دُکھ دی مِلنی

اوہ حیران ہوئے ایہہ سُن کے
جِین دی وی کوئی چس ہوندی اے
پاگل من دی اِچھیا* دا وی حل ہوندا اے

رات دی انّھی رُشنائی سی
جِیو جی وڈیائی سی
میں اپنی ہی لور* اِچ ڈولدا ڈھلیا تے
بڈھڑے ہتھ سہارا منگیا
نین نشیلے مار کٹاری لنگھ گئے
میرے یار دُکھی نے اپنا آپ دھرُوہ* کے
میرے موڈھے توں سِر چُک کے
پیر زمین تے دھریا
گھر دا بُوہا پھڑیا
مینوں لگیا میں ایس شہر کدِیں نہیں آیا

—-
* اِچھیا: اِچھا توں۔ خواہش۔
* لور: موج وچ، ترنگ وچ
* دھرُوہ: کِھچنا، کِھچ کے لے جانا