سب تقاضے فنکاری دے پورے کرنے پیندے نیں تصویراں وچ اَپنٹرے لہو دے رنگ وی بھرنے پیندے نیں
دنیا دارا توں کی جانٹریں بازی پیار پریتاں دی جتے ہوئے دا وی اِیتھے جان کے ہرنے پیندے نیں
بِن وسیاں جد ٹر جاندا اِے آ کے بدل ویلے دَا سانوں فئیر صبر دے پتھر دِل تے درنیں پیندے نیں
اَپنٹریں دل دِیاں گلاں صادقؔ سجنڑاں تیک پچاون لئی نکیاں نکیاں بالا دے وی ترلے کرنے پیندے نیں
کردے نیں پیار سارے گل اِے پرانی اِے لوکو سارے عاشقاں دی اِکوں جئی کہانی اِے
او سی ستاں سالاں دی تے میں ساں اٹھ سال دا اودُوں دی میں لگیاں دی لج پیا پالدا
جاندے ساں سکولے دووھے اِک ساڈا راہ سی لوکو میری رہندی اوندے راواں تے نگاہ سی
دوروں دوروں ویکھیا تے پیار جیا ہو گیا اِنج لگا ویلا جیویں اِک تھاں کلو گیا
پیار نکے ہوندیاں دا کون بھل سکدا اِے میرے وَانگوں جگ اُتھے کہڑا رُل سکدا اِے
ہونٹاں اُتھے ہوکے نیں تے اَکھاں وچ پانٹری اِے
اِک ساڈی جند سی تے وَکھرے سکول سی جہڑی گل کہندی سی او مینوں او قبول سی
باواں اُتھے ناں اِک دُوجھے دے لکھا لے فیر اِک دُوجھے نال بستے وَٹا لے
میرے کولوں وَکھ اِک پل وی نہ رہندی سی آوندی سی سکولوں جدوں رو رو مینوں کہندی سی
رَب دی سو ڈھولن او رَب کولوں پاوے گا میرے لئی سوہا جوڑا لے کے جہڑا آوے گا
اُوس سوہے جوڑے نوں میں ہتھی اَگ لانڑی اِے
پہلا پہلا رُککا سی تے پہلیاں سی چٹھیاں گلاں اُونے خوب وچ لکھیاں سی مٹھیاں
جند ساڈی اِک لوکو بت پاویں دو سی اِک پاسے میں ساں تے دُوجے پاسے او سی
دوواں وچ بس اِک کند دا تے اولا سی مینوں نئیں سی پتا پچھے ویریاں دا ٹولا سی
رُککا اوہناں پڑیا نہ گل سنی کوئی اِے فیر کی میں دساں جہڑی میرے نال ہوئی اِے
سوچیاں وی نئیں سی کدی اِینی مار کھانی اِے
پتہ نئیں او لگا مینوں کتھے کتھے پئی اِے اَٹ دن عشق دی نہ ہوش مینوں رہی اِے
چاننیاں راتاں اونیں کیتیاں ہنیریاں میرے ولوں پَل وِچ اَکھاں او نیں پھیریاں
جہڑی گل اِنہاں چڑ لوکاں توں لوکائی اِے اَج ہنجو بنڑ کے تے اَکھاں وِچ آئی اِے
جدوں مر جانڑی دے میں پیراں وچ بہندا ساں کہندی سی تو مر جا تے میں اَگوں کہندا ساں
جہنا چڑ لکھی میری اونہی تے نبھانی اِے
ہویا میں جوان جدوں رولا جیا پہ گیا گاؤنڑ دا سی شوق مینوں گاؤن جوگا رہ گیا
کناں وچ گونجے چھنکار اُوناں وَنگاں دِی سمجھ نہ آوے مینوں پیار دِیاں رَنگاں دِی
صادقاؔ اِے پھٹ میں وچھوڑیا دا کھا لیا عیسیٰ خیل چڈ کے لاہور ڈیرہ لاہ لیا
دُکھ میرے سُن کے تے سُکھ چولی پا چاہ رَبا ذرا عرشاں توں تھلے کدی آ جا
تیھتوں تقدیر اِے دوبارہ میں لکھانڑی اِے
