کے آکھاں تے کے نہ آکھاں کُج آکھن قابل رہئے نہ
بھانویں نہیں ملیا تاں وی اَج تونڑیں اُوندی یاد تو غافل تھئے نہ
او کوں لوڑ ناھی ساکوں تھوڑ آہی کیں لالچ دے وچ پئے نہ
اوندے ہجر کوں بیوسؔ گل چا لایا اے د ر غیر دے ٹُر کے گئے نہ
سُنج تی گے وسدے وہیڑے ہِن اَج قسمت یار ناکیھڑے ہِن
اِے گل سمجھاون سودائی کیوں ہوندے نے اے ہر جائی
جہیڑے لوک مکھن دے پیڑے ہِن
ڈولی وچ ہیر تے مردی اے پئی رانجھن رانجھن کردے اے
اِی ویں خوش پہ تینڈے کیھڑے ہِن
کیوں پیار دَا پلا چھوڑاں میں کیوں یار ولوں مُکھ موراں میں
جھلا میں یا لوگ کوھیڑے ہِن
کِننے بھولے سَن ہوشیار بنے میڈی لاش دے دعوے دار بنے
میڈے قاتل جہیڑے جہیڑے ہِن
ہُنٹر آیا ہیں جٹ بہہ دلبر چڈ دُینا نوں گل پیار دی کر
دُنیا دے لکھ وے بکیھڑے ہِن
متاں پانی بھرنے آ جاوے متاں بُھل کے مُکھ دِکھلا جاوئے
دِی راتی کُوں پہ گہیڑے ہِن
ہُن سجناں نوں پہچان گے میڈے بولن دا مندا جان گے
ایویں مُل پہ گِن دے جییڑے ہِن
صبح رُوندیاں رُوندیاں شام تہی راتاں دی نیند حرام تہی
لگے جِس نوں عشق تپھیڑے ہِن
غیراں وچ ہسدا وسدا اے میرا سایہ ویکھ کے نسدا اے
اُس گلنے کہیڑے سنیڑے ہِن
مینوں تن اپنے دا ہوش نہیں فاروقؔ کسے دا دوش نہیں
میڈے اپنے پاگھ سوتیڑے ہِن
