چہ تدبیر ای مسلماناں کہ من خود را نمی دانم
نہ ترسا و یہودیم ، نہ گبرم نہ مسلمانم
نہ شرقیم نہ غربیم ، نہ برّیم نہ بحریم
نہ ارکانِ طبیعییم ، نہ از افلاک گردانم
نہ از خاکم ، نہ از بادم ، نہ از آبم نہ از آتش
نہ از عرشم نہ از فر شم ، نہ از کونم نہ از کانم
نہ از دنیا نہ از عقبیٰ ، نہ از جنت نہ از دوزخ
نہ از آدم نہ از ّحوا ، نہ از فردوس رضوانم
مکانم لامکاں باشد ، نشانم بی نشاں باشد
نہ تن باشد نہ جاں باشد کہ من از جانِ جاناں نم
دوئی از خود بروں کردم ، یکی دیدم دو عالم را
یکی جویم یکی گویم ، یکی دانم یکی خوانم
زِ جامِ عشق سرمستم ، دو عالم رفت از دستم
بجز رندی و قلاشی ، نہ باشد ہیچ ساماں نم
اگر در عمر خود روزی ، دمی بی او برآوردم
ازآں وقت و اذآں ساعت ز عمرِ خود پشیمانم
الا ای شمس تبریزی چناں مستم درین عالم
کہ جز مستی و قلاشی نباشد ہیچ درمانم
(رومی)
ماخوذ از ’’دیوا نِ رومی بنامِ شمس تبریز‘‘
