دھوئیں دے بدل

میں سٹینخورڈ ہسپتال دے اک کمرے وچ پئی نے اکھاں کھولیاں ہن۔ آسے پاسے کوئی نظر ہی نہیں آ رہیا۔ سہائتا لئی بیڈ دے اک پاسے لگیا بٹن دبائی۔ بطخ وانگ سر ہلاوندی نرس اگلے ہی پل آ کے مینوں پچھدی ہے، “کچھ چاہیدا، کیرتی؟”
“پانی!”
“ضرور! صرف ادھا کپ۔”
اوہ مینوں اٹھا کے پانی پلا کے چلی گئی اے۔ میں بیڈ ‘تے پئی سوچ رہی ہاں، ‘کی ہویا میرا جگر بدل دتا گیا … میری جان تاں بچ گئی … گھٹو گھٹو گرویر واسطے اک ہور عرضی تاں بھیج سکانگی . …۔’ ساہمنے دیوار اتے لگیا کلاک میری سرتی اکھاڑ رہے۔
‘اجے کنے دن ہور رہانگی ایتھے؟’ میں اپنے آپ نوں پچھ رہی ہاں۔
یقین نہیں آ رہیا کہ مینوں بے ہوشی دی حالت وچ ‘ہوائی ایمبولینس’ راہیں لیا کہ میرا جگر بدل دتا گیا…۔ جگر بارے سوچدے ہی میں پھر ڈر گئی ہاں، ‘خبرے کس دا ہووے گا؟ میں تاں اپنا انگ ہی گوا بیٹھی …۔ کس زرم دی سزا ملی؟’
میری نگاہ ساہمنے ٹیبل ‘تے پئے ‘گیٹ ویل سون’ دے کارڈ تے پھلاں دے غلدستے ‘تے جا پئی ہے۔ کارڈ اپر ‘گرویر’ موٹے شبداں وچ لکھیا ہویا۔ گرویر شبد دوروں پڑھدے ہی میں چھ سال پپچھے پہنچ گئی ہاں۔ کئی مٹھیآں کوڑیانں یاداں چھن بھر وچ میریاں اکھاں دے جھروکھے چیر کے گزر رہیاں۔ ایہہ یاداں ہی تاں ہن تک میرے جیون دا بہانہ بنیاں ہوئیاں۔
اکھاں وچ اک نہیں انیکاں سپنے سجا کے میں پریاں وانگ امریکہ دی دھرتی ‘تے اتری سی۔ ویر تے بھابی پھلاں دے غلدستے تے کیمرے پھڑی سانوں ایئر پورٹ توں لین آئے سن۔ میں منمی ڈیڈی سنگ ویر دی پٹیشن ‘تے پکے طور ‘تے امریکہ رہن آئی سی۔
ویر تے بھابی دا اپنا کوئی بچہ نہ ہون کرکے اوہناں دی چہیتی تاں پہلاں ہی سی پر ہن وڈی ہون کرکے بھابی دا ووہار انک سہیلیاں ورگا ہو گیا سی۔ ویر دا اپنا ریئل اسٹیٹ دا بزنیس سی۔ سا۔ ساڈے آون دی خوشی وچ بہت سماں ساڈے نال ہی رہن دی کوشش کردے۔
مہینے دے اندر اندر ساڈے گرین کارڈ آ گئے۔ دو مہینیاں وچ ہی میں کار دا لائسینس لے لیا۔ کالج وچ انگلش اتے کمپیوٹر دیاں کلاساں مل گئیاں۔ ہر ہفتے بھابی نال سٹوراں وچ شاپنگ، ز، زندگی رنگین جہی بن گئی سی۔
پڑھائی ختم کیتی تاں رشتے دی گل تری۔ منمی ڈیڈی تاں ویاہ انڈیا ہی کرنا چاہندے سن پر ویر بھابی لمے چکراں ‘چ پین نالوں ایتھے ہی منڈا لبھن لئی کاہلے سن۔ اوہناں مطابق انڈیا ویاہ کروا کے منڈے دی پٹیشن کرنی پوگی۔ کسے نوں پنج سال اڈیکناں، زندگی نوں پنج سال پچھے پاونا سی۔ مینوں وی اوہناں دی تجویز ہی ودھھیا لگی۔
منڈا لبھن وچ وی کیہڑا دیر لگی۔ ویر نے اپنے دختر ‘چ گل کیتی تاں اسدی سیکٹری مندیپ نے نیویارک رہندے گرویر دی دس پائی۔ پچھ پڑتال کیتی تاں اوہ نکلیا وی بالکل ساڈے پنڈاں ل لاگلا۔ ساڈا پنڈ اباراہیملودھیب ابراہیم چک تے اناں دا رسولپر۔ مساں دس کو میل دا خاسلا۔ گرویر دو بھیناں دا اک بھرا، چنگی زمین تے پوسٹ گریجو ایٹ! ہور بھلا کیہ چاہیدا سی؟
اوہ نیویارک وچ ٹیکسی چلاوندا سی۔ راجنیتک شرن لئی اپلائی کیتا ہویا سی پرنتو اسدی شخصیت ساہمنے اوہدا پکا نہ ہونا کوئی رکاوٹ نہ بن سکیا۔ میں تاں اسنوں دیکھدی ہی رہِ گئی۔ انابھی پگ کنی جچ رہی سی! تکھے نقش اتے سرو دے بوٹے جڈا قد۔ پہلی نظرے ہی میرے دل وچ اتر گیا سی۔ اک واری وی اوپرا نہیں سی لگیا۔
میں پاسہ پرتدی ہاں۔ سجی بانہہ ‘چ درد محسوس ہو رہا، “ہائے!” میں پھر اکھاں بند کر لئیاں نے اتے اپنیاں یاداداں دیاں پرتاں نوں پھولنا شروع کیتے۔
ساڈا ویاہ اک مہینے دے اندر ہی ہو گیا۔ پہلاں گردوارے انند کارج تے پھر رسیپشن۔ گھر آوندے ہی بھابی نے “سرپرائیز” آکھ رینو دے اک ہوٹل دی بکنگ دیاں ٹکٹاں ساڈے ہتھ پھڑا دتیاں۔
رینو پہنچے تاں راتاں نوں زندگی شروع ہوندی دیکھی۔ دلہن دی طرحاں شنگارے تے دیوالی دی رات دی طرحاں جگمگاوندے رینو دے بازار اکھاں نوں چندھیا گئے۔ قانونی جوئے دیاں مشیناں دیکھیاں۔ گرویر نے جوآ کھیڈنا شروع کیتا تاں اک ادھ کجے بدن والی سندری گرویر نوں ڈرنک پھڑا میرے ول جھاکدی مینوں وی ڈرنک پکڑاوندے کہندی، “یوئر لونگ ڈریس از ویری پرٹی۔”
“تھینکیو! نو، پلیز سوپھٹ ڈرنک اونلی!” میں مسکرا کے کیہا تے سوچیا کہ توں تاں سر توں پیراں تک کجی ہوئی ایں۔
اسیں تن دن رینو دیاں رنگینیاں مان کے لیک ٹاہو چلے گئے۔ ایہہ قدرتی نظارہ مینوں مدہوش کر گیا۔ میں ہر روز گ گرویر دی پگ نال میچ کردا سوٹ پاوندی۔ اک دوجے دا ہتھ پھڑی جھیل دے کنارے نیلے رنگ دے صاف پانی ‘چوں اک دوجے نوں نہاردے۔ بوٹنگ کردے تے کدی کناریاں ‘تے گھمدے۔ اک ہفتے بعد واپس آئے تاں ویر بھابی نے کجھ دن رہن لئی مجبور کیتا۔
نیویارک جان توں دو دن پہلاں پٹیشن کرکے گھر آئے تاں گرویر نے کیہا، “جھیل دے نظارے مانن توں بعد سمندر دے کنارے جان نوں دل کردا…۔”
اسیں اس شام نوں ہی سینٹا کروز پہنچ گئے۔
“گرویر…!” میرے بلھ خرکے نیں۔
میں کاہلی نال اکھاں کھولیاں نے آسے پاسے کوئی نہیں۔ ساہمنے دیوار تے بنھاں آواز توں ٹی وی چل رہیا پر میری روح تاں مڑ گرویر دے رنگ وچ ہی رنگنا چاہندی اے۔ میں اکھاں بند کردی ی ہاں۔ مینوں یاد آوندا ہے:
اس دن سمندر دے کنڈھے چاندنی رات ‘چ، چٹے رنگ دا گاون پا چاندنی بنی، چاندی دے کنگن چھنکا رہی سی۔ گرویر نے اس چھنکاٹے نوں سنن لئی اپنیاں اکھاں بند کر لئیاں…۔
سویرے سمندر دے کنارے گھمدے گھمدے کشتی ‘چ بیٹھ سمندر دی وشالتا نوں ماپن دا یتن کردے رہے۔ اچانک کشتی ‘چ بیٹھے بیٹھے میں گرویر نوں پچھیا، “سمندر انا وشال کیوں آں؟”
“کیرتی تیرا دل اینا وشال کیوں آں؟” اس مینوں الٹا سوال کیتا۔
“کی مطلب؟”
“مطلب ایہہ پئی توں میرے ورگے ٹیکسی ڈرائیور نال جو غیر قانونی ڈھنگ نال آیا سی، ویاہ کیوں کروایا؟ تینوں تاں میرے توں ودھیا ہور کئی مل سکدے سی۔”
“سنگ نہیں آوندی! جیون ساتھی تاں زندگی ‘چ اکو ای چاہیدا ہندا۔ اک چنگے جیون ساتھی والے سارے گن تاں ہیگے تہاڈے ‘چ۔ ہور بھلا مینوں کیہ چاہیدا؟ نالے ہن تسیں کداں غیر قانونی؟ مڑ کے ایداں دی گھٹیا گل نہ کریو۔”
“سوری!” گرویر نے شرارتی انداز وچ اپنے کناں نوں ہتھ لگائے۔ میں اپنا ہاسہ نہ روک سکی۔ گرویر نے مڑ موہ بھریاں نظراں نال تکیا۔ میں اس دیاں اکھاں وچ پیار دی عبارت پڑھ اپنیاں اکھاں نیویاں پا لئیاں۔ مینوں لگدے، گرویر دیاں انگلاں میرے والاں ‘چ کنگھی کر رہیاں نیں۔ میں اپنے سجے ہتھ نال اس دا ہتھ پھڑن دی کوشش کردی ہاں۔ “اخ!” میری بانہہ وچ اجے تک مٹھا مٹھا د درد ہو رہیا۔ میں اس درد نوں بھلاون لئی نیویارک پہنچ گئی ہاں۔
*********
ویاہ توں بعد کیلیفورنیا ‘چ ہسدے کھیڈدے کجھ دن گزار اسیں دوویں نیویارک چلے گئے…۔
ساڈے گھر وچ سورج دی پہلی کرن پرویش کیتی تاں میریاں اکھاں وچ وی خوشی دی کرن چمکی۔ کچن ول جان لگی تاں گرویر نے میری بانہہ پھڑ لئی، “کدھر چلی کیرتی؟
“چاہ بناون!”
“ساڈی چاہ تاں اس ویلے تہاڈیاں پلکاں دی چھامیں بہن دی آ!” کہندے ہی مینوں کھچ کے کول بٹھا لیا۔
اگلے دن میں ریزمے بناون دی گل کیتی تاں ناراض ہو گیا، “ساری عمر کم ای کرنا، میں چاہنا گھٹو گھٹو چھ مہینے توں گھر ای رہِ۔”
“میں سارا دن گھر بیٹھی کیہ کروں گی؟”
“میرا انتظار!”
میں کم کرن دی ضد نہ کیتی۔ گرویر ہر روز ٹیکسی لے کے چلا جاندا۔ لنچ کرن گھر آوندا۔ اسدے جان بعد گھر نوں سجاوندی، اپنا اپنا شنگاردی تے ٹی وی دیکھ لیندی۔ گرویر دے واپس آوندے ہی گھر مہک اٹھدا…۔
“کیرتی! کداں ہن؟ میں تہاڈی آئی.وی. بدلن لگی آں۔” نرس میرا متھا پلوس رہی اے۔
‘آئی. وی.’ بدلن نال مینوں سجے ہتھ وچ پیڑ محسوس ہوندی آ پر ایہہ پیڑ اس پیڑ دے ساہمنے کجھ وی نہیں جو نوں گیاراں گیاراں (9ف9ف11) نوں میں پہلی واری اپنے دل تے محسوس کیتی سی۔
“کیہی مندبھاگی گھڑی سی اوہ…؟”
میں ساخ سخائی کرکے وہلی ہو کے ٹی وی لایا ہی سی کہ میرا دل بہہ گیا۔ ورلڈ ٹریڈ سینٹر ڈھیہہ ڈھیری ہو رہیا سی۔ اسمان ‘چ کالا دھوآں۔ سبھ پاسے ریڈ الرٹ دی خبر نے مینوں پتہ نہیں کیہ کر دتا؟ میرا دل اچھل کے باہر آ گیا۔ میں الٹی کرن لئی باتھ روم ول دوڑی۔ الٹیاں دے نال میریاں اکھاں ‘چوں پانی جھرنا بن کے فٹ پیا۔
میں واپس ڈرائنگ روم وچ آ کے گرویر نوں فون کیتا۔ اسدا فون بند سی۔ گھبرا کے وار وار کملیاں وانگ فون ملاوندی سوخے تے ہی ڈھیری ہو گئی۔ گھنٹے بعد گرویر گھر آیا۔ میں اوہدی حالت دیکھ کے گھبرا گئی تے اوہ میری حالت دیکھ کے بھے بھیت ہو گیا۔
“کیرتی! مینوں پتہ سی کہ توں کنی پریشان ہوئینگی؟ میں جہاز ٹاوراں ‘چ وجدے دیکھے۔ اسے پل فون ملاونا شروع کیتا پر پلک جھمکدے ہی سبھ بند…۔ یو ٹرن مار کے مساں جان بچا کے آ آیاں۔ اج تاں کوئی دتا لیاتا اگے آ گیا۔”
میں اسدے گل لگ کے دل دا ابال کڈھیا۔ میرا دل پھر اچھلن لگا۔ میں مُونہہ ‘تے ہتھ رکھ باتھ روم ول اشارہ کیتا۔۔ گرویر نے ٹریش قین جلدی ‘نہ میرے لاگے کر دتا۔ اس الٹی نال تاں ج جیویں میرا اندر ہی دھو ہو گیا۔ میرے اکھاں ‘چوں پانی ویہہ تریا۔
“کیرتی رونا تیری صحت لئی ٹھیک نہیں۔ ساڈے بچے تے برا پربھاو پویگا۔ اپنا دھیان رکھ! ہن تاں میں تیرے کول آں۔ ہاں سچ بھابی نوں خوش خبری سنائی کہ نہیں؟”
میں نانہہ وچ سر ہلایا۔ پورے ہفتے بعد فون ملیا
“مبارکاں! گرویر!! آہ تاں بوتھ وڈی خوش خبری سنائی آ۔ ساڈی تاں جان مٹھ ‘چ آ گئی سی۔ توں کیرتی نوں لے کے ایتھے آ جا۔”
گرویر نے ہاں کر دتی…۔
اسیں اسے دن ہی منیجر نوں اپارٹمینٹ چھڈن دا نوٹس دے آئے۔ اکتوبر چڑھدے ہی کیلیفورنیا دے شہر ‘یونین سٹی’ وچ اپنا اپارٹمینٹ لے لیا۔
مینوں کمبنی چھڑ پئی آ۔ میں ہولی ہولی کمبل نوں اپنے اپر کھچدی ہاں۔ کمبل چک نہیں ہندا۔ میں سہائتا لئی بٹن دبایا۔ اپنی اس لاچاری دا بوجھ وی اٹھایا نہیں جا رہیا۔ میریاں نم ہہوئیاں اکھاں ساہمنے کورٹ دا درش گھمدا ہے
ایہہ اوہ ہی منحوس دن سی، جس دن میں چاواں دے گہنے پا کے گرویر نال انٹرویو لئی گئی سی۔ وکیل گرویر نوں لے کے اندر چلا گیا۔ مینوں باہر لابی وچ بیٹھن لئی کہہ گیا۔ تھوڑی دیر بعد باہر آ کے بولیا، “ویری سوری، گرویر نوں ڈپورٹیشن لگ گئی۔”
میرے پیراں ہیٹھوں زمین کھسک گئی۔ مُونہہ سک گیا تے اکھاں ‘چوں ہنجوآں دا چھراٹا ڈگیا۔
“کیوں وکیل صاحب؟”
“اوہ راجنیتک شرن والے کیس دی طریق جو مس ہو گئی۔”
“کدوں؟” میں ہور پریشان ہو کے کیہا۔
“تہانوں یاد ہوناں، گرویر نے نیویارک توں کیلیفورنیا موو ہون لگے، پہلا ایڈریس نہیں بدلایا سی۔”
“وکیل صاحب ادوں تاں تسیں کہندے سی کہ چنتا والی کوئی گل نہیں۔ پٹیشن کیتی ہوئی آ۔”
“پہلاں تاں چل جاندا سی، کیرتی۔ اج جج نہیں منیاں، نو گیاراں دے ڈرے ہوئے، ایہہ لسی نوں وی خوکاں مار کے پین ڈھے آ۔ تسیں گھبراو نہ اسیں ضمانت کروا سکدے آں۔ میرے نال آوٓو!”
میں بوجھل قدماں نال اوہدے پچھے تر پئی۔ دختر پہنچ کے اوہ آسے پاسے فون کردا رہیا۔ آخر تن وجے بولیا، “چلو، ہن گھر چلنا چاہیدا۔”
“…تے ضمانت؟”
“اج کجھ نہیں ہونا۔ عدالت دا سماں ختم ہو چلیا۔”
دل تاں کیتا پئی وکیل دے سر ‘چ پتھر ماراں، چیکاں، کرلاواں پئی ساڈے نال دھوکھا ہویا پر میں بناں کجھ کہے نیر وہاوندی گھر نوں تر پئی۔ گھر آ کے محسوس ہویا کہ گھر دی چابی وی گ گرویر دے نال ہی چلی گئی۔ گوانڈھی گورے دا فون لے کے ویر نوں فون کیتا۔ اوہ آ کے مینوں لے گیا۔ساڈے گھر وچ ماتم ‘چھا گیا سی۔اگلے دن ویر نے غصے ‘چ فیصلا کیتا کہ اگے توں کسے وی دیسی وکیل کول نہیں جانا۔ اپنے اک دوست دی دس ‘تے جوڈی ناں دی گوری وکیل کیتی۔ اس نوں پنج ہزار ڈالر پیمینٹ دتی۔ میریسولے (یوبا سٹی کول) پہنچے۔ شیشے دے اندروں باہروں ہی ملاقات ہو سکی…۔
ترن لگے تاں گرویر بولیا، “ویر جی! کش نہیں ہونا۔ ایہہ پتہ نہیں مینوں کیہ سمجھی جاندے، سوال ای ایداں پچھدے آ، جداں میں اتوادی ہوماں …۔”
ویر سانوں حوصلہ دیندا آپ رو پیا۔ ہفتے بعد گرویر نوں اوکلینڈ جیل وچ تبدیل کر دتا۔ مہینے بعد اسیں کیس ہار گئے۔ گرویر انڈیا چلا گیا۔ فون آیا تاں میرے ہنجو، سسکیاں وچ بدل گگئے۔
میں فون تے گرویر نوں دلاسے دیندی نے آپ اوورٹائیم لاونے شروع کر دتے۔ میری صحت خراب رہن لگی۔بھکھ لگنوں ہٹ گئی۔
میری روح تاں گرویر دے نال ای انڈیا چلی گئی سی، پچھے تاں دیکھن نوں اک بت ہی تریا پھردا سی۔ گرویر دی مڑ واواپسی تے معافی ناویں دا خارم بھرن لئی مڑ وکیل جوڈی نوں ہائر کیتا…۔
گرویر دے جان دے چھ مہینے بعد میں اک بیٹی دی ماں بن گئی۔ اپنے جگر دی ٹکڑی دا ناں آشو رکھیا۔ آشو دے جنم دے نال ساڈا کیس مضبوط ہو گیا…۔ میرے من وچ آس دی جوت جگی۔ آشو دے دے جنم توں ہفتے بعد ہی اک ہور پہاڑ میرے اپر ڈگیا۔ میں آشو دی چیک اپ کرواون پہنچی تاں ڈاکٹر مینوں کانخرنس روم وچ لے گئی۔ اتھے پنج ست ڈاکٹراں دی ٹیم بیٹھی سی۔ اوہناں نے آشو دے دماغی حالت ٹھیک نہ ہون دی پشٹی کردے ہوئے اسنوں لسنسی فلی’ ناں دی بیماری دسیا۔ اس بیماری دے کارن تاں کئی ہو سکدے ہن پر ساڈے کیس وچ اوہ اسدا کارن آشو نوں میرے گربھ وچ ہویا سٹروک اتے پریگنینسی دوران میرے جنن انگاں وچ ہوئی انفیکشن دس رہے سی۔
“سٹریس توں بعد جنمے بچے اکثر ہی ایہناں علامتاں دا شکار ہو جاندے ہن…۔”
ڈاکٹراں دے اپروکت بول سنن توں بعد میری ساری خوشی، گھور سنتاپ وچ بدل گئی۔ گھر پرتدے وقت میرے قدم لڑکھڑاون لگے۔
وکیل نے آشو دی بیماری نوں ادھار بنا کے اک ہور عرضی بھیجی۔ گرویر دے واپس آون دا خیال میرے اس دکھ نوں گھٹ کرن دا کارن بنیا رہا…۔
*********
اج پورے پچی دن بعد میں ہسپتال توں گھر آ گئی ہاں…۔
ویر جی تہاڈا کیتا کتھے دیاں گی؟”
“کملیاں گلاں نہیں کریدیاں کملیے!” کہندے ہی ویر نے مینوں کلاوے ‘چ لے لیا…۔
میں آشو نوں جی بھر کے پیار کردی ہاں۔ سٹیٹ نے اسدی دیکھ بھال لئی مینوں نرس دے دتی پر میں بیٹھی ہی اسدا دھیان رکھن دی پوری کوشش کردی ہاں۔
اوورٹائیم دا سوچنا تاں اک پاسے ہن تاں چالھی گھنٹے وی نہیں لا سکدی۔ کم چھٹ گیا۔ ڈسئیبلٹی لگ گئی۔ تردی ہاں تاں تکلیخ محسوس ہندی۔ میں ڈرائنگ روم وچ ہی ہولی ہولی تر کے دیکھھن دی کوشش کر رہی ہاں۔ اجے دو قدم ہی تری ہاں کہ فون کھڑک
“ہیلو!”
“ہیلو! کیرتی!”
“وکیل جوڈی بولدی آں؟ مبارک، گرویر دی انٹرویو دی چٹھی آ گئی۔”
“سچ! دھنواد جوڈی۔”
میں رب دا شکرانہ کردے ہوئے، گرویر نوں فون ملائی
“ہیلو! گرویر کیہ حال آ؟”
“میرا حال کیہ ہونا؟ حالوں بے حال آں؟”
” حال تاں ایدھر وی ایداں ای آں پر ہن تاں خوش ہووو، انٹرویو دی چٹھی آ گئی۔”
“کیرتی! کنی چنگی نکلی گوری وکیل پر من گھبراوندا، جے نانہہ ہو گئی تاں…۔”
“گرویر سبھ کچھ ٹھیک ہوئے گا۔ جوڈی دے کہن مطابق ہن تاں ساڈا کیس بہت مضبوط ہو چکا۔ آشوو رون لگ پئی، گرویر۔”
“کیرتی توں آشو نوں دیکھ، میں پھیر فون کراں گا…۔”
اج گرویر دی انٹرویو ہے۔ میرے کن فون ول لگے ہوئے نیں۔ فون اپنے کول ہی رکھیا ہویا۔ گھنٹی وجدے ہی میں بے صبری تے گھبراہٹ نال بٹن دبدی ہاں
“ہیلو!”
“ہیلو! کیرتی مبارک!”
“کیہ؟ سچ!”
میں لگاتار ہس رہی ہاں…۔
“جلدی آ جاو!”
“مینوں دو ہفتے تاں دیو، تہاڈے لئی شوپنگ کر لاں۔”
“مینوں کچھ نہیں چاہیدا۔ تسیں اگلے ہفتے ای آ جاو!”
“چنگا میں ٹکٹ دا پتہ کرکے دسداں…۔”
اج پورے تن سال بعد ویر تے بھابی سنگ ایئر پورٹ نوں جا رہی ہاں۔ ٹھنڈھ ہون کارن آشو نوں چاہندے ہوئے وی نال نہیں لیاندا…۔
پورے تن وجے گرویر باہر آیا۔ میں شیشے وچوں ہی اس نوں جی بھر کے تکیا۔ اس دیاں نظراں وی میرے اپر ہی گڈیاں ہوئیاں نیں۔ اوہ ویر بھابی نوں گلے مل، مینوں گھٹ کے ملدا ہے۔
“آشو؟” اوہ میرے ول سوالیا نظراں نال دیکھ رہے۔
“ٹھنڈھ کرکے نال نہیں لیاندا…۔”
ساڈی کار ایئر پورٹ توں باہر نکل ہائیویء ‘تے پے گئی ہے۔ میں پچھلی سیٹ ‘تے گرویر دے موڈھے ‘تے اپنا سر ٹکا،، تن سالاں دی تھکاوٹ لاہن دی کوشش کر رہی ہاں۔ اک سرور جیہا سکونن مل رہیا…۔
پونے گھنٹے وچ اسیں گھر پہنچ گئے ہاں۔ گرویر ستی پئی آشو نوں چک کے بیٹھ گیائے۔ آشو دا ونگا چہرہ تے کمزور سریر دیکھ کے اسدے چہرے تے چھائی اداسی تے پریشانی نوں میں پڑھ لء۔ اوہ میرے کولوں چھپاون دا یتن کر رہا…۔
گرویر نے کم لبھنا شروع کر دتی۔ اجے پہلی انٹرویو ای دتی آ کہ اک الیکٹارنک کمپنی وچ کم مل گیا…۔
اسیں مڑ اپارٹمینٹ وچ موو ہو گئے آں۔ زندگی مڑ ساویں ہو رہی آ۔ میں ہر وقت خوش رہندی اپنی بیماری نوں بھلاون دا یتن کردی ہاں…۔
“کیرتی اپنی صحت دا دھیان کیوں نہیں رکھیا؟” اج اچانک گرویر نے چاہ پیندے پچھء۔
“تسیں اپنی صحت ول وی تاں دیکھو! جیویں بہت بھلوان بن کے آئے او؟”
“کیرتی اسیں دوہاں نے ای بوتھ سنتاپ بھوگیا۔ ہن میں تیری زندگی ‘چ ست رنگ بھرنا چاہنا۔”
“تھینکیو!” میں اپنیاں دوویں باہواں اسدے گل وچ پاوندی ہاں۔
“اس ویکینڈ تے سینٹا کروز چلیئے!”
“ضرور پر آشو نوں ‘کلی چھڈ کے جان نوں دل نہیں کردا۔” میرے بلھ خرکے ہی نے کہ مینوں آشو دا چہرہ پسینے نالل بھجا لگیا۔ میں اس نوں چک لء، گرویر تھرمامیٹر لے کے بخار چیک کر رہے، آشو دا ساہ رکدا محسوس ہو رہا…۔
میں جلدی نال 911 گھما دتی۔ تن منٹاں ‘چ ہی ایمبولینس پہنچ گئی ہے۔ آشو نوں اوکلینڈ بچیاں دے ہسپتال لے گئے نیں۔ گرویر رو رہیا پر میں تاں ایہہ سنتاپ ہن تک کئی واری ہنڈھا چکی آں۔
“آشو ٹھیک ہو جایگی، میں تاں کئی واری…۔” گرویر نوں دلاسہ دیندے میں آپ پھس پئی ہاں۔
ساڈے ہسپتال پہنچن تک آشو نوں آکسیجن لگا دتی گئی اے۔
“ہائے! دس از ڈاکٹر خرینک۔”
“آشو ٹھیک اے ڈاکٹر؟”
“نمونیاں ہو گیا۔ میں پوری کوشش کررہیاں۔ ٹھیک ہو جاوگی۔”
ڈاکٹر چلا گیا۔ اسیں سارے ارداس بنیں آشو دے کول بیٹھے ہاں۔ آشو دا ساہ کدے تیز ہو رہیا تے کدی بند۔ اچانک اس نے اکھاں کھولیاں ہن۔ میرے ول تک کے مسکرا وی پئی اے۔ میری آس ودھ گئی ہے۔
ڈاکٹر چیک اپک کرن آگیائے۔ اسنے آئی.وی. وچ دوائی بدلی اے۔ آشو دی حالت وچ سدھار آ رہیا۔
شام ڈھلی ‘تے اسیں گھر آ گئے ہاں۔ ویر تے بھابی وی ساڈے کول ہی رک گئے نیں۔ بھابی نے زبردستی چاہ پلا دتی۔ میں چاہ والے کپ سنک وچ رکھ کے، سوخے تے مریضاں وانگ بیٹھ گئی آں۔ میرے کول پیا فون وج رہے
“ہیلو! چلڈرنز ہاسپیٹل اوکلینڈ! کیہ میں مسز کیرتی نال گل کر سکدی ہاں؟”
“جی میں بول رہی آں؟ آشو دا کیہ حال اے ہن؟”
“آئی ایم ویری سوری! آشو از نو مور!”
“کیہ؟…!”
فون میرے ہتھوں ڈگ پیا۔ میں سوخے ‘تے دھڑنم بیٹھ گئی ہاں
“آشو توں سانوں چھڈ گئی! بھابی آشو چلی گئی! ویر جی آشو…۔”
گرویر نے مینوں گھٹ کے پھڑ لء۔ میریاں بھباں نکل رہیاں ہن۔ بھابی میرے گل لگ کے رو رہی اے۔ ویر میرے سر تے ہتھ رکھ کے بناں کجھ کہے ہنجو وحہ رہیا۔ میرے دل ‘چ ہول پے رہے، “میں لٹ ہو گئی ویر جی۔ توں تاں مینوں ویاہ کے گنگا ناتھا سی وے ویرا!”
“بس کر کیرتی! بس میری بھین!”
“اج میرے صبر دا بنھ ٹٹ گیا، ویر جی۔ مینوں رووکو نہ…۔ مینوں رو لین دیو…! اک واری…رو لین دیو۔
آشو! میریئے بچیئے، تینوں کیہڑے ظلم دی سزا ملی…؟”
گرویر دیاں اکھاں ہنجوآں وچ ڈب گئیاں نے، “آشو، میں تیرا دوشی آں! مینوں معاف کریں دھیے! تینوں میری ڈپورٹیشن نے تل تل کر کے ماریا! … میں تاں تینوں رج کے پیار وی نہیں کر سکیا … تے تیرا جگر وی میری ڈپورٹیشن ای کھا گئی، کیرتی … میں تیرا وی دوشی آں!”
“نہیں گرویر نہیں …۔ میرا جگر تاں اوہ دھوآں کھا گیا جو اس دن ٹاوراں ‘چوں نکلیا۔… اپنی آشو نوں وی اووہی اگ جھلساء گئی، جو اس دن ایہدے دلو دماغ وچ آ وڑی …۔”
میں روندی روندی زمین ‘تے بیٹھ گئی ہاں۔ مینوں اپنے تھلے زمین تپ بل رہی محسوس ہو رہی ہے۔ چار چفیرے دھوئیں دے بدل نظر آ رہے ہن۔

(لکھن ورھا، 2012)