اے دل مجبور اے تے دلبر دور اے

رہی تانگ مسلسل دُکھیاں نوں بند کفن دے بنداں تائیں
آ رَلسی نال جنازے دے مظلوم دی میت دا سائیں
کیتے سجنڑاں وعدے وقت نزاع دے کر غیراں نال صلاحِیں
گیا ٹر بیوسؔ بے وارثاں وانگوں من رب دیاں امر رضائیں

اے دل مجبور اے تے دلبر دور اے میں کیویں حال سنڑاواں ہائے تے رُٹھڑا یار منانواں

سارا جگ طعنے ڈیندم سوہنڑیں دلدار دے دُکھاں وچ لنگ گے نیں سمے اے بہار دے
تو شالا جیویں نہ مونجھا تھیویں، میں کیویں حال سنڑاواں ہائے تے رُٹھڑا یار منانواں
اے دل مجبور اے تے دلبر دور اے

اپنڑاں بنڑا کے کتھے ڈیرے ونج لائے نی کیتے ہوئے پیار والے قول چاہ بھلائے نی
توں بے پروائی وے نہ کر ماہی، میں کیویں حال سنڑاواں ہائے تے رُٹھڑا یار منانواں
اے دل مجبور اے تے دلبر دور اے

پیار دیاں راہواں وچ کلھا مینوں چھوڑ کے کی ہتھ آیا اے تیڈے دل میرا توڑ کے
میں فالاں پاواں تے آساں لاواں، میں کیویں حال سنڑاواں ہائے تے رُٹھڑا یار منانواں
اے دل مجبور اے تے دلبر دور اے

لمبیاں جدائیاں ساکوں مار مکایا اے اک واری آ جا ماہی دل گھبرایا اے
اے اکھیاں روونٹر تے ہار پرونٹر، میں کیویں حال سنڑاواں ہائے تے رُٹھڑا یار منانواں
اے دل مجبور اے تے دلبر دور اے

ہنجواں دے موتی سوہنٹریں پیراں وچ رول کے ساکوں مار سٹیا ہئی وے غیراں نال بول کے
اے مارن طعنے تے لوگ بیگانے، میں کیویں حال سنڑاواں ہائے تے رُٹھڑا یار منانواں
اے دل مجبور اے تے دلبر دور اے

اکھیاں دی کھیڈ وچ دل گیا ہار وے مڑ کے نہ پھیرا پایا سوہنڑیں دلدار وے
وے چن دا ٹوٹا وے دل دا کھوٹا، میں کیویں حال سنڑاواں ہائے تے رُٹھڑا یار منانواں
اے دل مجبور اے تے دلبر دور اے

اظہر نیازیؔ دل زخماں توں چوڑ اے یار ہووے راضی سبھے کجھ منظور اے
او دینٹر سزاواں میں کردی دعاواں، میں کیویں حال سنڑاواں ہائے تے رُٹھڑا یار منانواں
اے دل مجبور اے تے دلبر دور اے