عرش صدیاں دا سفر آپ دے لحظے دا پدھ

عرش صدیاں دا سفر آپ دے لحظے دا پدھ
آئو، تے آپ لئی کی مِرے سینے دا پدھ

پدھ مدینے دا نبھا کے تے ہے آیا دل وچ
آپ دا درد نبیڑے مِرے حصے دا پدھ

لیل، والیل دی مجنوں کسے لیلیٰ دی نئیں
والضحیٰ تک ہے مِرے دن دے ہنیرے دا پدھ

ساہ رو رو کے چَوِیندا اے پہاڑوں بھارا
پچھ دیوانے توں کی ہوندا اے مدینے دا پدھ

پیر اک پٹدا تے جبریل دا ککھ نہ بچدا
فیر انسان کی دَسّے ترے رتبے دا پدھ

ڈر گنہگار نوں بہوں پر ، اے جہنم سن لے
میری بخشش ، مِرے لجپال دے سجدے دا پدھ

روح اعجازؔ کھلی روندی اے جالی ساہویں
آپ دی ’’ہاں‘‘ تے ای مُکنا مِرے جثے دا پدھ