درداں دے میں لفظ بنا کے کاغذ وچ لوکوواں آپے لکھاں چٹھیاں تینوں آپے پڑھ پڑھ روواں
وے پردیسا ہائے وے پردیسا
جَد وی کلیاں بہہ کے تینوں درداں دے خط پائے نے اِک اِک لفظ تے سو سو موتی ہنجواں نے ورسائے نے
لا گہیوں جہیڑے داغ ہجر دے دس میں کیویں دوواں وے وے پردیسا ہائے وے پردیسا
ایویں ہس کے جھوٹے ہاسے جگ تو روگ لوکاواں وے میرے وس دی گل نہیں تینوں میں کیویں بُھل جاواں وے
میرے ساواں دے وچ تیریاں رچیاں نے خوشبواں وے وے پردیسا ہائے وے پردیسا
منگاں روز دُعاواں رب توں تیرے جوگی رِہ جاں وے جِتے بیٹھا ہوویں سجناں تیرے مُکھ تے بہہ جاواں
اُڈ دی اُڈ دی لَب لاں تینوں جے میں تتلی ہوواں وے وے پردیسا ہائے وے پردیسا
ڈارو وچھڑی کونج آن مینوں ویکھ ویکھ نہ ہسوں وے کدھرے بیٹھا کدھرے جاندا تکیا جے تے دَسو وے
آوندے جاندے راہیاں کولوں تیرا پُچھ پُچھ روواں وے وے پردیسا ہائے وے پردیسا
صادق یارا تیرے دِل وچ غیراں لا لے ڈیرے وے تُوں میری تقدیر نہ بنڑیوں بھاگ اُجڑ گے میرے وے
جگ کولوں تے کھو لیندی میں لیکھاں توں کِنج کھوواں وے وے پردیسا ہائے وے پردیسا
