سسی نوں ماں مت ڈیندی رہی لیکن سسی ماں دی گل کوئی نہ منی سسی دی ماں سوچیا بھائی
ہکو جیڈے ہکو جیڈیاں دے آکھے لگدئے ہِن سسی دی ماں اوندی سہیلیاں دہر گئی اُڈوں سسی دی
اکھیں وچ اتھروں ہن او سفر تے روانہ ہو ویندی اے پچھوں اُس دی پیاری سہیلی سسی کول آ
کے سسی نوں مت ڈیندی اے تے کہ آھدی اے؟
عطاء اللہ: اے سسیے کیوں وطنوں نسی اے تے رب جے کر ڈیوئے شاہی تھوڑ نہ کائی
کائی عقل شعور دی گل کر سسیے کیڑی کیتی آ ھوت بھلائی ہو گیا راہی
ایویں حُسن زَن ہا تیڈا جھلیے منڈھوں اِس قابل او ناہی آکھیے ماہی
ہُن صبر بِناں نئیں چارہ آڈھاؔ ایویں لکھی تقدیر الہیٰ مٹ دی ناہی
کوئی بوٹے وے کریاں دے
سجن گوانڈھ ہوندے کوئی بھاگے وے بھریاں دیاں
سسی سہیلی دی گل سُن کے جواب ڈیندی اے
عطاء اللہ: بن ماہی پھٹ پئی شاہی اَڑیئے پچھے یار گدا میں کرساں مول نہ ہرساں
اللہ کریسی جھپ مل پوسی نہیں تاں وچ وی تلاش دے مرساں مول نہ ہرساں
ونج کیچ دے نیک شہزادے دی بن باھندی پانی بھر ساں مول نہ ہرساں
بھانویں سر دے بھار وی ٹرنا پوسم آڈھاؔ کیچ شہر وَنج وڑساں مول نہ ہرساں
سُکا بوٹا وے نئیں پُھٹ دا
لکھ واری تباہ ہوواں لڑ یار دا نئیں چھٹ دا
نازاں دی پلی ہوئی سسی نوں سہیلی نزاکت دا احساس ڈوا کے آہدی اِے
عطاء اللہ: سسی تسی توں تاں مر ویسیں پند کیچ دا دور داراز اے نی شہناز اے
او سُنج ویران بے آب تھلاں وچ پلھی نئیں کردے پرواز اِے نی شہناز اِے
رُل ویسیں وچ سفراں دے من آکھا آ وَنج باز اے نی شہناز اے
اِیں خام خیالوں توں راہ ونج آڈھاؔ چڑھے توڑ نہ عشق مجاز اے نی شہناز اے
کوئی کانا وے تر ویسی
پُھل دم نرگس دا بھور ڈوڈینداں وے مر ویسی
مشکل راہواں دی گل سُن کے سسی اِس گل دا جواب اِنج ڈیندی اِے سہیلی نوں
عطاء اللہ: پراوہ نئیں مشکل راہ دی مینوں کیتا عشق تاں ڈرنا کئیا وخت جو پئیا
قبول کیتا میں غم دا تحفہ میکوں یار ولوں جو ڈھئیا اُوپرا جئیا
مرداں تائیں ارمان نہ ویسم لڈ یار بوہے توں گئیا اے کے تھئیا
آڈھاؔ ساڈا ساتھ جو لٹیا ہے نئیں اُضر جیون دا رہئیا بھور جو گئیا
پُھل گرمی وے نئیں ساندھے
سجن جو چھوڑ ونجن مزے زندگی دے نئیں راھندے
سہیلی سسی دی گل سُن کے اُس نو مقابلا تن ڈسیندی اے کہ
تن آسانیاں کتھے تھل دے سفر کتھے تے آہدس
کتھے تاج تے راج بھنبھور دے سسیے کتھے ماروں ٹھل مکران اِے سُنج وِیران اِے
کتھے نازک سیج پھلاں دی سسیے کتھے پھرنا سر گردان اِے تھی حیران اِے
کتھے نرم حریر سریر تیڈا کتھے کرب بھلا گذران اِے بے سامان اِے
شالا کرم کیدے ہرن نہ آڈھاؔ تھی خلق کریندی تان اِے رب دی شان اِے
تے سسی آہدی اِے میڈے کولوں ہک غلطی ہوئی ہے کہ میں یار دے
ٹرن ویلے میں جاگدی نَم تے آہدی اے
تینوں یاد ھن تاج تے راج نی اڑئیے میڈی دلڑی لٹی گئی اے کوئی کے سہی اِے
سٹ گھت شاہی میکوں لور نہ کائی سانوں اپنی سُرت نہ رہی اِے کوئی کے سہی اِے
حقدار سزا دی بے شک ہاں ہِک غلطی میں توں تھئی اِے کوئی کے سہی اِے
اے سفر میرے تے ہے لازم آڈھاؔ خان ولوں میں تے وحی اِے کوئی کے سہی اِے
جس ویلے سہیلی اے گل سنی تے سہیلی نوں جوش آیا اس نوں پچھلے
واقعات یاد ڈیویندے ہوئیاں سہیلی کہ آکھے
عطاء اللہ: صد افسوس ضمیر تیڈے تے بے شرم ھا جمداں لاہ دہ قسم خدا دی
نئیں نیچ پریت دے قابل ہوندے کر چادر شرم حیا دی ہیں شہزادی
عشق مجازی دھوکہ بازی اِے گل نئیں مول فلاح دی ہے بربادی
کئی سکدے اِیتھے وہ مر گئے آڈھاؔ نئیں ڈٹھی رسم وفا دِی جھوک فنا دی
گل ہجر سنا ئی ماہیا
اَج تئیں نئیں سُنیا کیں توڑ نبھائی ماہیا
سسی سہیلی دی گل سن کے اندازہ لیندی اِے کہ اس نے میڈے عشق نوں عشق مجاز
مجھیا سسی اس نوں حقیقی عشق دی رمز توں آگاہ کردیاں ہوئیاں آھدی اِے۔
عطاء اللہ: نئیں سمجھ تینوں اس عشق رمز دی چھیڑ نہ اِے سنگیت اِے مشکل گیت اِے
عشق تے فسک دا ویر پرانا اس دنیا دی اِے ریت اِے عشق نوں جیت اِے
مجاز آغاز حقیقت ہونا شیشہ صاف پریت اِے سمجھ پریت اِے
عشق تفریق نئیں کردا آڈھاؔ کیا مندر کیا وہ مسیتھ ہے ٹھیک جو نیت اِے
کوئی باغ اِچ چر ہرناں
عشق دے پھٹیاں نے سُکھ چین نوں کی کرنا
سہیلی سسی دے عشق حقیقی نوں نئیں سمجھندی وَت وی اُس نوں آوارگی دا طعنہ ڈیندی اِے
عطاء اللہ: اے سسیے کِن ہوش گئیوں نی توں ہائیں استاد داناواں نسل وی شاھواں
اِے کم آواریاں عورتاں دا ٹر پونڑاں لگیاں رواہواں مگر شاہ ناواں
توں آدم جام دی دھی اِیں اَڑیئے او شتربان ہِن تھاواں ذات نہ ناواں
افسوس وڈا اس گل دا آڈھا اَج باز ماریا ھا کانواں کتھے جانواں
کوئی رَڑیاں توں بھوں اُڈدا
کائی واری آکھیا ہم ساکوں غیراں وچ ناں پُچدا
سہیلی دی کم ظرفی وھدیاں ہوئیاں سسی اس نوں عقل دا طعنہ ڈیندی اِے
عطاء اللہ: یار میڈا شہباز اِے اَڑیئے توں محرم ناشناس اِیں عقلوں ناس اِیں
تیڈی اَکھ وِچ ککھ پہچان نئیں توں کردی محض قیاص اِیں عقلوں ناس اِیں
او شتر بان مہمان عرش دا تو کافر بُت تراش اِیں عقلوں ناس اِیں
مجروع آ کیتا اِی نی روح آڈھے دا او کردی عیب تلاش اِیں عقلوں ناس اِیں
کوئی پانی وے کئیں پیتا
کافر اُوں سمجھو گلا یار دا جئیں کیتا
سہیلی سسی نوں آھدی اے
نام خدا دا من گِن سسیے ایو کر چا ترک ارادہ کیچ دے راہ دا
اَگے وچھوڑا تھوڑا ای اَڑیئے وَت کرنی اِیں درد زیادہ چل پیادہ
بے کفن تھلاں وچ رُل ویسیں نہ ٹلسی وقت قضا دا وساہ نہیں ساہ دا
او کی وٹیا ای آڈھاؔ عشق وچوں نئیں ادب رھیا پیو ماں دا غضب خدا دا
تے سسی آھدی اِے
ممنون ہاں تیڈی تہہ دل توں پئی کردی اِیں توں ہمدردی بن کے بردی
محرم راز نوں راز ڈویوے کیا جانن لوک بے دردی مرض اندر دی
بن خان ہے میڈی جان چخے تے نئیں تاب رہی وی ہجر دی گئے دلبر دی
آڈھاؔ یار دے پیار اُجاڑ ڈتتا رہی باہر تے نہ میں گھر دی تھئی بے پر دی
سسی دی اِے زَاری سن کے اِے دُکھ سن کے سہیلی آھدس ہالے وی ویلا اِی اپنا آپ سنبھال لے
عطاء اللہ: حال سنبھال توں نال فراصت بھل ونج جھیلے ماضی گال مجازی
کر ٹھیک تحقیق اس گال دی اَڑیئے اَتے چھوڑ بہانہ سازی چال غمازی
ناز تے راز او نئیں سمجھن دے جہندا پیشہ سودا بازی حال تے رازی
کر غور بھنبور نہ چھوڑ سسی نئیں چنگی آڈھاؔ جلد بازی گال جو تازی
کوئی دارے تے گھت منجیاں
سوچ کے لایئے پچھے دیا ں سوچاں وے نئیں چنگیاں
سسی سہیلی دی گل سن کے اس نوں اَپنا آخری ارادہ ڈسیندی اِے تے کہ آھدی اِے
عطاء اللہ: ڈیساں جان میں خان دی راہ تے میدان نہ چھڈ دے غازی سِر سِر بازی
کڈ خون جگر مضمون لکھیساں او سارے اوکھے سفر درازی نال فیاضی
میڈی محنت کوں رَب پھل چاہ لیسئی چاہ کرسی کرم نوازی تھیسم رازی
شالا چا خطا آڈھاؔ معاف کریسم میں مجرم تے او قاضی یار اِجازی
اَگ بال کے سیکاں ہا
اَگے مر ونجاں ہاں ٹردا یار نہ ویکھاں ہا
سسی دی سہیلی سسی دی گل سن کے باقی سہیلیاں نوں لے آئی تے ساریاں سہیلیاں رَل کے سسی دی منت کرن آیاں
عطاء اللہ: ساریاں سائیاں کٹھیاں تھئیاں ول کول سسی دے گئیاں قدمے پئیاں
کیتے ترلے اَلرے پرلے بہوں اُچیاں نیویاں تھئیاں روندیاں رہئیاں
نہ مقصد مول حصول ہویا آخر او تھک کے پئیاں ساریاں سائیاں
عشق نوں مت دی لت ہے آڈھاؔ ایتھے کوششاں کرنیاں کئیاں ضائع گئیاں
کوئی عاشق دے ہوکے
او ہو ساڈا دشمن ہے جیڑا یار توں سانوں روکے
سسی سہیلیاں دے آکھے نہ لگی تے کیچ دے سفر نوں روانہ ہو پئی
سسی تسی ہاہی دید ماہی دی کر گئی دید سفر نوں چھڈ کے گھر نوں
راہ پُر پیچ ہن کیچ شہر دے نئیں راہندی ہوش بشر نوں بے خبر نوں
پختہ شوق سسی دا ویکھو آکھے جنت سکر نوں پر خطر نوں
آڈھاؔ کھلسی شان سسی دا جدوں ہوسی وزن حشر نوں یوم اَخر نوں
تے جڈاں سسی کوچ سفر نوں کیتا چھڈ بنگلے سنگ مرمر دے
شہر بھنبور وچ شور پہ گئیا اِی یا گال مونہہ ہر ہر دے
ہوندے شہر اُجاڑ سردار بناں صف پے گے وچ گھر گھر دے
آڈھاؔ شاہ گدا چاہ عشق کریندا تے چکر لوائے در در دے
سسی جس ویلے تھلاں دے وچ پُہنچی اِے تے پنوں خان نوں اَلا مارے تے کیویں مارے
عطاء اللہ: وے چڑ چڑ اُچیاں ٹِبیاں تے سسی زور دا مارے نعرہ مِل پیارا
کس گل پچھے مینوں تھل وی رُلایا اِی اس گل دا ڈس کفارا کراں چارہ
کر معاف خطا او شاہ کیچم دا ایڈا بھار نہ ڈے تو بھارا مشکل سارا
لکھ وار آڈھاؔ بھانویں جان ونجم شالا خان نہ کرم وسارا ایہو خسارا
کوئی قابلے کس چھوڑو
مدت دی نکھڑی ہاں راہ کیچ دا ڈس چھوڑو
سسی دے دل وچ خیال پیدا ہویا کہ اللہ تعالیٰ میں تے ناراض اِے میتھوں یار وچھڑ گیا
سسی صدق دل نال اللہ دی درگاہ وچ سجدہ زیر ہو کے آھدی اِے
عطاء اللہ: اللہ سائیں ہاں بہت گناہیں پر در تیڈے تے آئیاں جھل گھن سائیاں
پئی پیار دی ھار ہجار مینوں تے بہوں میں درد ستائی ہاں لٹیا رائیاں
نئیں دور غماں دا میتھوں ڈھلیاں او عشق نے پھائیاں پائیاں جاں دی جائی آں
اَج نادم آڈھاؔ مول نہ ہوندی جے میں کردی نیک کمایاں چھڈ برائیاں
کوئی پیار دی چھاں منگداں
رَبا تیڈی دُنیا وچوں ہک ڈھولے دی بانہہ منگدا
سسی دی حالت تھل وچ کِنج ہوندی اِے
عطاء اللہ: سسی پھسی وچ منزل اوکھی ودی بھر بھر روئے چلیاں زلفاں کھلیاں
ہک پیش سفر ڈوجی مرض ہجر تریجا گرم ہواواں گھلیاں زُلفاں کھلیاں
ہووے کیچ دی رِیت دا سیک ظلم دا گئیاں سُک او نازک بلیاں زُلفاں کھلیاں
ان مُلیاں آڈھاؔ وہ خاک وچ رُلیاں نئیں نظر صرافاں تلیاں زُلفاں کھلیاں
کوئی کنڈیاں تے جال ہوندے
عشق دے پھٹیاں دِے بہوں حال بے حال ہوندے
