نہ میرے بس میں نظام عالم نہ دِل پہ ہے اِختیار آقا
اِسی کشاکش میں کر لیا ہے ضمیر کو تاڑ تاڑ آقا
نہ جانے کِس وقت دَستک تقدیر چین لے مُجھ سے میرا سب کُچھ
یہ شعر زندہ رہیں جہاں میں فقیر کی یادگار آقا
میں تہ پردیس دی شام پہلاں اُتوں تُو وَت پیار دِی شام نہ کر
تیڈی محفل وِچ میڈا ناں راوے توڑے پیار دِے اور اِنعام نہ کر
لکھ ظُلم و ستم تے شکوے کر دَر پردہ کر سرِ عام نہ کر
آڈھاؔ فرقت دِے باویں جشن مَنا سو واری لڑ اعلان نہ کر بدنام نہ کر
تُساں کوں مان وَطعناں دَا اَساں ہاں یار پردیسی
بڑا اِے شان وَطعناں دَا اَساں ہاں یار پردیسی
اَساں تے دُور وینا اِیں نہ اِیتھے بیٹھ رہنا اِیں
وچھوڑا سِر تے سہنا اِے اَساں ہاں یار پردیسی
تُساں کوں مان وَطعناں دَا اَساں ہاں یار پردیسی
اَسی بس پیار کر بیٹھے دِلوں اِقرار کر بیٹھے
کیوں اَکھیاں چار کر بیٹھے اَساں ہاں یار پردیسی
تُساں کوں مان وَطعناں دَا اَساں ہاں یار پردیسی
سمے وِی رَنگ بَرنگے ہن اُتوں وِیلے وِی چنگے ہن
دِیہاڑے سوھنے لنگھے ہن اَساں ہاں یار پردیسی
تُساں کوں مان وَطعناں دَا اَساں ہاں یار پردیسی
