دعا سلام تے بندگی ہتھاں دِی وَنج آکھیں یار سجنٹر کُوں
تیڈے ناز نواز میکوں یاد آندھے ہن میں تاں دھیراں دیواں من کُوں
ہجر فراق تے ڈاڈیاں درداں اَج پیڑ لگی ہم سَن سَن کُوں
او جیندی ہوساں تاں مل راہساں نہیں تاں ڈاڈیاں لائیاں نی تن کُوں
اِے دِل مجبور اِے تے دلبر دور اِے میں یویں حال سنڑاواں وے تے رُٹھڑا یار مناواں
آ وے ماہی تیکوں رب آنڑے تے میڈی جان کوں ڈاڈھا دُکھ اِے
خبر نہیں اُنہاں سجنڑاں دی ویکھاں وَلسن کہیڑی رُت اِے
جِندڑی لُٹکی تے اتے وسدے اُجڑے ہر آس گئی اَج مُکھ اِے
او غلام فریداؔ مل سجنٹر جو پوون تے مِٹ وَنجم اندر دے دُکھ اِے
سارا جگ طعنے دیندا سوہنٹریں دلدار دِے دُکھاں وچ لنگھ گے نیں سمے اِے بہار دِے
توں شالا جیویں نہ مونجھا تھیویں میں کیویں حال سنڑاواں تے رُٹھڑا یار مناواں
نال سلوک دے بول وے ماہی تے اساں ہاں پردیسی پکھی
نین حضور دے ویکھنٹر خاطر تے اَساں بیٹھے اُڈیکاں رَکھی
جد تک سانوں نظر نہ آوے تے ساڈی تھک تھک جاونٹر اَکھیں
او غلام فریداؔ او نہیں او رہندے جنہاں لذت عشق دی چھکی
اپنڑاں بنا کے کتھے ڈیرے وَنج لائے نی کیتے ہوئے پیار والے کول چاہ بھلائے نی
توں بے پروائی نہ کر ماہی میں کیویں حال سنڑاواں تے رُٹھڑا یار مناواں
کوئی جرم ثبوت تاں کر وے سوہنٹراں تے کیوں باہج قصور کوہیندا اِیں
مہنٹریں طعنے لوکاں دے کیوں سر اَکھیاں تے چیندا اِیں
رقیب ہی گال توں خوش پئے تھیسن تے کیوں خوش وی رقیب کریندا اِیں
اے سر ابراہیمؔ دا حاضر ہئی ہو کیوں طعنے روز مریندا اِیں
پیار دِیاں راہواں وِچ کلا مینوں چھوڑ کے کی ہتھ آیا تیڈے دل میڈا توڑ کے
میں فالاں پائیاں تے آساں لائیاں میں کیویں حال سنٹراواں تے رُٹھڑا یار مناواں
من کے آکھا میں تاں دل اپنٹریں دا تے تیڈے نال محبتاں لا بیٹھی
اس دل جو میکوں مجبور چا کیتا میں تاں قسم قرآن دی چاہ بیٹھی
دیکھ کے سجنڑاں دی مرضی کوں میں تاں بہہ ناواں لکھوا بیٹھی
میں کملے دے سجنٹر وفا نہ کیتی تے ساری عمراں دا رونڑاں پا بیٹھی
لمبیاں جدائیاں ساکوں مار مکایا اِے ہک وَاری آ جا ماہی دل گھبرایا اِے
اِے اَکھیاں روونٹر تے ہار پرووَنٹر میں کیویں حال سنٹراواں تے رُٹھڑا یار مناواں
وے توں سُنڑ فریاد بے کس دی مولا تے نِم دلبر مِنت منیدا
میں لکھ لکھ عرضیاں پیش کراں او تے چا خارج یار کریندا
میں بے کس مفلس میڈا زور نہ کائی تے میکوں دلبر زور دیکھیندا
توں کر منظو ابراہیمؔ دی عرض جے ہاں تیں تے ناز کریندا
ہنجواں دے موتی سوہنٹراں پیراں وچ رول کے سانوں مار سٹیا ہی ماہی غیراں نال بول کے
اے مارن طعنے تے لوک بیگانے میں کیویں حال سنٹراواں وے تے رُٹھڑا یار مناواں
کوئی کوٹھے کوں لا پوہڑی
آکھیں مینڈے سجنڑاں کوں آکھیں نیند ونجا چھوڑی
وے جدوں نال سانول دے وسدے ہاسے کوئی دنیا توں وَکھرے شو ہِن
ہجر فراق دی بُو نائی اتھے نہ کوئی درد اندر ہِن
تھوڑے بدل غماں دے کڑکن ہا او تے لُوں لُوں وچ وسدے او ہِن
او ہائی ہریان زمانہ جدوں تے لوکوں وقت خوشی دے او ہِن
اِکھیاں دِی کیھڈ وِچ دِل گیا ہار وے مڑ کے نہ پھیرا پایا سوہنڑیں دلدار وے
اوکھے وقت وی آ ویندے
توڑ نبھاون توں ڈِٹھے لکھاں گھبرا ویندے
اَکھیاں دِی کیڈ وِچ دِل گیا ہار وے مڑ کے نہ پھیرا پایا سوہنڑیں دلدار وے
وے چن دا ٹوٹا تے دل دا کھوٹا میں کیویں حال سنٹراواں وے تے رُٹھڑا یار مناواں
وے یاد آندم او ویلا لوکو تے جداں ماہی نال وسدے ہاسے
ہر ویلے رَل بہندے ہاسے تے ہِک دُوجے توں وِسدے ناسے
میکوں سمجھ نہیں آوندی اللہ جانٹریں ماہی ٹر گیا کہیڑے پاسے
اکھیاں روون اَتے دِل کُرلاوے بُھل گئیاں خوشیاں تے ہاسے
اظہر نیازیؔ دل زخماں توں چُور اِے یار ہووے راضی سبھے کُجھ منظور اِے
کوئی وے چِٹی چِھل کانے دی
ہِک مل توں ڈھولا نہیوں او لوڑ زمانے دی
اظہر نیازیؔ دل زخماں توں چُور اِے یار ہووے راضی سبھے کُجھ منظور اِے
او دِینٹر سزاواں میں کردی دعاواں میں کیویں حال سنٹراواں وے تے رُٹھڑا یار مناواں
