بے پرواہ دی یاد نے دِل دَا بوہا آ کھڑکایا اِے
اَکھیاں وِچوں اَتھروں بن کے دَرداں دَا ہڑ آیا اِے
اوہدیاں تانگاں میرے دل نوں لائے روگ آ وَلے نے
لمے ہجر سیاپے دے وچ ہائے ساہ میرے مُکھ چلے نے
ہولی ہولی زہر غماں دے مینوں مار مکایا اِے
بے پرواہ دی یاد نے دِل دَا بوہا آ کھڑکایا اِے
اوہدے پیار دا راز تے کوئی ہائے میرے کولوں کھلنا نئیں
اوہدا ملنا تے وَکھ ہوناں ہائے ساری عمراں بھلنا نئیں
وصل وچھوڑے دا ہر منظر لُوں لُوں وچ سمایا اِے
بے پرواہ دی یاد نے دِل دَا بوہا آ کھڑکایا اِے
راتاں دے جگر اتے نالے ہائے سوچاں پلے پئیاں نے
خوشیاں دے سب خواب گواچے ہائے نیندراں اُڈ پُڈ گہیں نے
غم نوں پیار دلاسا دے کے اپنے نال جگایا اِے
بے پرواہ دی یاد نے دِل دَا بوہا آ کھڑکایا اِے
یار نسیمؔ نہیں سنڑیا جاندا رونڑاں ہائے پیار وَفاواں دَا
اوہدے پتھر دِل تے ہوندا ہائے اثر نہ ہوکیاں ہاواں دَا
مجبوری دی کفنی پا کے سدراں نوں دَفنایا اِے
بے پرواہ دی یاد نے دِل دَا بوہا آ کھڑکایا اِے
