اساں کِسے دے کُجھ نہ لگدے نہ کوئی ساڈا دردی
دیس نوں چا پردیسی کرنا ایں واہ مولا تیری مرضی
ایسے جوڑ سنگت دے ڈٹھے تے اوڑک وتھاں پئیاں
جنہاں بھاجوں اِک پل نہ سی جی ہوندا او شکلاں یاد نہ رئیاں
چہولا پھٹ کے لیراں ہویا سی نہ دیندا درزی
دل دا محرم کوئی نہ ملیا جو ملیا سو غرضی
کچا رنگ للاری والا، لیندا چڑھدا ریندا
عشق تیرے دا رنگ محمد چڑھیا کدی نئیں لیندا
جنہاں نے پڑھیاں عشق نمازاں او کدی نئیں مردے
ولیاں دے درباراں اُتّے ویکھ لے دیوے ہی بلدے
جس تَن اندر عشق سمانا فیر نئیں اُس نے جانا
بھاوین کِسے دا سوہنا ہوئے اساں نئیں یار وٹانا
جس تن اندر عشق نہ رچیا، کُتے اُس توں چنگے
مالک دے گھر راکھی کردے صابر بھوکے ننگے
گئی جوانی وِچ نادانی کُج نئیں تیرے کولوں بنیا
پچھلی عمر سر چتے نوں داغ نہ لا لئی جنیاں
کھڑکن ہڈیاں، کمّن گوڈے رُڑ گیا لکھ تیرا
ہجے گُناہ توں باز نہ آویں وا وا مرد دلیرا
ککھ سواد نہ مشری اندر تے کھنڈا وی چکھ لئیاں
ایناں سب گلّاں نالوں فیر گلّاں سجن دیاں مٹھیاں
دلبر مینوں منہ نہ لاوے عشق پسند نہ کردا
کیتی کرتی کھو وِچ پئی، سکہ بنیا زر دا
لے او یار حوالے رب دے میلے چار دناں دے
اُس دن عید مبارک ہو سی، جس دن فیر مِلاں گے
بس کر میاں محمد بخشا موڑ قلم دا گھوڑا
ساری عمراں دکھ نئیں مُکنے ورقا رہ گیا تھوڑا
ساری عمر میں پیکے گزاری اک دن سَورے جانا
لکھ گناہ میری ماں کجے نے، اک سَس کجے تاں جانا
ایہہ دنیا اک مسافر خانہ اک آوے اک جاوے
کِسے دی کی مجال محمد اتھے پکّے ڈیرے لاوے
خس خس جنہاں قدر نہ میرا، صاحب نوں وڈیایاں
میں گلیاں دا روڑا کوڑا، محل چڑھایا سائیاں
یاراں باجھ آرام نئیں آندا جد تک بھئیے نا جڑ کے
کُکڑ بانگ دتی نئیں آیا ہجے شہزادہ مُڑ کے
