمینٹ 'چ سبھ لیڈیز نے کرواچوتھ رکھیا ہویا۔ میں اوہناں نوں آلریڈی چھٹی دے چکاں۔سوری ہن رمن نوں نہیں بھیج سکدا۔"
"ہا ہا ہا! بوبی بھاء جی اک واری سوچ لو۔ نہیں میں تاں رمن نوں ساری عمر ایہو سنائی جایا کرنا، " تیرا صاحب کنوارہ لگدا نہیں تاں چھٹی نوں جواب نہ دندا...۔"
رمن ادھے گھنٹے وچ ہی گھر آ گیا۔ چن دیکھ کے ڈنر توں بعد بولیا، "روینا تیری تاں کل دی چھٹی آ؟"
"ہاں جی!"
"چل پھر بیک یارڈ وچ بیٹھ کے چن دی چاننی مانیئیں...۔"
"تسیں تاں میرے دل دی بجھ لئی...۔"
"ہاں، جوتش لاون 'چ مہر جو ہویا۔ جے اج وی دل دی نہ بجھی تاں پھیر کدوں بجھنی؟ "
اسیں بیک یارڈ وچ پہنچے تاں رمن نے سوال کیتا، "کمپنی 'چ میرا اک دوست کہندا پئی کرواچوتھ بہت مہنگا پیندا۔ گھر والی نوں ہر واری سونے دا سیٹ چاہیدا پر توں کدی کچھ منگیا اای نہیں؟"
"رمن، میرے لئی کرواچوتھ پریم دا پرتیک آ۔ باقی ممی ڈیڈی نے متھے تے 'چانن ٹکا' پکا ای سجایا ہویا، جھدے تے ہر سال تہاڈے پیار دی جھال چڑھ جاندی آ۔ ایہدی نویکلی چمک ساہمنے سونے چاندی دے سیٹ سبھ نگونے ...۔
"میں ممی ڈیڈی دی بہت قدر کرداں۔ اوہناں دے پیر دھو کے پین نوں دل کردا۔ تینوں بہت چنگے سنسکار دتے آ۔ ہمیشاں اوہناں دیاں آساں 'تے پورا اترن دی کوشش کراں گا۔ تیرے پیراں 'چ کدی کنڈا تک نہیں چبھن دؤں گا۔"
"رمن، تسیں بہت چنگے او۔ پتہ میرے ساہتکار ساتھی تہاڈیاں سختاں کردے نہیں تھکدے۔ تسیں مینوں ہر طرحاں نال آزادی دتی ہوئی آ۔"
"روینا، ایہہ آزادی میں دتی نہیں، توں کمائی اے۔ توں بہت محنتی آں۔ میں تاں کجھ وی نہیں...۔"
"کر دتا نہ میرے سر گول 'میں تاں کجھ وی نہیں قہقے' اصل وچ تہاڈے ورگا کوئی وی نہیں...۔"
اسیں ادھی رات تک بیک یارڈ وچ بیٹھے اسیں عشق دے گیٹے کھیڈدے رہے تے چن تک تک کے نیویں پاوندا رہا...۔
"ممی باہر چن چڑھ گیا آ جاو...۔" نقش نے مینوں اس مٹھی یاد 'چوں باہر کڈھ دتی۔
میں رمن ول تکدی ہاں۔ اوہ سوں رہیا۔ سر 'تے چنی لے کے نقش دے نال چندرما دیکھن تر پئی ہاں۔ ارگھ دینا شروع کیتا۔ مینوں چن دی تھاں تے رمن دا چہرہ دکھائی دے رہیا۔ اسدی اک اکھ پلاسٹک دے کور نال ڈھکی ہوئی ہے۔ چہرے تے درد دی پلتن۔ میرے من وچوں اک ہوک نکلی ہے۔ میریاں اکھاں چھلکیاں نیں۔ میں آپ مہارے بولدی ہاں، "چندرما چنگی طرحاں دس کیوں نہیں رہیا۔ لگدے! میرے چن نوں گرہن ای لگ گیا۔"
"ماں کیہ ہو گیا؟ رونا نہیں۔"
"کجھ نہیں بیٹا، چل واپس چلیئے۔"
"نہیں! پہلاں پانی پیو۔"
میں اسدا دل رکھن لئی چپ چاپ اوہدے ہتھوں گلاس پھڑ کے دو گھٹ بھر لئے...۔ نقش نے واپس اندر وڑدے ہی ٹی وی لگا لیا۔ میں اپر رمن کول آ گئی ہاں...۔
میریاں اکھاں 'چ مڑ اتھرو کرے ہن۔ میتھوں پلاسٹک والی کور نال ڈھکی اکھ والے چہرے ول تک نہیں ہو رہیا۔ میں اپنے جذباتاں نوں چھپاون لئی بتی بند کرکے بیڈ نال ڈھوء لا لء۔ فون دی گھنٹی وج رہی آ
"ہیلو روینا کیہ حال؟ چن دیکھ لیا؟ روٹی کھا لئی؟" ممی نے ہر سال دی طرحاں اکو ساہ کئی سوال پچھ لئے نیں۔
"ممی! پچھلے سالیں تاں میرا چن کم دیاں بدلاں 'چ چھپدا سی پر اس واری تاں گرہن ہی لگ گیا۔"
"نہیں روینا! رونا نہیں۔ دل نہیں چھوٹا کرنا۔ چن گرہن کتے سدا واسطے تھوڑا ہندا۔ تینوں پتے ای اے جد دھرتی، چندرما اتے سورج اک سدھی ریکھا وچ آ جاندے آ تاں دھرتی دا پرچھاما چندرما 'تے پین کارن چن گرہن لگدا۔ بس تھوڑی دیر بعد چن اپنے اصلی جلوء 'چ آ جاندا۔ میرے ول دیکھ اجے مہینہ پہلاں ہسپتال دااخل سی۔ اج تیرے 'نہ گلاں کر رھی آں۔ رونا بند کرکے، رمن تے نقش نوں کجھ کھلا تے آپ وی خواہ۔ کل نوں فون کریں۔"
"چنگا ممی!" کہندے ہی میں بھرے من نال فون رکھ دتی۔
اپنی ادھیاپک ماں دے بول من ہی من سوچ اتے دوہرا رہی ہاں، "ایہہ تاں دھرتی دا پرچھاما، بس تھوڑی دیر بعد چن اپنے اصلی جلوء 'چ آ جاندا۔"
ممی نے ٹھیک ہی تاں کہے، "چن گرہن کتے سدا واسطے تھوڑا ہندا۔" آپے نوں کریددے ہوئے، اچانک میرے من دی کال کوٹھڑی وچ آس دی جوت جگی ہے۔
میں تیزی نال اٹھ کے بتی جگا کے پردے چک دتے ہن۔ چن دی چاننی رمن دے چہرے 'تے پے رہی ہے۔ اوہ اٹھ کے بیٹھگیائے۔
"روینا! چن دیکھ لیا؟ اج چاننی کنی سوہنی آں؟"
"ہاں! چلو! تھوڑی دیر لئی باہر چاننی 'چ لے کے چلاں...۔"
میں گھٹ کے اسدا ہتھ پھڑی باہر گھر دے پچھواڑے ول آ گئی ہاں۔ رمن میرے ساہمنے کھڑھا ہے۔ اسدے چہرے تے اک الالوکک چمک دس رہی ہے۔ اج پتہ نہیں کنے دناں بعد اوہ مسکرایا اے، "روینا! آئی لو یو!"
اس نے میرا اک ہتھ پھڑ کے دوجے ہتھ نال چہرے توں والاں دی لٹ نوں بہت ہی پیار نال پرے کردے ہوئے باہاں دا ہار میرے گل 'چ پا دتی۔
(لکھن ورھا 2016)
