زلف سیاہ مکھ ماہ لقاب یاروں اکھیاں پھل کنول دے
رب جانٹریں تیڈیاں لب بھلیاں ڈوں چونٹر وے شعر غزل دے
تیڈے حسن دے سامنٹریں ماند تھے سب جلوے تاج محل دے
مجبورؔ دے یار دے ویکھین کیتے آ یوسف راہواں ملدے
توں ہیں ساڈی زندگی دا مانٹر ماہی وے شالا پئیا وسے تیڈا بھانڑ ماہی وے
تو ہئیں والی جان دا او ماہی ہانٹر دا دل لے کے مکرا ہئیں جگ جانٹردا
کتھوں سکھا دلا دا چُرانڑ ماہی وے شالا پئیا وسے تیڈا بھانڑ ماہی وے
او اج غیراں دیاں سُنٹر سُنٹر گلاں تے نہیں سنگ غیراں دے تُریندے
رنجش خفگی ہووی ونجھے تے پہلے میہنے یار ڈویندے
عشق کرن نہیں کم ہر اِک دا تے ازما کے بول بلھیندے
عتیلؔ دلاں دے رشتے نازک ایتھے لکھ لکھ بھار سویندے
کہڑی گلے ساڈے کولوں پائیاں دوریاں تکیاں نہ ساڈیاں تئیں مجبوریاں
کدی وی نہ پچھیا تئیں آنٹر ماہی وے شالا پئیا وسے تیڈا بھانڑ ماہی وے
جانڑ دے ہاں غصہ تیکوں کہیڑی گل دا رب جانڑے وس دا نہیں زور چلدا
ساڈی مجبوری کوں وی جانڑ ماہی وے شالا پئیا وسے تیڈا بھانڑ ماہی وے
او کملے دل دیاں من کے گلاں تے اساں اجے تائیں ہاں پچھتاندے
ناز تے نخرے دل تے سہہ کے پئے عقل دے پھٹ چچلاندے
جوانی ہوش نہ چھڈی ہر گز تے کہی سیانڑے گے کُرلاندے
وے عتیلؔ بیکار اکھیں دا روونٹر ویلے گذرے ہتھ نہیں آندے
اساں تیڈے پیار دا ہاں دم بردے لوکاں وانگوں کُوڑے نئیوں پیار کردے
کدی وی نی کیتی تئیں پچھانڑ ماہی وے شالا پئیا وسے تیڈا بھانڑ ماہی وے
اُچیاں مزاجاں والا گل سُنڑی جا رب دے ناں پلکاں توں موتی چنڑی جا
چنگا نئیوں دلاں دا جلانٹر ماہی وے شالا پئیا وسے تیڈا بھانڑ ماہی وے
معلوم نہیں میڈے حال تے ظالم جس ویلے ترس کریسی
کے جانٹراں پیار دے مجرم کوں باقی کتنے سال رولیسی
بالفرض آ موت قریب گئی پچھے کہیڑیاں یار سُچیسی
بے وسؔ دا وارث آ بنٹرسی آ سنگدل اُونکوں رول چھڑیسی
نظراں گھمائیاں اساں راہواں ملیاں تیڈے پچھے لکھاں رسوائیاں جھلیاں
بھاویں ساڈی جانٹر تے نہ جانٹر ماہی وے شالا پئیا وسے تیڈا بھانڑ ماہی وے
میڈے وسن دی کوئی تجویز بنڑا تے اس پیر پٹھان دا واسطہ ہئی
میں نوکر خواجہ معین دا ہاں اودی سوہنٹری شان دا واسطہ ہئی
سیال شریف تے تونسہ گولڑہ سخی بہو سلطان دا واسطہ ہئی
میڈے سارے درد وٹا چاہ بس اپنٹریں قرآن دا واسطہ ہئی
ہوسی مجبور پوری آس دل دی کسے گھڑی مِٹ ویسی پیاس دل دی
منے ڈاڈھے عادل دا نشانڑ ماہی وے شالا پئیا وسے تیڈا بھانڑ ماہی وے
